Το μεγάλο μας τσίρκο

Aλλεργική στον πολιτισμό και στην τέχνη, η κυβέρνηση καταρρίπτει ασυγκράτητη τα ρεκόρ της χυδαιότητας

του Νίκου Παπαδογιάννη

Ακόμα και για μία κυβέρνηση που ξύνει καθημερινά τον πάτο του βαρελιού και χειρίζεται την καθημερινότητα της πανδημίας με δάχτυλα κατάμαυρα από πίσσα, η τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου όταν ρωτήθηκε για τα προβλήματα των ανθρώπων της Τέχνης, με κεφαλαίο το «Τ» για να μη ξεχνάμε τα σημαντικά, αποτελεί μνημείο χυδαιότητας.

Όταν επισημάνθηκε στον Στέλιο Πέτσα ότι ο προεκλογικός σκελετός του κυβερνητικού σχεδιασμού δεν περιείχε την παραμικρή νύξη για τον πολιτισμό, ο απίθανος αυτός άνθρωπος απάντησε ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα έκανε τη Νέα Δημοκρατία αυτοδύναμη κυβέρνηση

«Και θα κερδίσουμε και τις επόμενες εκλογές, στο τέλος της τετραετίας», απείλησε ανερυθρίαστα.

Πέρα από το γελοιωδέστατο του ισχυρισμού περί εξάντλησης της τετραετίας όταν η πιάτσα βοά ότι πάμε για κάλπες μέσα στο επόμενο τετράμηνο, ο Πέτσας θα μπορούσε να απαντήσει με μία φράση: «ΝουΔου θέλατε, σκάστε τώρα».

Και θα είχε δίκιο. Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Τι περίμεναν δηλαδή οι ουκ ολίγοι καλλιτέχνες που έκαναν προεκλογική κονσομασιόν στον Μητσοτάκη επειδή δεν τους έπεφτε αρκετά αριστερός ο ΣυΡιζΑ;

Ευαισθησίες; Πολιτισμό; Διανόηση; Καλλιγραφία από της μυλωνούς των κώλο;

Δεν διάβασαν αλήθεια το πρόγραμμα των 14 σημείων που σήμερα καταγγέλλουν; Τον Άδωνι και τον Βορίδη έχουμε κυβέρνηση, όχι τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Θάνο Μικρούτσικο. Τους αστοιχείωτους και τους αγράμματους, που νομίζουν ότι τέχνη είναι η Γιουροβίζιον, ο Ρουβάς και το σκυλάδικο. Άτομα που θεωρούν τους ποιητές λαπάδες και τους παπάδες ποιητές.

Το άλλοθι που χρειαζόταν η Νέα Δημοπρασία για να προβάλει ένα κάποιο γκελ στον χώρο της Τέχνης της το πρόσφεραν απλόχερα άνθρωποι που θα ‘πρεπε να μπορούν να ξεχωρίζουν τα λουλούδια από τα κόπρανα: ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη.

Μπορεί τα βέλη να προέρχονται τώρα από οικείους, αλλά η έννοια «οικείος» αλλάζει μέρα με τη μέρα, αναλόγως από πού προέρχεται το λιβάνι. Ο Κραουνάκης είναι καλός όταν στηρίζει τον πρωτοψάλτη Τσιόδρα, αλλά κακός όταν χαρακτηρίζει «σιχαμερό» το τσίρκο της Πρωτοψάλτη και «καναπέ» τη Μενδώνη.

Ο Μίκης ήταν κουμούνι όταν αντιστεκόταν στο δεξιό παρακράτος, αλλά πεφωτισμένος φάρος τώρα που αποκαλεί τους φασίστες αδέρφια του. Ο Σταύρος Ξαρχάκος αποθεωνόταν ως  πυλώνας της αστικής δεξιάς όσο κυκλοφορούσε με φράκο και παπιγιόν, αλλά αποκλήθηκε Ρουβίκωνας και Μαδούρος μόλις παρασύρθηκε στην αντίθετη όχθη.

Όσο κυκλοφορούν οι Νιόνιοι με τα φορτηγά φορτωμένα φρέσκο σανό, το καθεστώς της χυδαιότητας δεν χρειάζεται τους Δεληβοριάδες και τους Αλκίνοους. Στην ανάγκη, θα κατεβάσει στην πίστα τον Νότη Σφακιανάκη, που τα λέει και ωραία και πουλάει και διακόσιε χιλιάδε δίσκοι άμα λάχει να’ουμ΄.

