Πώς γίναμε Άδωνις και Τραμπ;

Είναι εντυπωσιακή η επικράτηση μία Νέας Δεξιάς παγκοσμίως. Από τον γραφικοχυδαίο Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ μέχρι τον γραφικοχυδαίο Άδωνη Γεωργιάδη στην Ελλάδα.

Του Νίκου Μωραΐτη

Κι όμως, ένας ακροδεξιός τηλεβιβλιοπώλης από την Ελλάδα κατάφερε να κατακτήσει τον κόσμο.

Όχι ο ίδιος βέβαια, αλλά οι ιδέες του.

Γιατί «καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ», αλλά φαίνεται πως κάποιες φορές αλλάζει προς το χειρότερο.

Είναι εντυπωσιακή η επικράτηση μία Νέας Δεξιάς παγκοσμίως. Από τον γραφικοχυδαίο Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ μέχρι τον γραφικοχυδαίο Άδωνη Γεωργιάδη στην Ελλάδα.

Ενδιάμεσοι σταθμοί πολλοί. Από τον ύμνο προς τους φιλοναζί που κερδίζει στη Eurovision μέχρι την ακροδεξιά της Αυστρίας κι από τo σπίτι του πρωθυπουργού μέχρι την ταύτιση Βενεζουέλας – Ελλάδας έτσι, χωρίς λογική, χωρίς έρμα. Απλώς για να καταλήξουμε στους αριστερούς που είναι ζώα, κάφροι και τρώνε σανό. Η ίδια φρασεολογία. Στις πάλαι ποτέ έγκυρες εφημερίδες και στο διαδίκτυο.

Το πολιτικό παιχνίδι παίζεται με όρους χυδαιότητας που παλαιότερα χαρακτήριζαν μόνο τα Άκρα. Τώρα έτσι γαμ… η Κεντροδεξιά. Γηπεδικά. Με σανό και κονσερβοκούτια.

Δεν είναι φιλελεύθεροι, δεν είναι νεοφιλελεύθεροι, είναι κάτι που τα υπερβαίνει όλα αυτά. Μία Νέα Δεξιά του Μίσους. Που θέλει να δει νεκρό τον αντίπαλο. Που εξαπολύει λάσπη χωρίς καμία ντροπή. Που δεν τολμάει να κοιταχτεί στον καθρέφτη της, αλλά και αν κοιταχτεί, δεν έχει καμία αναστολή να αντικρίσει το Τέρας και να το φιλήσει.

Ένα πλέγμα κραυγών και μίσους. Ο Ντόναλντ και ο Άδωνις. Ο υποψήφιος πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος. Μεγάλα συντηρητικά κόμματα, πολυσυλλεκτικά, που κατέληξαν να εκπροσωπούνται από τα πιο ακραία στοιχεία τους.

Τι κάνει ένας δημοκρατικός άνθρωπος απέναντι σε όλη αυτή τη λαίλαπα; Τι άμυνες μπορεί να έχει; Τι εναλλακτικές λύσεις;

Αν ήμουν Αμερικανός, το Νοέμβριο δεν θα είχα καμία άλλη εναλλακτική από το να πάω τρέχοντας να ψηφίσω την αντιπαθητική συστημική Χίλαρι Κλίντον, κάνοντας προσευχές για να μη βγει το Τέρας. Αλλά και Έλληνας που είμαι, πάλι είμαι αναγκασμένος να ψηφίζω κάτι που δεν μου είναι αρκετό, απλώς και μόνο γιατί η άλλη εκδοχή είναι τόσο τρομακτική όσο οι εφιάλτες που βλέπαμε παιδιά.

Πηγή: altsantiri.gr