Η παρτίδα δε χάθηκε ακόμα...
του Αντώνη Ρηγόπουλου
Η χθεσινή μέρα ήταν ηλιόλουστη αλλά σκοτεινή. Μάθαμε, βλέπετε, από τον συμπαθή Τάσο Αρνιακό να παραλληλίζουμε τα καιρικά φαινόμενα με την κοινωνική πραγματικότητα.
Καμιά 50αριά μαθητές στα Γιαννιτσά έκαναν δημόσια επίδειξη μίσους προς συνομηλίκους τους απαιτώντας να μη μορφωθούν, να μη μάθουν τη γλώσσα της νέας τους πατρίδας, να μη κάνουν φίλους, να μείνουν στο περιθώριο της νοικοκυρεμένης τους πραγματικότητας.
Ένας οδηγός λεωφορείου στη Θεσσαλονίκη έκανε τον νταή σε μια οικογένεια με τρία παιδιά κατεβάζοντάς τους από το λεωφορείο και φωνάζοντας, περήφανος μέσα στη γαλανόλευκη χυδαιότητά του ότι «ναι, είμαι ρατσιστής».
Ένας κινητός φελλός που αυτοχαρακτηρίζεται δημοσιογράφος, παρέα με μια ομάδα γελωτοποιών, ειρωνευόταν για πέντε λεπτά σε ζωντανή πανελλαδική μετάδοση το θύμα μιας ακραίας σεξουαλικής επίθεσης, με τέτοιο τρόπο που θα έκανε τους δημιουργούς του Law & Order και του Criminal Minds να ανατριχιάσουν από την κυνικότητα και τον δεύτερο βιασμό που επιφύλασσαν σε μια νέα γυναίκα.
Στη Νάουσα ένας μπατριώτης δήλωσε ότι από «σεβασμό στον εχθρό» οι ορδές των ελληνόψυχων δεν «έσφαξαν» (δικός του όρος) θαλασσοπνιγμένες μάνες, τραυματισμένα παιδιά και πεινασμένους άντρες.
Λαμπερή μέρα κ. Αρνιακέ... Αλλά πραγματικά σκοτεινή.
Μεσολάβησε ένα βροχερό βράδυ. Οι καταιγίδες σε τέτοιες περιπτώσεις έχουν κάτι το αναζωογονητικό. Σαν να μας ξέπλυνε από τη σιχασιά και τη σκατίλα της προηγούμενης που μας φόρτωσαν όλοι αυτοί οι πατριώτες με τα ρωμαϊκά κράνη και τις ασύντακτες φράσεις.
Και σήμερα ξυπνήσαμε με συννεφιά μεν, αλλά με θετικότερες ειδήσεις, τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Δύο ομάδες μαθητών, η μία στις Σέρρες και η άλλη στα Γρεβενά ανέλαβαν να μάς υπενθυμίσουν ότι πάντα μπροστά στη σκοτεινιά υπάρχει το φως. Μερικές φορές είναι θαμπό, αλλά τελικά πάντα νικάει...
Ανέλαβαν επίσης να δείξουν σε όλους όσοι σπεύσαμε να βγάλουμε εύκολα συμπεράσματα για την «κατεστραμμένη» νέα γενιά που «γαλουχήθηκε με χρυσαυγίτικα τσιτάτα» και νεοφιλελεύθερη συντήρηση, ότι το θέμα δεν είναι ένας πόλεμος γενιών. Είναι ζήτημα δημοκρατίας και αλληλεγγύης απέναντι στον φασισμό και τον ρατσισμό.
Στις Σέρρες λοιπόν, οι μαθητές του Μουσικού Σχολείου υποδέχτηκαν τους πρόσφυγες συμμαθητές τους με μια υπέροχη μουσική γιορτή στην οποία πολλοί θα θέλαμε να έχουμε βρεθεί.
Όπως αναφέρουν τοπικά μέσα «τα σαράντα περίπου προσφυγόπουλα χάρηκαν και χειροκρότησαν θερμά τα παιδιά του μουσικού, ιδίως στο μέρος της εκδήλωσης με τα παραδοσιακά μας τραγούδια. Ακούσματα, μουσικοί δρόμοι και ρυθμοί που σίγουρα είναι πολύ πιο κοντά και στη δική τους μουσική παράδοση. Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός, που όταν στο τέλος ζητήθηκε από τα προσφυγόπουλα να τραγουδήσουν κάτι από την πατρίδα τους, με πολύ κέφι και ζωντάνια μικρός Γεζίντι ερμήνευσε δύο τραγούδια σόλο και ένα με τη συνοδεία φίλου του».
Εκτός από την εκδήλωση, η ανακοίνωση του 15μελούς Συμβουλίου του Μουσικού Σχολείου Σερρών είναι υπόδειγμα συνεκτικής σκέψης και δημοκρατικού λόγου, την οποία θα έπρεπε να μελετήσουμε όλοι.
Την παραθέτουμε ολόκληρη:
«Ανακοίνωση 15μελούς Συμβουλίου Μουσικού Σχολείου Σερρών:
Είναι γνωστό ότι το σχολείο μας,το Μουσικό Σχολείο Σερρών από την επόμενη εβδομάδα θα εντάξει στο μαθητικό του περιβάλλον προσφυγόπουλα ηλικίας 12-16 ετών από το κέντρο φιλοξενίας.
Εξ’ αρχής αυτό το γεγονός δημιούργησε κάποιους προβληματισμούς, όπως ήταν αναμενόμενο, όμως αυτοί γρήγορα παραμερίστηκαν όταν κατανοήσαμε τις δύσκολες στιγμές που βίωσαν αυτοί οι συνάνθρωποι μας.
Έτσι, εμείς, οι μαθητές και οι μαθήτριες του Μουσικού Σχολείου Σερρών, καλωσορίζουμε τα παιδιά των προσφύγων από το κέντρο φιλοξενίας που θα φοιτήσουν φέτος στο σχολείο μας. Μάλιστα ύστερα από συζήτηση που είχαμε με τους καθηγητές και τις καθηγήτριες μας, αποφασίσαμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε τα παιδιά αυτά, οι νέοι συμμαθητές και συμμαθήτριές μας, να αισθανθούν το σχολείο μας σαν δικό τους σχολείο, να νιώσουν ότι είναι ευπρόσδεκτοι και ότι εμείς είμαστε χαρούμενοι που θα τους έχουμε δίπλα μας.
Θέλουμε να δώσουμε το μήνυμα ότι η ανθρωπιά, η φιλοξενία και η μουσική μπορούν να ενώσουν βαθιά ανθρώπους διαφορετικών λαών, χρωμάτων, θρησκειών και πολιτισμών.
Καλώς ήρθατε παιδιά στο σχολείο μας, στο Μουσικό Σχολείο Σερρών»
Η επόμενη είδηση «φωτός» ήρθε από τα Γρεβενά. Πριν λίγες ημέρες, στις 5 Νοεμβρίου, έγινε στην πόλη μια δυναμική μαθητική πορεία. Η είδηση δυστυχώς δεν πέρασε κατά πολύ τα όρια της μικρής επαρχιακής πόλης, καθώς εδώ στα «μεγάλα χωριά» της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης εκείνη την ημέρα είχαμε να ασχοληθούμε με σοβαρά ζητήματα όπως οι επιδοτούμενες θερμάστρες του υπ. Κικίλια και τα σουβλάκια των κοιλιόδουλων εθνικιών.
Στην πορεία λοιπόν στα Γρεβενά που για εμάς τους δημοσιογράφους της Αθήνας φάνηκε ως «μη είδηση», έγιναν όμορφα πράγματα. Η πορεία ήταν μαζική στο μέγεθός της και δυναμική στο περιεχόμενό της. Οι μαθητές διεκδίκησαν ένα σχολείο που μορφώνει, με αρκετούς καθηγητές και απαλλαγμένο από τη βαθμοθηρία.
Ο εκπρόσωπος των μαθητών που μίλησε σε τοπικό μέσο έδειξε με τη στάση του ότι μαθητές δεν είναι μόνο οι «ούγγανοι» του «Μακεδονία ξακουστή» που είδαμε χθες στα Γιαννιτσά.
Όμως η πορεία στα Γρεβενά έδειξε και κάτι άλλο εκτός από την αγωνιστικότητα των μαθητών. Οι ίδιοι δεν έκρυψαν το θέμα κάτω από το χαλί, δεν το άφησαν στην άκρη επειδή «καίει». Πήραν θέση με συνθήματα και λόγο: «Αυτό που γίνεται στην πόλη των Γρεβενών να απαγορεύονται οι πρόσφυγες να έχουν πρόσβαση στη γνώση και να τους απαγορεύουν να ενταχθούν στο σχολείο μας το θεωρώ απαράδεκτο. Απαράδεκτο είναι και αυτό που κάνανε πέρσι στο 7ο Δημοτικό που απαγόρευαν οι γονείς να πάνε τα παιδιά σχολείο επειδή φέρανε πρόσφυγες. Ένα μπράβο και για πέρσι στο ΕΠΑΛ που δέχτηκε κάποια παιδιά από διάφορες χώρες και επίσης θέλω να πω ότι καλό είναι να αρχίσουν να εντάσσονται και αυτά στην κοινωνία μας και να μάθουν να ζούνε μαζί με μας».
Ένα μεγάλο ευχαριστώ οφείλουμε σε όλους αυτούς τους μαθητές (και σε τόσους άλλους που παλεύουν για τα αυτονόητα μέσα σε αντίξοες συνθήκες), αλλά και τους καθηγητές τους που διδάσκουν την αλληλεγγύη κόντρα στην εύκολη λύση της απομόνωσης, της γκετοποίησης και του μίσους.
Η παρτίδα δε χάθηκε. Τουλάχιστον όχι ακόμα...
* Η φωτογραφία είναι από την υποδοχή προσφύγων μαθητών στο 3ο Γυμνάσιο Λάρισας τον Ιανουάριο του 2017
κουτιπανδωρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου