Ο ψάλτης και ο γδάρτης

της Αφροδίτης Τζιαντζή

Στις έξι το απόγευμα θα βγει πρώτα ο γιατρός, αυτός που ψέλνει. Με ήρεμη φωνή θα απαριθμήσει πόσοι πέθαναν, πόσοι κόλλησαν, πόσοι είναι διασωληνωμένοι σε ΜΕΘ - αυτές που δεν επαρκούν, αλλά το κράτος χρυσοπληρώνει τον ιδιωτικό τομέα διπλή ταρίφα για να τις επιτάξει.

Θα μας δώσει κουράγιο, θα ευχηθεί σύντομη ανάρρωση σε όσους νοσηλεύονται, θα πει και κάτι ποιητικό, ότι την τελευταία λέξη θα έχει η ζωή και όχι ο θάνατος. Μέχρι να τελειώσει θέλεις να ανάψεις καντήλι να τον έχει ο Θεός καλά. Σχεδόν ξεχνάς ότι, αν και επιστήμονας, λειτουργεί ως πολιτικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης, για να μην εκτίθενται οι άλλοι, ο ψηλός της Τζένης και αυτός που τηγανίζει αυγά, ώστε αν (ο μη γένοιτο) η κατάσταση ξεφύγει, να βρίζουν αυτόν και όχι τους πραγματικούς υπαίτιους.

Μετά βγαίνει ο άλλος με την αγριωπή φωνή. Θα αρχίσει σχετικά ήπια, αλλά κάπου στη μέση του λόγου του θα κορώσει. Θα στιγματίσει τα αντικοινωνικά στοιχεία, παππούδες σε ουρές τράπεζας, Σαλονικιούς που κάνουν τζόκινγκ στην παραλία - και ας είναι από στημένο ρεπορτάζ. Μέχρι να τελειώσει νομίζεις ότι θα πεταχτεί από την οθόνη, να σε αρπάξει από το αυτί, να σου πει «σε τσάκωσα κατεργάρη, που πήγες δυο φορές στο σούπερ μάρκετ αντί για μία».

Μετά είσαι τόσο παραζαλισμένος από το σκοτσέζικο ντους μεταξύ ψάλτη και γδάρτη, που δεν θυμάσαι καν τους υπόλοιπους. Κλείνεις την τηλεόραση, κρύβεσαι στην πιο σκοτεινή γωνιά τού «μένουμε σπίτι», χώνεις το κεφάλι στα μαξιλάρια και κάνεις τη στρουθοκάμηλο. Μέχρι την επόμενη μέρα στις έξι το απόγευμα. Η μέρα της έγκλειστης μαρμότας.

efsyn