Lockdown a la carte

Αναρωτιέμαι τι φταίει το θέατρο κι ο κινηματογράφος που δεν έχει τις πλάτες του ΟΠΑΠ και του κάθε καζινάρχη ώστε να γλιτώσει το λουκέτο

του Πέτρου Κατσάκου

Τρίτη βράδυ, στον δρόμο για το σπίτι. Οι δρόμοι σχεδόν άδειοι. Το σουβλατζίδικο στη γωνία κι αυτό άδειο, με τις καρέκλες στοιβαγμένες σε μια γωνία. Ακριβώς δίπλα, το πρακτορείο του ΟΠΑΠ γνωρίζει μεγάλες πιένες. Οκτώ τραπεζάκια έξω. Όλα γεμάτα. Με καφέδες και μπίρες οι πελάτες και το δελτίο στο χέρι, να παρακολουθούν άλλοι τα νούμερα του ΚΙΝΟ να αναβοσβήνουν στην οθόνη και άλλοι να αγωνιούν αν θα πιάσουν τον Ολυμπιακό στο στοίχημα. Και, φυσικά, κανείς τους δεν φορά μάσκα. Ξεχασμένοι από τον νόμο και τις απαγορεύσεις, ζουν το πάθος τους στη χαραμάδα του lockdown που ξέχασε τους μικρούς και τους μεγάλους ναούς του τζόγου.

Γιατί δεν είναι μόνο τα πρακτορεία του ΟΠΑΠ, που, παρότι εδώ και καιρό λειτουργούν σαν μικρά καφενεία, εξαιρέθηκαν των περιοριστικών μέτρων, είναι και οι κλειστοί χώροι με τα «φρουτάκια», είναι και τα καζίνο που γλίτωσαν από το lockdown της κυβέρνησης και εξακολουθούν να λειτουργούν, θαρρείς και αυτοί οι αόρατοι επιστήμονες που συχνά πυκνά επικαλείται ο πρωθυπουργός γνωμάτευσαν πως με τον τζόγο δεν κολλάει.

Θα μου πεις τώρα, το προποτζίδικο της γειτονιάς σού φταίει; Όχι, δεν μου φταίει. Αλλά αναρωτιέμαι τι φταίει το θέατρο και ο κινηματογράφος, που δεν έχει τις πλάτες του ΟΠΑΠ και του κάθε καζινάρχη ώστε να γλιτώσει το λουκέτο. Μου φταίει αυτή η a la carte αντιμετώπιση του προβλήματος, που μπορεί για κάποιους να αντιμετωπίζεται ως κάτι το ευτράπελο, που αντικατοπτρίζει την κυβερνητική τρικυμία των ημερών, αλλά τελικά υπαγορεύεται από συγκεκριμένα συμφέροντα με ισχυρό λόγο στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Εξ ου και οι a la carte αποφάσεις για το ποιοι χώροι χαρακτηρίζονται υγειονομικά επικίνδυνοι και ποιοι όχι.

Οπότε απόψε, μετά τη δουλειά, θα πάω για μπίρες στο προποτζίδικο της γειτονιάς μου.

αυγη