Κι αν έμενε ο Σαμαράς;

του Θεόφιλου Σιχλετίδη
Ας υποθέσουμε ότι η θητεία του προηγούμενου Προέδρου της Δημοκρατίας έληγε στις αρχές του 2017 και ότι η χώρα είχε αποφύγει τις «καταστροφικές» εκλογές φέτος το Γενάρη. Πώς θα ήταν τα πράγματα; 
Ο Αντώνης Σαμαράς προσπάθησε να τα περιγράψει χθες, Κυριακή, μιλώντας σε μία διαδικασία(;) του κόμματος του στο Ηράκλειο της Κρήτης, μία εκλογική περιφέρεια όπου ο ΣΥΡΙΖΑ κατέγραψε ένα ποσοστό κοντά στο 50% και η Νέα Δημοκρατία μετά βίας πέρασε το 20%. Υπενθυμίζω τα ποσοστά των εκλογών του Γενάρη όχι για να σπάζω πλάκα με τους Νεοδημοκράτες, αλλά για να καταλάβει η απ’ εδώ πλευρά πως η Αριστερά, με όλα τα προβλήματα και τις αδυναμίες της, δεν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας με κάποιο «ρεσάλτο», όπως λέει ο Βενιζέλος του 4,6%, αλλά γιατί αυτό ήθελε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Άρα η πρώτη απάντηση στο πώς θα ήταν τα πράγματα είναι ότι θα είχαμε μία κυβέρνηση χωρίς απολύτως καμία λαϊκή νομιμοποίηση, άρα μία κυβέρνηση ανεξέλεγκτη σε όλα τα επίπεδα. Και αυτό θα ήταν ένα πολύ άσχημο νέο.
Επιστρέφοντας στη χθεσινή ομιλία του Αντώνη Σαμαρά, ο πρώην πρωθυπουργός προσπάθησε να πείσει το υπερήλικο κοινό του πως αν δεν είχαν γίνει οι εκλογές του Γενάρη σήμερα η Ελλάδα θα μπορούσε να δανειστεί χρήματα από τις αγορές με… αρνητικά επιτόκια, όπως συμβαίνει με την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Μίλησε μάλιστα συγκεκριμένα για δάνεια ύψους 9 δις ευρώ, προκαλώντας εύλογες απορίες στο ακροατήριο που ζει στην Κρήτη και όχι σε κάποιον μακρινό πλανήτη και κάπου θα έχει δει ότι Ιρλανδία και Πορτογαλία δανείζονται «δοκιμαστικά» ποσά που δεν ξεπερνούν τα 400 εκατομμύρια ευρώ, αλλά και θα θυμάται τι ακριβώς είχε συμβεί τον Αύγουστο του 2014 όταν η κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου ανακοίνωσε ότι λύνει τους κάβους από το ΔΝΤ και ανοίγεται στις θάλασσες του δανεισμού από τις αγορές. Νομίζω πως ακόμα και ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει μία ξεκάθαρη αφήγηση για το πώς θα ήταν τα πράγματα αν έμενε στο Μέγαρο Μαξίμου για ακόμα ενάμιση χρόνο, γι’ αυτό και καταφεύγει σε καφενιακού τύπου συζητήσεις. Από την άλλη, νομίζω πάλι ότι είναι εντελώς ξεκάθαρο πως σε τίποτα δεν θα διέφερε ο ενάμιση χρόνος μετά το Γενάρη σε σχέση με τα δυόμιση χρόνια μετά τον Ιούνιο του 2012.
Κάποιοι/κάποιες λένε πως θα ήταν καλύτερα η καυτή πατάτα που σήμερα βρίσκεται στα χέρια της νέας κυβέρνησης να είχε… κρυώσει στα χέρια της προηγούμενης κυβέρνησης, ότι δηλαδή η Αριστερά θα έπρεπε να δείξει υπομονή και να αφήσει τη Δεξιά για ακόμη ενάμιση χρόνο στη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι οι ίδιοι/ίδιες που μετά το Μάιο του 2012 έλεγαν πως το καλύτερο για το ΣΥΡΙΖΑ είναι να χάσει τις εκλογές του Ιουνίου ώστε η Νέα Δημοκρατία να βγάλει από την τρύπα το φίδι του πρωτογενούς πλεονάσματος, το οποίο, πλεόνασμα, ήταν εκείνη την εποχή η απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις, σε όλα τα προβλήματα. Και οι απολύσεις; Η καταστολή; Η συμφωνία για συντάξεις στα 360 ευρώ; Οι ειδικές οικονομικές ζώνες με μισθούς Βουλγαρίας; Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας; Το πάρτι των κολλητών στις λίστες με τις φαραωνικές καταθέσεις σε τράπεζες του εξωτερικού; Το όργιο φοροδιαφυγής μέσα από τριγωνικές συναλλαγές και off shore εταιρίες; Τα θαλασσοδάνεια που δόθηκαν και που θα δίνονταν; Πολλά πράγματα δεν βγαίνουν για τη νέα κυβέρνηση, αλλά να κρατάμε μεγάλες αποστάσεις από τις τρέλες.

alterthess