«Ουαί υμίν…»

του Σπύρου Τσάμη

Με όσα ακούμε για το κλείσιμο των εκκλησιών, απλά επικαιροποιούνται καίριες παρατηρήσεις, όσες θα μπορούσαμε να κάνουμε για τις συνήθειες της συντριπτικής πλειοψηφίας των προσκυνητών-πολιτών (σ.σ η δεύτερη ιδιότητα έχει την δική της, ιδιαίτερη σημασία...) σε όλες τις εποχές…

Δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα, βιώματα του εκκλησιασμού: Για τους περισσότερους, Επιτάφιος σημαίνει το σεργιάνι της περιφοράς και όχι η προσευχή πριν και μετά, εντός των εκκλησιών. Και το βράδυ της Ανάστασης, μετά το «Χριστός Ανέστη», μετρημένοι στα δάκτυλα μένουν στους ναούς, όπου η ακολουθία συνεχίζεται για περίπου δυο ώρες  με αληθινά υποβλητικό κείμενο και ψαλμωδία αναγγελίας νίκης! «Χριστός Ανέστη» και αμέσως σπίτι για φαγητό οι περισσότεροι...

Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν όσοι βιώνουν-αισθάνονται μόνο ως φολκλόρ την περιφορά και όσοι «δραπετεύουν» μετά το «Χριστός Ανέστη», είναι ανάμεσα σε αυτούς που φωνάζουν τώρα για «στέρηση δικαιωμάτων», με αφορμή τις κλειστές εκκλησίες… «Ουαί υμίν γραμματείς, φαρισαίοι», αλλά και πολλοί προσκυνητές «υποκριταί»! 
efsyn