Στην εποχή της μεταδημοκρατίας

Μετά το horror show του κ. Χρυσοχοΐδη προκειμένου να διασκεδαστούν με το δόγμα «νόμος και τάξη» οι υπαρξιακοί φόβοι της μεσαίας τάξης, που δεν είδε τελικά να τη σώζει ο Μητσοτάκης με οικονομικά μέτρα, έρχεται ο ευαίσθητος πρωθυπουργός να κλέψει τη δόξα από τον κακό της υπόθεσης Χρυσοχοΐδη.

του Γιώργου Βαρεμένου

Σε σκηνοθεσία επικοινωνιολόγων ο κ. Μητσοτάκης δημιούργησε μια γκροτέσκο σκηνή στην Ολομέλεια της Βουλής για τη συνταγματική αναθεώρηση, στριγγλίζοντας: «Εγώ έχω να κυβερνήσω μια χώρα»! Αλλοι θα έλεγαν αλίμονο στη χώρα.

Εγώ απλά θα σημειώσω: Μήπως κάποιος πρέπει να πει στον μέγιστο πρωθυπουργό ότι ηγέτης δεν γίνεσαι επειδή το φωνάζεις ή επειδή επιμένει ο υποβολέας, αλλά επειδή το επιβάλλεις με την παρουσία σου, με τον «ίσκιο» σου και πάνω απ’ όλα με το έργο σου, το οποίο και κραυγάζει για λογαριασμό σου;

Αλλιώς δεν κινδυνεύεις απλά να χαρακτηριστείς αδιάβαστος, όπως χαρακτήρισες τον πολιτικό σου αντίπαλο, αλλά ανιστόρητος, αν νομίζεις ότι μπορεί να συνομιλήσεις με την Ιστορία μέσω επικοινωνιακής εκστρατείας που τείνει να πάρει τον χαρακτήρα πλύσης εγκεφάλου.

Στη βαλκανική μεταδημοκρατία μας ο ηγέτης μπορεί να κατασκευαστεί ως ένα επικοινωνιακό τοτέμ, το οποίο θα προβάλλεται δίπλα από «καλές ειδήσεις», και οι κακές είτε μετατρέπονται σε μη ειδήσεις ή θα αναποδογυρίζεται το νόημά τους όχι ως ένα μεμονωμένο fake news, αλλά ως μια fake πραγματικότητα, ένα παράλληλο εικονικό σύμπαν.

Ετσι, τουρίστας μπορεί να είναι ο Τσίπρας που πήγε στην πορεία του Πολυτεχνείου και όχι ο Μητσοτάκης που εξέδραμε στο Λονδίνο αναζητώντας -αυτός ο πρωθυπουργός της Ελλάδας- ψίχουλα από τη λάμψη του Τσιτσιπά. Ασχετα αν ο Τσιτσιπάς δεν είναι απλά ένα επικοινωνιακό γεγονός, αλλά ένα πραγματικό success story. Δεν κούρνιασε στη θαλπωρή μιας οικογενειακής παράδοσης, αλλά προσπάθησε σκληρά, χωρίς να χρωστάει κάτι στους «υπερήφανους» Ελληνες και στον πρωθυπουργό που αυτοί ανέδειξαν στις εκλογές.

Ο τελευταίος όμως μπορεί να πάρει κάτι από το επικοινωνιακό στόρι, πολύ περισσότερο που με βάση αυτό η πρωθυπουργική σύζυγος φέρεται να φωνάζει στον Τσιτσιπά: παιχταρά μου! Ωστε με την κραυγή αυτή να προσδοθεί στον Κυρ. Μητσοτάκη μέχρι και λαϊκότητα. Τίποτα δεν είναι ανάγκη να είναι πηγαίο, αφού μπορεί να κατασκευαστεί.

Σ’ αυτό το παράλληλο σύμπαν ο λαός μπορεί να αισθανθεί ότι δεν βρίσκεται στην εποχή της μεταχρεοκοπίας, αλλά σε εκείνη που προηγήθηκε αυτής, κάτι δηλαδή σαν να επέστρεψε φαντασιακά στο 2004. Πριν από τις εκλογές και στο πλαίσιο μιας τοξικής εκστρατείας μαύρης προπαγάνδας, ο σημερινός πρωθυπουργός καθύβριζε σε κάθε ευκαιρία τον πολιτικό του αντίπαλο ως ψεύτη και όταν μετεκλογικά αποκαλύφθηκαν τα δύο ιστορικά ψέματα, για τις Πρέσπες και το προσφυγικό, οι καλοπληρωμένοι εγκέφαλοι της προπαγάνδας άλλαξαν ρεπερτόριο.

Σκηνοθέτησαν το μονόπρακτο με τον Μητσοτάκη να χαρακτηρίζει τον Τσίπρα αδιάβαστο. Ενώ μας έστειλαν πλειστάκις αδιάβαστους, ως συνομιλούντες στον Υμηττό με εξωγήινους, τώρα πάνε να μας στείλουν διπλά αδιάβαστους.

Δεν πτοούνται από το γεγονός ότι ο σημερινός πρωθυπουργός κατελήφθη εγκλωβισμένος στο ψέμα του για το προσφυγικό και ανίκανη η κυβέρνησή του για στοιχειώδη διαχείριση, ανακαλύπτουν για πρώτη φορά, όχι την Αμερική, αλλά τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, για να παρουσιάσουν τον πρωθυπουργό σαν ραγισμένη καρδιά, που αναλαμβάνει να ασχοληθεί ο ίδιος προσωπικά με το θέμα! Τώρα, τι είναι χειρότερο, να περιποιείται ο Χρυσοχοΐδης τα προσφυγόπουλα με τα ΜΑΤ στο κέντρο της Αθήνας ή να τα αναλαμβάνει προσωπικά ο Κυρ. Μητσοτάκης, ας το λύσει η Ιστορία.

Μετά το horror show του κ. Χρυσοχοΐδη προκειμένου να διασκεδαστούν με το δόγμα «νόμος και τάξη» οι υπαρξιακοί φόβοι της μεσαίας τάξης, που δεν είδε τελικά να τη σώζει ο Μητσοτάκης με οικονομικά μέτρα, έρχεται ο ευαίσθητος πρωθυπουργός να κλέψει τη δόξα από τον κακό της υπόθεσης Χρυσοχοΐδη.

Ο οποίος κ. Χρυσοχοΐδης ενεργεί σαν «πολιτικός σερίφης» χωρίς να έχει προσωπική νομιμοποίηση και εφαρμόζει στην πράξη το δόγμα Βορίδη περί αναγκαστικότητας του ξύλου. Και έχων την τεχνογνωσία της καταστολής, προέρχεται μεν από το δημοκρατικό στρατόπεδο, αλλά μπορεί να «νοικιάζει» τις υπηρεσίες του στην Ακροδεξιά. Αμα λάχει, συγκροτεί και μια επιτροπή για την αστυνομική βία και ό,τι άλλο χρειαστεί επικοινωνιακά. Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι!

Γεγονός είναι ότι η μεταδημοκρατία διαθέτει μεγάλη ελαστικότητα σε αντίθεση με το άκαμπτο της δημοκρατίας, που σε ορισμένες περιπτώσεις για να λειτουργήσει απαιτεί αρχές και αξίες. Στη μεταδημοκρατία πάμε πιο πέρα από τον μπερλουσκονισμό, ο οποίος είναι η τερατογένεση της δύναμης του πλούτου με την εκλογική νομιμοποίηση. Πάμε στη διακυβέρνηση μέσω τρίτου, ο οποίος «τρίτος», αν δεν έχει τις προδιαγραφές που επιθυμούμε, τον κατασκευάζουμε.

Η προπαγανδιστική καταιγίδα λειτουργεί σαν «κάψουλα προστασίας», μέχρι να κληθεί το «ιππικό των δημοσκόπων» και να εκκαθαρίσει το τοπίο, καταγράφοντας τη δυναμική του «σημαντικού» ηγέτη, ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Μέχρι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να μετατραπεί σ’ ένα εξάρτημα του «επιτελικού κράτους» και να εκλέγεται με 120 ψήφους. Τι να τις κάνει τις παραπάνω αφού δεν θα αντιπροσωπεύει κάτι αξιόλογο μπροστά στον Σημαντικό.

Οι δέκα οικογένειες που ανέφερε εμπιστευτικά ο κ. Χαρδούβελης στον κ. Σημίτη, θα αντιπροσώπευαν μια πλουραλιστική μεταμοντέρνα δημοκρατία, αφού στην πραγματικότητα αρκούν τρεις-τέσσερις για να στήσουν το σκηνικό της μεταδημοκρατίας;

Η επιχειρηματικότητα μπορεί να είναι μόνο η κρατικο-προστατευόμενη και ο καπιταλισμός να είναι ο αποκαλούμενος μερκαντιλισμός των χωρών της Λατινικής Αμερικής, ενώ θα αναπέμπονται ύμνοι στην ευρωπαϊκή Ιδέα.

Τουτέστιν, τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά όσο είναι και σύνθετα για την αντιπολίτευση μπροστά σ’ αυτό το φαινόμενο. Τα παραδοσιακά εργαλεία ίσως να μην αρκούν, αλλά να χρειάζεται μια πραγματική δημοκρατική πολιτικοπολιτιστική επαναστατική προσέγγιση και νοηματοδότηση της πολιτικής, πρώτα και κύρια για τους νέους. Η ψηλάφηση αυτού του θέματος ίσως απαιτεί όχι ακόμη ένα άρθρο, αλλά ολόκληρη πραγματεία. Οταν μάλιστα ο αναστοχασμός πρέπει να συνδυάζεται με τη δράση, σε έναν πολιτικό χρόνο πυκνό και επείγοντα.

efsyn