Τα κινήματα εκτός από συνθήματα θέλουν και δουλειά

Άντε και ωριμάζουν αύριο το πρωί αυτές οι ανώριμες οι συνθήκες. Άντε και την στέλνουμε στον αγύριστο και τη λυκοσυμμαχία και τους στρατοκράτες ιμπεριαλιστές. Άντε και τους τα στέλνουμε πίσω ως απαράδεκτα τα Μνημόνια και τα χαράτσια τους. Άντε και βγαίνουμε αγκαλιασμένοι και μονιασμένοι στους δρόμους και με μια φωνή απαιτούμε να σταματήσουν οι πόλεμοι και να πέσουν τα σύνορα και οι φράχτες. Άντε και γίνονταν όλα αυτά και μάλιστα αύριο το πρωί. Και μεθαύριο; Τι θα γινόταν μεθαύριο, αδερφέ μου; 

του Πέτρου Κατσάκου

Ξέρεις πολύ καλύτερα από εμένα τι θα γινόταν, οπότε ας μην φάμε καλύτερα τη μέρα μας σε ατέρμονες συζητήσεις και ας στρέψουμε το βλέμμα στη μεγάλη εικόνα που είμαστε υποχρεωμένοι να αντικρίσουμε σήμερα. Μια εικόνα πεινασμένη, διψασμένη, εξουθενωμένη και πάνω απ' όλα απελπισμένη. Μια εικόνα που ζητάει απαντήσεις, ένα ποτήρι νερό, ένα ζευγάρι παπούτσια, μια χούφτα φάρμακα και μια πόρτα εξόδου. Μια εικόνα που, για να γίνει έστω και λίγο πιο ανθρώπινη και υποφερτή, απαιτεί προσωπική συμμετοχή. Αυτές οι 20 χιλιάδες, που αύριο μπορεί να γίνουν 50, 70, ακόμη και 100, δεν θα σταθούν στα πόδια τους ούτε με ανακοινώσεις, ούτε με πορείες διαμαρτυρίας, ούτε με αντεγκλήσεις και καταγγελίες σε πάνελ τηλεοπτικών σταθμών, σελίδες εφημερίδων και οθόνες ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Ξέρεις, θα έχουμε τον χρόνο να ασχοληθούμε ξανά με τις μικρές εικόνες και την οπτική με την οποία ο καθένας μας τις διαβάζει, αρκεί να καταφέρουμε να κάνουμε κάτι με τη μεγάλη που βρίσκεται σήμερα μπροστά μας και μας κοιτάζει κατάματα. Θα έχουμε τον χρόνο να τα σπάσουμε ξανά αν θες για τα Μνημόνια, τα δημοψηφίσματα, τα Ναι και τα Όχι, τις «προδοσίες» και τις χαμένες ευκαιρίες. Για όλα μπορούμε να διαφωνήσουμε ξανά και ξανά και πάλι από την αρχή. Όταν θα μείνουμε και πάλι μόνοι μας, θα έχουμε όλο τον χρόνο δικό μας. Τώρα, όμως, δεν είμαστε μόνοι στο σπίτι. Έχουμε κόσμο. Και μάλιστα κόσμο σε ανάγκη. Θα συμμετέχουμε στην καθημερινή βοήθεια που απαιτείται ώστε οι πρόσφυγες να βρίσκουν φαΐ, νερό, φάρμακα κ.λπ. ή θα συνεχίσουμε τον καβγά; Θα βάλουμε πλάτη ή θα πετάμε φέιγ βολάν στο λιμάνι του Πειραιά και στα Προπύλαια;

Καλά, για τους άλλους δεν το συζητάω. Οι άλλοι είναι ακόμα στις Αμυγδαλέζες και στα Φαρμακονήσια και φλερτάρουν με τα φιλαράκια τους από το Βίσεγκραντ. Οι άλλοι ειρωνεύονται κάποιες γυναίκες που πήραν τις βελόνες και πλέκουν αλληλεγγύη για τα προσφυγόπουλα, ενώ οι ίδιοι πλέκουν συρματοπλέγματα στα όνειρά τους να σώσουν τα του οίκου μας. Το θέμα δεν είναι, όμως, αυτοί οι άλλοι, που έτσι κι αλλιώς είναι απόντες στη μάχη του λιμανιού, της Βικτώριας και της Ειδομένης. Αυτοί το μόνο που προσπαθούν με κάθε μέσο είναι να απαγκιστρώσουν με οποιοδήποτε τρόπο τους πολίτες από την ενεργό συμμετοχή και δράση.

Το θέμα, όμως, δεν είναι αυτοί αλλά εμείς, που τρέχαμε μαζί έξω από το κολαστήριο της Αμυγδαλέζας και σήμερα φτάσαμε στο σημείο να παίζουμε μεταξύ μας την κολοκυθιά για το αν και πού θα γίνουν τα hotspots και τα Κέντρα Φιλοξενίας. Λες και χωρίς αυτά θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε καλύτερα το ανθρώπινο ποτάμι των προσφύγων αλλά και των μεταναστών που περνούν τα σύνορά μας. Λες και χωρίς την έκτακτη οικονομική ενίσχυση της Ε.Ε. θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα με τις χιλιάδες των ανθρώπινων και επιτακτικών αναγκών του σήμερα -και όχι ενός μακρινού αύριο- μέσα στην ατομική και συλλογική μας φτώχεια. Γιατί τα ατομικά αποθέματα που καθημερινά μετατρέπονται σε γάλα, κρουασάν και αντιβιοτικά δεν είναι ανεξάντλητα, γνωρίζοντας μάλιστα πως από ώρα σε ώρα και μέρα με τη μέρα τα στόματα θα πολλαπλασιάζονται. Όταν τα χέρια των αλληλέγγυων είτε δεν θα φτάνουν είτε θα λυγίζουν από την κούραση, οι καταδίκες εξ αποστάσεως δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν.

Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά ζητούσε ένα παλιό τραγούδι. Ας το ξαναθυμηθούμε, μέρες που 'ναι. Γιατί τα κινήματα εκτός από συνθήματα θέλουν και δουλειά.

 https://left.gr