Μέχρι χαρτοφυλάκιο μπορεί να του δώσει, να κυνηγάει τα 16χρονα στις πλατείες μαζί με τον Χαρδαλιά και με τους κρανοφόρους. Αλήθεια, ποιος είχε γράψει εκείνο το σουξεδάκι, που έλεγε «είμαι 16άρης και σας γαμώ τα Λύκεια»;

Ας μη κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Δεν αποτελούσε κάποιο lapsus μνήμης η εξαίρεση των καλλιτεχνών από τα επιδόματα της πανδημίας.

Εάν το γκουβέρνο είχε λησμονήσει τον Πολιτισμό εξ αμελείας, θα επανόρθωνε το σφάλμα τις αμέσως επόμενες ημέρες, όπως έκανε με άλλες κατηγορίες πληττόμενων εργαζομένων. Μπορεί να της το θύμιζε ακόμα και η Άλκηστη, όταν  καβάλησε τη διθέσια νταλίκα με συνοδηγό τον πρωθυπουργό.

Η κυβέρνηση έχει εξαπολύσει ολομέτωπη δίωξη ενάντια στον Πολιτισμό, επειδή τον θεωρεί δούρειο ίππο ενάντια στην αποβλάκωση της κοινωνίας. Της κάνει ανελέητο πόλεμο, λες και είναι το Documento.

Τους διακόνους της τους θεωρεί συλλήβδην αριστερούς και αντιστασιακούς. Δεν τους καλεί καν στις συσκέψεις που τάχα εξετάζουν τα προβλήματα του κλάδου. Κάθε έργο Τέχνης που αφυπνίζει το κοιμώμενο αισθητήριο της σκέψης είναι ανεπιθύμητο στη δυστοπική Ελλάδα του Μωυσή Κυριάκου.

Για το Μητσοτακέικο και για το Πετσέικο, έντεχνο δεν τραγουδάει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, αλλά η Κλειώ Δενάρδου. Οι άριστοι θεωρούν ζωγραφική τα σκίτσα του Χατζόπουλου και θέατρο τις κρυάδες του Σίλα. Ακόμα και οι «Ράδιο Αρβύλα», που τόσο χρήσιμοι τους αποδείχθηκαν προεκλογικά, εξοστρακίστηκαν από τον σταύλο των αρεστών μόλις άσκησαν κριτική στο παπαδαριό και επισήμαναν τα ήξεις-αφίξεις του Τσιόδρα.

«Το Μεγάλο Μας Τσίρκο» ανεβαίνει μέσα στην πανδημία, με καθημερινές σουρεαλιστικές παραστάσεις και πληθώρα υποψηφιοτήτων για τους ρόλους των παλιάτσων και των παχύδερμων. Αλήθεια, ποιος την έγραψε τη μουσική της εμβληματικής παράστασης του Καμπανέλλη, που επικηρύχτηκε το 1973 από τη χούντα;

Ακόμα και σε χώρες που ένιωσαν την πανδημία στο πετσί τους, όπως η Ισπανία, εξαγγέλλεται ότι θα διεξαχθούν το καλοκαίρι «μικρές» συναυλίες και άλλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, με τα απαραίτητα μέτρα προστασίας.

Αλλού, το κοινωνικό κράτος φροντίζει ώστε να αποζημιώνονται οι πληττόμενοι καλλιτέχνες με επιδόματα αξιοπρεπούς διαβίωσης, όπως το ad hoc «εξάμηνο ταμείο ανεργίας» που ζητούν οι δικοί μας.

Με κάθετα απαγορευμένες τις συναθροίσεις σε πείσμα της επιχειρούμενης «κανονικότητας», ένα ολόκληρο στερέωμα, ελεύθερων με όλες τις έννοιες της λέξης επαγγελματιών, βρίσκεται αντιμέτωπο με το φάσμα της πείνας και του εμπαιγμού.

Η κυβέρνηση έδωσε το υπουργείο Πολιτισμού (όπως και το Παιδείας) σε μία κυριούλα που μοιάζει με αυτές που μοίραζαν το «Προς την Νίκην» στα σχολεία και νίπτει τας χείρας της, μη τυχόν και κολλήσει κανέναν πολιτισμό.

Και ο Πέτσας ξεσπαθώνει, όποτε τον τσιγκλίζουν οι ενοχλητικοί. Δεξιά δεν θέλατε; Σιωπήστε τώρα. Θα μας φάτε στη μάπα για άλλα οχτώ χρόνια. Όταν σας τελειώσει το ψωμί, να φάτε παντεσπάνι. 

koutipandoras