Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Η προβοκατόρικη «θεωρία των δυο άκρων» και το συστημικό πολυεργαλείο της

Του Βαγγέλη Διαμαντόπουλου,
Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Καστοριάς





Εδώ και καιρό, σημαίνοντα στελέχη της Ν.Δ και κυρίως του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος αναπτύσσουν την προβοκατόρικη «θεωρία των δύο άκρων» για να πλήξουν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. 
Η θεωρία τους, όμως, πέρα από ανιστόρητη είναι και μονόπλευρα ταξική. Ποντάροντας στον ιδεολογικοπολιτικό «αναλφαβητισμό» που διακατέχει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας, εμφανίζει ως ακραίες τις ιδεολογίες εκείνες που στοχεύουν σε μια αταξική, αμεσοδημοκρατική κοινωνία, όπου το δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία και στην παιδεία θα είναι εγγυημένα και δεν θα είναι συνδεδεμένα με τον στόχο του κέρδους, μέσα από την οπτική μίας συνεργατικής, αλληλέγγυας και κοινωνικοποιημένης παραγωγής, και τις παραλληλίζει με τον φασισμό. Την πιο αιμοβόρα και απόλυτη ιδεολογία (την σκληρότερη μορφή εμφάνισης του καπιταλισμού), η οποία αποδέχεται μόνο τους όμοιους της και πάντα κάτω από ένα μοντέλο «κανιβαλιστικού» ανταγωνισμού, μια κοινωνία δημιούργημα φυλετικών και ταξικών διαχωρισμών, προς όφελος πάντα του συστήματος και των κεφαλαιοκρατών
Για να επιτευχθεί αυτό βέβαια έπρεπε η ναζιστική οργάνωση της ΧΑ και πολυεργαλείο του συστήματος -η οποία χρηματοδοτείτε σύμφωνα με τον Guardian από εφοπλιστές [1]- να πάρει διαστάσεις για να παίξει τον πολυδιάστατο ρόλο για τον οποίο προοριζόταν. Σε αυτό, κυρίαρχο ρόλο έπαιξαν τα συστημικά Μ.Μ.Ε. [2].
Έτσι λοιπόν, η Χ.Α μετά και την τελευταία από τις δολοφονίες που έχουν διαπράξει μέλη της, έμφανίζεται ως το φόβητρο απέναντι στον λαό που έχει εκκολαφτεί και «δαγκώνει» πλέον και Έλληνες, πιέζοντας τον να δεχθεί αυτήν την ακρωτηριασμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και των προεδρικών διαταγμάτων. Την σημερινή "μεταδημοκρατία", όπως την ονομάζει και ο ColinCrouch [3].
Από την άλλη, αποτελεί την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όλο το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα-μέσω του συνταγματικού τόξου- που πριν ένα χρόνο έταξε σκληρές επαναδιαπραγματεύσεις και τις πήρε πίσω το ίδιο βράδυ των εκλογών, με αποτέλεσμα μια κοινωνική-οικονομική  καταστραφή που έθρεψε τον φασισμό.
Έτσι λοιπόν, τα συστημικά κόμματα σε μια εποχή που ο κόσμος αντιλαμβάνεται πως το "τέλος των ιδεολογιών" δεν έχει έρθει και πως πλέον η ταξική επιλογή για μια σοσιαλιστική κοινωνία είναι πιο επίκαιρη από ποτέ, ζητάνε συναίνεση και ηρεμία στον πολιτικό λόγο διότι η χώρα κινδυνεύει και ανάγουν σε ακραία οποιαδήποτε πολιτική σύγκρουση τους εκθέτει.
Η κοινωνία κινδυνεύει από τις σκληρές νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας και από τις ταξικές διακρίσεις, θιασώτης των οποίων είναι και ο φασισμός. Εδώ λοιπόν, δεν έχουμε σύγκρουση δυο άκρων αλλά έχουμε αντιμέτωπους δύο διαφορετικούς κόσμους. Τον κόσμο της εργασίας και της αλληλεγγύης, των αυτοαπασχολούμενων, της αγροτιάς, όλων αυτών δηλαδή που παράγουν τον πλούτο από την μία πλευρά και από την άλλη μια ισχνή μειοψηφία η οποία γίνεται όλο και πλουσιότερη σε βάρος των υπολοίπων. Αυτή η ισχνή μειοψηφία έχει στην δούλεψή της έναν ολόκληρο μηχανισμό από συστημικά Μ.Μ.Ε μέχρι παρακρατικούς μηχανισμούς, οι οποίοι σε αγαστή συνεργασία-από ότι αποδεικνύεται-με θύλακες στην ΕΛ.ΑΣ, θα κάνουν τα πάντα για να διατηρηθούν στην πολιτική εξουσία όλοι αυτοί οι αδίστακτοι πολιτικάντηδες που δρουν φορώντας τον μανδύα της σταθερότητας και κυβερνούν υπό το εκβιαστικό δίλλημα “ομαλότητα ή χάος”.  Ειδικά από το κόμμα της Ν.Δ έχουμε πια συνηθίσει σε εκβιαστικά ψευδοδιλήμματα, από το «Καραμανλής ή τανκς» μέχρι το πρόσφατο «Ευρώ ή δραχμή».
Χρέος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α στην παρούσα φάση είναι να οξύνει τα ταξικά αντανακλαστικά του κόσμου, να μιλήσει για τον δύσκολο αλλά απαραίτητο αγώνα που πρέπει να δόσει για να αρχίσει η κοινωνία μας να ανακάμπτει. Επ' ουδενί δεν πρέπει να βρίσκεται σε θέση απολογητή, δίνοντας διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης σε κόμματα και πρόσωπα που κατέστρεψαν την χώρα και την κοινωνία και είναι βασικοί υπεύθυνοι για την αποσταθεροποίηση και το κλίμα ανασφάλειας που βιώνουμε καθημερινά.
Από την άλλη, και ο λαός πρέπει να αντιληφθεί «πως για το ότι ζούσε σε ένα όνειρο και ξύπνησε σε έναν εφιάλτη» έφταιξε η απολίτικη και «στρόγγυλη» προσέγγιση των πραγμάτων.
Η μόνη οδός για την χειραφέτηση του λαού μας είναι η ρήξη και η ανατροπή του υπάρχοντος οικονομοπολιτικού συστήματος αλλά και η δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας στο αντίποδα αυτού που ζούμε. Μέσα από μια οικονομία που δεν θα θέτει ως πρωταρχικό στόχο την οικονομική μεγέθυνση που προκύπτει από την απομύζηση των φυσικών πόρων και την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο.
[3]Δηλαδή ένα δημοκρατικό πολίτευμα που υπάρχουν  οι θεσμοί τoυ αλλά δεν λειτουργούν στο κράτος έκτακτης ανάγκης που έχει εγκαθιδρυθεί, κάτω από τους εκβιασμούς της διακοπής χρηματοδότησης στην περίπτωσή μας. Από το βιβλίο του Crouch, Cοlin. Μεταδημοκρατία, μετάφραση Αλέξανρδος Κιουπκιολής, Αθήνα: Εκκρεμές, 2006

 http://left.gr
στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου