Θα είχαν σκοτώσει το Νας και θα έκαναν ερώτηση στη Βουλή για το Χατζιδάκι

Του Κώστα Βαξεβάνη

Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν υπεράνω κάθε αριστερής υποψίας. Πληθωρικός άνθρωπος και καλλιτέχνης, (είχα την τύχη να τον γνωρίσω φοιτητής στα Γιάννενα), υπερασπιζόταν την τέχνη και την ελευθερία, με τη βεβαιότητα πως μπορεί να τα χειριστεί και τα δύο. 
Ο Άρης Δαβαράκης περιγράφει στο ΒΗΜΑ, ένα περιστατικό που το αποδεικνύει. Ήταν την εποχή που ο Μάνος είχε τοποθετηθεί διευθυντής στο τρίτο πρόγραμμα και το ραδιόφωνό του, τόλμησε να παίξει «το μακρύ ζεϊμπέκικο του Νίκου» του Σαββόπουλου, που ήταν αφιερωμένο στον Νίκο Κοεμτζή. Ο Κοεμτζής, ήταν ένας κατατρεγμένος φτωχοδιάβολος από αριστερή οικογένεια, που μπαινόβγαινε στη φυλακή για μικροαδικήματα. Το 1973, όταν βγήκε από τη φυλακή πήγε με τον αδελφό του Δημοσθένη στη «Νεράιδα» όπου ο μικρός σηκώθηκε να χορέψει μια παραγγελιά. Σύμφωνα με τον άγραφο κανόνα της εποχής και των μπουζουξίδικων, η παραγγελιά χορευόταν από αυτόν που την έδινε και μόνο. Αν στην πίστα ανέβαινε άλλος ήταν προσβολή.

Ενώ χόρευε ο Δημοσθένης, αστυνομικοί που γνώρισαν τον Κοεμτζή, σηκώθηκαν και χόρεψαν επιδεικτικά στην πίστα παραμερίζοντάς τον. Ο Νίκος Κοεμτζής, φορτωμένος με αυτό το περίεργο φορτίο των άγραφων κανόνων και της φυλακής, σηκώθηκε και φωνάζοντας «παραγγελιά» σκότωσε με τη φαλσέτα τρεις αστυνομικούς. Πέρασε όλη σχεδόν τη ζωή του στη φυλακή όπου έμαθε να γράφει και να διαβάζει, ενώ το περιστατικό έγινε η γνωστή ταινία «Παραγγελιά».

Όταν λοιπόν το τραγούδι για τον Κοεμτζή άρχισε να παίζει στο ραδιόφωνο του Μάνου, ο Υπουργός Τύπου και Πληροφοριών Αθανάσιος Τσαλδάρης, πήρε τηλέφωνο το Χατζιδάκι και απαίτησε να σταματήσει η μετάδοση. Ο Μάνος αφού έκλεισε το τηλέφωνο, έδωσε εντολή το τραγούδι να παίζει συνέχεια για μια ώρα. Σε όποιον συντηρητικό έπαιρνε τηλέφωνο για να δηλώσει πως ντρέπεται που η κρατική ραδιοφωνία παίζει τραγούδι για ένα δολοφόνο, οι τηλεφωνητές απαντούσαν πως «ο κύριος Χατζιδάκις θέλει να ακουστεί το όμορφο τραγούδι του Σαββόπουλου». Με το ίδιο θάρρος ο Χατζιδάκις, είχε δώσει μάχη μερικά χρόνια αργότερα ενάντια στον Αυριανισμό και την πολιτική που απαιτεί την αγραμματοσύνη και το λαϊκισμό ως υπόβαθρο για να υπάρχει.

Την ιστορία αυτή τη γράφω, γιατί διάφοροι υπερευαίσθητοι περί τη Δημοκρατία (απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι αναφέρονται σε έναν τομέα της μόνο και πάντα) διαμαρτυρήθηκαν γιατί το Εθνικό Θέατρο ανέβασε ένα έργο «Την ισορροπία του Νας», όπου κατά τα λεγόμενά τους πρωταγωνιστούσε ο Σάββας Ξηρός. Επαγγελματίες της αντιτρομοκρατίας, εργολάβοι της αντιτρομοκρατικής ευαισθησίας έκλαψαν για τα θύματα της τρομοκρατίας στις τηλεοράσεις και έφτασαν στο σημείο Αδώνηδες και Ποταμίσιοι να καταθέσουν και ερώτηση στη Βουλή. Διάφοροι νεοφιλελεύθεροι που είναι υπέρ της ελευθερίας των αγορών αλλά όχι τόσο των ιδεών, εκτός αν οι εκφραστές τους ζητούν την άδειά τους, έπαθαν τηλεοπτικά εμφράγματα για το ατόπημα.

Φυσικά κανένας από αυτούς δεν είδε το έργο, ούτε και μπήκε στον κόπο να αναρωτηθεί τι σημαίνει η ισορροπία του Νας και τι δουλειά είχε ο Σάββας Ξηρός με κάτι που θα δημιουργούσε εκ των πραγμάτων ανισορροπία κριτικής. Αν έμπαιναν ωστόσο από απλή περιέργεια για να διαβάσουν έστω τις κριτικές για το έργο, θα έβλεπαν πως η σκηνοθέτης Πηγή Δημητρακοπούλου, επιχειρούσε μια κοινωνική έκφραση της θεωρίας του Νας.

Ο Τζων Φορμπς Νας, νομπελίστας Οικονομίας το 1994, διατύπωσε στη θεωρία των Παιγνίων, πως «αντίπαλοι» παίκτες, με διαφορετικές στρατηγικές, εκ των πραγμάτων περιφέρονται γύρω από ένα σημείο ισορροπίας επιλέγοντας τη στρατηγική τους και ξέροντας αυτή του αντιπάλου. Η θεωρία ισορροπίας του Νας, έχει εφαρμογή και στην κοινωνία. Αυτό επιχείρησε να δείξει το έργο χρησιμοποιώντας από κείμενα του Καμύ έως και του Σάββα Ξηρού.

Αυτό θεωρήθηκε απαράδεκτο γιατί προάγει την τρομοκρατία.

Δεν ξέρω αν είναι η ημιμάθεια ή η δημαγωγική και εργολαβική χρήση της αντιτρομοκρατίας που κάνει ορισμένους επιφανείς της πολιτικής σκηνής να προτιμούν τη λογοκρισία από την ελεύθερη έκφραση και κρίση. Ολίγον από ελευθερία όμως δεν υπάρχει σαν να πρόκειται για γιουβέτσι. Ή επιλέγεις την ελευθερία έκφρασης και πάλης των ιδεών ή την ανελευθερία. Ελευθερία που χρειάζεται ειδικές άδειες από συγκεκριμένους ανθρώπους δεν είναι ελευθερία. Αν αποδεχθείς το δικαίωμα στη λογοκρισία, τότε το ερώτημα είναι, πού βάζεις το όριο και τι θα γίνει αν κάποιοι άλλοι, ακριβώς όπως εσύ, θεωρήσουν πως οι δικές σου ιδέες, είναι επιζήμιες και πρέπει να δεχθούν γι’ αυτό λογοκρισία;

Επιπλέον δεν γίνεται από τη μια να δηλώνεις «je suis Charlie», θεωρώντας πως κάποιος έχει το δικαίωμα να σατιρίζει ακόμη και τις σεξουαλικές επιλογές του θεού χωρίς να εκτελείται από διαφωνούντες, αλλά να καταλήγεις στην ξηρότητα της αντιπαράθεσης με τον Ξηρό.

Οι λογικές αυτές στην κατάληξή τους φτάνουν σε προγραφές και ακρωτηριασμούς της Δημοκρατίας. Φοβάμαι πως η κυρία Μπακογιάννη στις μέρες μας θα έκανε ερώτηση στη Βουλή για το Χατζιδάκι. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι πως κάποιοι θα είχαν σκοτώσει το Νας πριν διατυπώσει τη θεωρία του, αφού ήταν ένας άνθρωπος που έπασχε τριάντα χρόνια από σχιζοφρένεια. Και σύμφωνα με την επέκταση της λογική τους, δεν μπορεί ένας επικίνδυνος σχιζοφρενής να παίρνει Νόμπελ.

Εκάς η Ελλάς...

Φταίει η Ελλάδα
του Παντελή Μπουκάλα
Φταίει η Ελλάδα που προσφυγεύουν Σύροι, Ιρακινοί, Αφγανοί και Αφρικανοί; Μα και βέβαια φταίει. Αυτή εισέβαλε στο Αφγανιστάν, για να πολεμήσει τους Ταλιμπάν, τους οποίους η ίδια εξόπλισε για να πολεμήσουν τους Ρώσους. Αυτή εισέβαλε στο Ιράκ για να σώσει την οικουμένη από τα χημικά του Σαντάμ Χουσεΐν, που ακόμα δεν βρέθηκαν, μα πού θα πάει... Αυτή εξοπλίζει τον Ασαντ για να μακελεύει τον λαό του, αυτή και τους αντικαθεστωτικούς για να μακελεύουν καθεστωτικούς. Αυτή, και πάλι εξάγοντας δημοκρατία, διαμέλισε τη Λιβύη, που κατάντησε άθυρμα στα χέρια φονταμενταλιστών και φυλάρχων-πολεμάρχων, οι οποίοι πρωτοστατούν στη διακίνηση προσφύγων.

Φταίει η Ελλάδα για τη μαζική προσφυγιά; Μα και βέβαια φταίει. Αυτή, πλούσια χάρη στα μνημόνια, δελεάζει τους Σύρους. Και αυτή τούς κάλεσε, διά στόματος Μέρκελ, να πάνε στη Γερμανία, όπου «θα βρουν άσυλο και δουλειά». Μόνο που τώρα η δημοτικότητα της κ. Μέρκελ πέφτει, με τους Γερμανούς ακροδεξιούς να σκορπούν δηλητήριο. Οπότε η ευθύνη έπρεπε να μετακυλιστεί. Στον πιο αδύναμο.

Φταίει η Ελλάδα που η Τουρκία εκμεταλλεύεται την περίσταση ώστε να αποσπάσει και χρήματα και την ευρωπαϊκή συναίνεση στην εξόντωση των Κούρδων και στην αποδιάλυση της δημοκρατίας, με τη φυλάκιση των αντιρρησιών; Μα και βέβαια φταίει. Που δεν τσιμέντωσε χιλιάδες μίλια στα θαλάσσια σύνορά της. Και δεν ξεπαστρεύει μεσοπέλαγα τα γυναικόπαιδα, με τη μέθοδο της «απώθησης».

Φταίει η Ελλάδα που οι απελπισμένοι αδιαφορούν για κύματα και πολικές θερμοκρασίες και συνεχίζουν στους δρόμους του μαρτυρίου; Μα και βέβαια φταίει. Αν τους δήμευε τα υπάρχοντα (όπως κάνουν Δανία, Ελβετία, Βαυαρία, Βάδη-Βυρτεμβέργη, προπύργια της ευρωπαϊκότητας), θα τους αποθάρρυνε. Φταίει η Ελλάδα που αντί να μετεγκατασταθούν στη λοιπή Ευρώπη 140.000 πρόσφυγες, σύμφωνα με τις συμφωνίες, δεν μετεγκαταστάθηκαν ούτε 150; Μα και βέβαια φταίει. Αυτή εμποδίζει την Αγγλία, τη Φινλανδία, το Βέλγιο, την Τσεχία και άλλους λάτρεις της φιλοξενίας να πράξουν το καθήκον τους. Οπότε; Οπότε, εκάς η Ελλάς. Να μείνουν στη Σένγκεν οι καθαροί Ευρωπαίοι. Χωρίς τους άθλιους Βαλκάνιους. Σαν δεν ντρέπονται. Σαν δεν ντρέπονται κι όσοι δικοί μας εδώ χαιρεκακούν με τον χυδαίο εκβιασμό. Η Ελλάδα εκβιάζεται, ω αγαθοί. Οχι ο όποιος Τσίπρας.

 http://left.gr

Νέα στοχοποίηση

Με αφορμή το θέμα της ματαιωμένης πλέον παράστασης του Εθνικού, ο ραδιοσταθμός ΒΗΜΑ FM που ξεκίνησε και την εκστρατεία συκοφάντησης της Πειραματικής σκηνής, πήρε συνέντευξη-όχι τυχαία- από το βουλευτή και αντιδικτατορικό αγωνιστή Μάκη Μπαλαούρα. Στα πλαίσια της συνέντευξης ρωτήθηκε ο βουλευτής και για την 17 Νοέμβρη κι έδωσε τις απαντήσεις του.

της Άντας Ψαρρά
Λίγα λεπτά αργότερα βγήκε η «είδηση» από το γνωστό για τη δεοντολογία του Πρώτο Θέμα που απομαγνητοφώνησε την συνέντευξη του Μάκη Μπαλαούρα στο ΒΗΜΑ FM χρησιμοποιώντας τον πηχυαίο τίτλο «Μπαλαούρας: Οργανώσεις όπως η 17 Νοέμβρη είχαν ένα ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου». Ολόκληρη η πρόταση όμως ήταν «Οι οργανώσεις αυτές όπως η 17Ν είχαν ένα λαθεμένο αλλά ένα ιδεώδες που ήταν υπέρ του ανθρώπου». Η λέξη λαθεμένο απαλείφθηκε από τον τίτλο χάριν...συντομίας.

Ο Μάκης Μπαλαούρας το μόνο που υπενθύμισε ήταν το πολιτικό κίνητρο στη δράση της 17 Νοέμβρη (που αναγνωρίστηκε εξάλλου και από τη δικαστική έδρα και που φυσικά δεν σήμαινε τίποτα ως προς την ποινική μεταχείριση) συμπληρώνοντας ότι: «Αλίμονο, οτιδήποτε και να 'ναι δεν μπορείς να σκοτώσεις. Δεν είμαστε υπέρ της εις θάνατον καταδίκης και εκτέλεσης».

Επισήμανε τις διαφορές ανάμεσα στις μαζικές εκτελέσεις των ναζιστών καιφασιστών κατά στοχοποιημένων ομάδων και εκείνες των ένοπλων οργανώσεων, ενώ στην ερώτηση: «Πρέπει να έχει άλλη αντιμετώπιση ένας Ρουπακιάς από έναν Ξηρό;» απάντησε: «Όχι, όχι. Νομίζω ότι είναι χρήσιμο σε μια συζήτηση πνευματικού επιπέδου...».

Τόσο καθαρά και τόσο ξάστερα.

efsyn

Κυνισμός και υποκρισία

Γράφει ο Τάσος Παππάς 
Οσοι εξακολουθείτε να έχετε αυταπάτες για το πού πάει η σημερινή Ευρώπη, καλό είναι να διαβάσετε τη δήλωση του υπουργού Οικονομικών του Βελγίου για τον φόρο Τόμπιν.
Ο κ. Βαν Οβερτβελντ δήλωσε ότι ένας τέτοιος φόρος, με τη μορφή που προωθείται, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός από τη χώρα του γιατί δεν εγγυάται την ασφάλεια της πραγματικής οικονομίας, ενδεχομένως να αυξήσει το κόστος χρηματοδότησης του δημόσιου χρέους και θα πλήξει τα συνταξιοδοτικά ταμεία. Πρωτοφανές; Σίγουρα.
Οι νεοφιλελεύθεροι, όταν στριμώχνονται, αποδεικνύουν πόσο κυνικοί ψεύτες μπορούν να γίνουν. Υποτίθεται ότι κόπτονται για την πραγματική οικονομία και το επίπεδο των συντάξεων, αλλά.. η αγωνία τους είναι να μην ανοίξει καμιά κερκόπορτα από την οποία θα σπεύσουν να εισέλθουν οι πληβείοι για να απειλήσουν τα κεκτημένα τους.
Ο περίφημος φόρος Τόμπιν -φόρος στις χρηματιστηριακές συναλλαγές- για την επιβολή του οποίου έχουν συμφωνήσει δέκα χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ανάμεσά τους η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία και η Ελλάδα) θα μπορούσε να λύσει το ασφαλιστικό πρόβλημα όλης της Ευρώπης.
Το ποσό που υπολογίζεται ότι θα εξοικονομηθεί -ασήμαντο για τους έχοντες και κατέχοντες- είναι τεράστιο. Υποκρισία όμως υπάρχει και στις χώρες που έχουν συναινέσει. Η συμφωνία έγινε σε πρώτη φάση το 2012 και έκτοτε επαναβεβαιώθηκε αρκετές φορές.
Μόνο που η συμφωνία αφορά τις γενικές αρχές του μέτρου και όχι τις λεπτομέρειες. Στο ζήτημα αυτό οι μεγάλες χώρες -και αναφερόμαστε κυρίως στη Γερμανία, που διαρκώς επικαλείται την ιερότητα των υπογραφών κάτω από τις συμφωνίες- κωλυσιεργούν συστηματικά.
Εχουν τη δύναμη να την προωθήσουν, ακόμη και σε περιφερειακό επίπεδο, αλλά ισχυρίζονται ότι για να έχει απόδοση ο συγκεκριμένος φόρος πρέπει να γίνει αποδεκτός απ’ όλους τους εμπλεκόμενους. Χοντρό πρόσχημα. Είναι ποτέ δυνατόν να συμφωνήσει η Αγγλία;
Τα οικονομικά συμφέροντα του Σίτι δεν θα το επιτρέψουν. Είναι ποτέ δυνατόν να συμφωνήσουν οι τράπεζες, οι λομπίστες και οι χρηματιστηριακές ελίτ;
Παρότι δεν έχουν να χάσουν τίποτε, αντιδρούν και θα συνεχίσουν να αντιδρούν για να μη δημιουργηθεί προηγούμενο και μπουν στον πειρασμό οι αβράκωτοι να καταθέσουν κι άλλα ενοχλητικά αιτήματα με άρωμα μπολσεβικισμού.
Οταν πρόκειται να επιβληθεί η λιτότητα και να περιοριστούν τα εργασιακά δικαιώματα, όλα στην Ευρώπη γίνονται γρήγορα, χωρίς περιττές συζητήσεις. Οταν πρόκειται για μέτρα που θα ανακουφίσουν τα χειμαζόμενα κοινωνικά στρώματα, το κοσκίνισμα κρατάει χρόνια.

efsyn

Οι ακροκεντρώες τσιρίδες και οι βολίδες λογοκρισίας

Σε κάθε έργο τέχνης, ένα στοχαστικό κίνητρο απορροφά όλες τις αναφορές στο «πραγματικό» και τις εξακοντίζει στη δική του κατεύθυνση: άλλοτε καλύτερα, άλλοτε χειρότερα και γι’ αυτό μπορούν να αποφανθούν τα διάφορα επίπεδα της κριτικής και όχι οι στημένοι ακροκεντρώοι ηθικοί πανικοί πολύ σκοτεινών σκοπιμοτήτων.

του Νίκου Σκοπλάκη
Μέσα σε τόση «διαφωτισμένη» ατμόσφαιρα, ολούθε, μάλιστα, είναι να φρίττεις, διότι το πολλαπλό και χυδαία ψευδο-ηθικό μιντιακό ελατήριο κάνει τις ακροκεντρώες τσιρίδες να επενεργούν στην πολιτιστική ζωή· τους δίνει το ποσό της ενέργειας, που εξακοντίζει βολίδες λογοκρισίας μέσα στην ίδια την τέχνη. Λέτε να ξαναμιλήσουμε για τον παροξυσμό του δογματισμού και τον κακούργο Ζντάνοφ, γλυκουλάκια; Ή μήπως για τον «πραγματικό ουμανισμό» απέναντι στον λογοκριτικά χειραγωγημένο ηθικισμό; Ή μήπως σιγά-σιγά θα γίνουν «έκνομες» και οι προβολές της «Μάχης του Αλγερίου», διότι και ο Ποντεκόρβο «δημιουργούσε κλίμα»;

Το ανήκουστο που συνέβη με την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, μπορεί να συγκριθεί μόνο με ένα μεσοπολεμικό προηγούμενο, από την ιδεολογική προετοιμασία ασφυκτικής λογοκρισίας, το οποίο πάλι σχετίζεται με παράσταση του Εθνικού Θεάτρου: το έργο του Στέφαν Τσβάιχ, «Του φτωχού τ’ αρνί», που είχε ανεβεί στις 6 Νοεμβρίου του 1934. Δεξιές και φιλοδικτατορικές περσόνες, αρθρογράφοι υψηλόφρονα μεσοπολεμικής ευρωπαϊκής ορθότητος, υπέρμαχοι των συνετών πολιτικών ηθών εξαπέλυσαν τρομερό και βρωμερό πόλεμο ενάντια στην παράσταση και στον Φώτο Πολίτη. Και, βεβαίως, εναντίον του «παρακμιακού» Τσβάιχ, η προβολή του οποίου, μεταξύ άλλων, διατάρασσε και τις καλές μας σχέσεις με την αγαπημένη Γερμανία του Χίτλερ, όπου «ιδρύεται νέα πνευματική ιεραρχία».

Και, ασφαλώς, οι τότε ορθοφρονούσες ψυχούλες διακινούσαν, επίσης, μια μεγάλη δόση δεξιού λαϊκισμού για το «σκάνδαλο» να ανεβαίνουν πολιτικά και ηθικά επιλήψιμες παραστάσεις από το Εθνικό «με τα λεφτά του κοσμάκη». Και, εικάζω, ότι μερικά γλυκουλίνια θα αναγνωρίσουν τον εαυτό και τις μεθοδεύσεις τους στην αποστροφή του Θεμιστοκλή Αθανασιάδη-Νόβα, από τις 8 Νοεμβρίου 1934: «είναι σκάνδαλον διοικήσεως! Διοικήσεως! Ορίστε μια μεγάλη λέξις! Αλλά ποιός διοικεί το Εθνικό; Το διοικεί κανείς; Το διοικούν οι νόμιμοι άρχοντές του; Ή καμιά άλλη δύναμις, μυστική και κακοποιός; Αυτό πρέπει κάποτε να το μάθουμε. Πρέπει επιτέλους να βρεθούν οι υπεύθυνοι».

Κι εκείνη η παράσταση κατέβηκε άρον-άρον· με εξίσου κακές δικαιολογίες, υποκύπτοντας τελικά στην προειπωμένη κι αυθαίρετη ετυμηγορία της λογοκριτικής «μεσότητος». Μπροστά σ’ αυτόν τον φανατικό, τον ισοπεδωτικό, τον σχεδόν πρωτόγονο ηθικό πανικό, που υποκαθιστά την κριτική, περιορίζει και ως εκ τούτου ποινικοποιεί μέσα και δοκιμές θεατρικής έκφρασης, που τον νιώθεις κιόλας μέσα στις σελίδες των βιβλίων να κατασκοπεύει, μου ήρθε στον νου ο στίχος του Βύρωνα Λεοντάρη: «είμαστε μεσοπόλεμος, σου λέω, ανίατα μεσοπόλεμος». Έτσι θυμήθηκα και «Του φτωχού τ’ αρνί».

rednotebook

Περί λογοκρισίας το ανάγνωσμα

Του Γ. Γ.

«Ο Τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε προληπτικό μέτρο απαγορεύονται».

Σύνταγμα άρθρο 14 παρ 2

Η λογοκρισία στην χώρα μας έχει μεγάλο  παρελθόν και αρκετές φορές ήταν θεσμοθετημένη. Ξεκινάει από την δημιουργία του ελληνικού κράτους με την κυβέρνηση του Δ. Υψηλάντη το 1822, συνεχίστηκε και εντάθηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια το 1831, δέσποσε τα χρόνια του Ελευθέριου Βενιζέλου και το αποκορύφωμα της ήρθε με την δικτατορία του Μεταξά το 1936.

Το τελευταίο κρούσμα θεσμοθετημένη λογοκρισίας είχαμε με την χούντα του Παπαδόπουλου, όταν στο υπουργείο Προεδρίας εγκαταστάθηκε η Υπηρεσία Λογοκρισίας με επικεφαλής τον τότε υφυπουργό Βύρωνα Σταματόπουλο. Αριστουργήματα της ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, η μουσική του Μ. θεοδωράκη, μεγάλοι μας ποιητές όπως ο Ρίτσος και ο Βάρναλης ήταν στον «μαύρο πίνακα».

Κρούσματα λογοκρισίας είχαμε και μετά την μεταπολίτευση με χαρακτηριστικές περιπτώσεις  την κατάσχεση με εντολή εισαγγελέα του βιβλίου κόμικς «Η ζωή του Ιησού» του Αυστριακού Γκέρχαρντ Χάντερερ, που «τόλμησαν» να εκδώσουν οι εκδόσεις «Οξύ» το οποίο καυτηρίαζε την εμπορευματοποίηση της θρησκείας μέσα από μια σατυρική ματιά στην «επίσημη» βιογραφία του Χριστού. Είδε κι έπαθε να ξεμπερδέψει με τις δικαστικές του περιπέτειες ο εκπρόσωπος του εκδοτικού «Οξύ» Νίκος Χατζόπουλος.
Την σκοταδιστική λογοκρισία δεν απέφυγε και ένα βίντεο της Εύας Στεφανή  στην έκθεση «ART ATHINA 2007», που οι μπάτσοι αφαίρεσαν βίαια γιατί δέχτηκαν ανώνυμη καταγγελία ότι  «προέβαλε άσεμνη σκηνή (ένα γυναικείο γυμνό), με υπόκρουση του Εθνικού Υμνου».

Παρελθόν έχει και η λογοκρισία που ματαίωσε θεατρικές παραστάσεις. Πριν το «σφαγιασμό» από την λογοκρισία της παράστασης «Ισορροπία του Nash», που τώρα βρίσκεται στην επικαιρότητα,  είχαν προηγηθεί οι θεατρικές παραστάσεις τα «Αξύριστα πιγούνια»,  σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου καθώς και το Corpus Christiτου «Χυτήριου».

Στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο επικρατεί η αυτολογοκρισία των δημοσιογράφων. Κανένας γραφιάς ή μαρκουτσοφόρος δημοσιολόγος δεν μπορεί να επιβιώσει στα ΜΜΕ αν δεν υπηρετεί την «γραμμή» που χαράσσει ο εργοδότης του. Είναι γνωστή η περίπτωση του Βασίλη Ραφαηλίδη που αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το φιλοκυβερνητικό "Εθνος" -επί εποχής Σημίτη- όταν η εργοδοσία του λογόκρινε τα κείμενα του.

Φυσικά υπάρχουν και ελάχιστοι εκδότες που θέλοντας να δώσουν μια πλασματική εικόνα πλουραλισμού στα έντυπα τους φιλοξενούν και κάποιες ταξικές απόψεις.  Αυτή είναι όμως η εξαίρεση για να επιβεβαιώνει τον κανόνα.


http://tsak-giorgis.blogspot.gr/

«Σήμερα πήρα ανάσα!»

Γράφει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης
 Σήμερα πήρα ανάσα! Είτε ξαναβουτήξω είτε όχι, έχω αέρα στα πνευμόνια και χαρά στην καρδιά.
Σήμερα νιώθω πως κερδίσαμε μια μεγάλη μάχη απέναντι στον φόβο, στην κακογουστιά, στην ασχήμια, στην ανηθικότητα, στην αδικία και στην ανοησία που μας μικραίνει.
Σήμερα ελπίζω πως θα γίνει σύντομα παρελθόν αυτό που κυρίως εκπροσώπησε τα όσα μ’ έδιωχναν απ’ τη χώρα μου, αυτό που, όποτε ξεπηδούσε μέσα απ’ την οθόνη, ή εμφανιζόταν απρόσκλητο σε κάθε πτυχή της ζωής μου, μ’ έκανε να θέλω να κλείσω τα αυτιά και τα μάτια των παιδιών μου.
Σήμερα χαίρομαι που όλα αυτά τα χρόνια απέφυγα κάθε κομματική ανάμιξη και θέση, ώστε να μπορώ να γράφω απ' την καρδιά μου, χωρίς βαρίδια, τα όσα γράφω.
Σήμερα εγώ, ο εμμονικά ακομμάτιστος, ο (λόγω καθοριστικών για τη διαμόρφωσή μου εμπειριών) καχύποπτος απέναντι σε κάθε ηγεσία, ο χωρίς συμφέρον να εκτίθεται (και ειδικά σε περιπτώσεις που νομοτελειακά μόνο εναντίον του θα γυρίσουν), εκθέτω τη συγκίνησή μου ευχαρίστως, κι ας μου βγει και σε κακό.
Σήμερα ελπίζω πως όσα έθρεψαν το ναζιστικό φίδι μπορούν να εξαλειφθούν. Μαζί τους, αναπόφευκτα, θα εξαλειφθεί κι αυτό.
Σήμερα χαίρομαι που ζω στην Ελλάδα. Χαίρομαι που, ενώ έφτασα τόσο κοντά, δεν την εγκατέλειψα και είμαι εδώ τώρα, μαζί με τους ανθρώπους του τόπου μου, μπροστά σε ένα αύριο άγνωστο, επικίνδυνο, δύσκολο αλλά δικό μας.
Σήμερα νιώθω υπερήφανος που ανήκω σε μια χώρα που ξεκινά επιτέλους τον αγώνα της για δικαιοσύνη και ανθρωπιά, όρθια, γυμνή και σίγουρη, ενάντια στην απάνθρωπη ψύχρα των λογιστών του θανάτου.
Σήμερα ο τόπος μου από κακό παράδειγμα γίνεται πρόταση.
Σήμερα οι ξένοι φίλοι μου, καλλιτέχνες και μη, προοδευτικοί και μη, μας κοιτάνε αλλιώς. Πάλι σαν ούφο βέβαια, αλλά αλλιώς...
Σήμερα μπορώ να ελπίζω πως δεν θα αντιμετωπίζομαι πια από τους προύχοντες, εγώ και ο κάθε πολίτης, σαν υποτακτικός, άσχετος, λίγος, αμελητέος, ανεπαρκής, ανίκανος, απατεώνας, ζητιάνος, ουτοπιστής, παράξενος, ρομαντικός, χέστης, ηλίθιος και μόνος.
Σήμερα νιώθω πως χαμογέλασαν, έστω και λειψά, τα νεκρά παιδιά του Βουνού, οι κατατρεγμένοι, οι βασανισμένοι, οι φυλακισμένοι, οι εκτελεσμένοι, οι αφημένοι να σαπίζουν ανώνυμοι στα χαντάκια της ιστορίας, οι ήρωες που εξαφάνισε η αφήγηση των κουστουμαρισμένων, φρεσκοξυρισμένων συνεργατών κάθε λογής κατακτητών. Κι ας μην είναι μόνον έτσι, κι ας μην είναι ακριβώς έτσι, κι ας είναι δύσκολα θέματα αυτά για να τα πιάνουμε εύκολα στο στόμα μας.
Σήμερα εύχομαι να ακούσει κάποιος τα παιδιά μας που αγκομαχούν λυπημένα κάτω από ένα σύστημα παιδείας απάνθρωπο, βλακώδες και αναποτελεσματικό.
Σήμερα εύχομαι ο ασθενής, ο ορφανός, ο μετανάστης, ο φυλακισμένος, ο άνεργος και ο φτωχός να γίνουν οι πρωταγωνιστές της σκέψης και της έμπρακτης έγνοιας μας.
Σήμερα εύχομαι ο Πολιτισμός να πάψει να θεωρείται πολυτέλεια για αργόσχολους και να γίνει το ψωμί και το νερό της κάθε μέρας και της ψυχής μας. Όλος ο Πολιτισμός και όχι μόνον αυτός των διασήμων. Να γίνει συγκάτοικος στο σπίτι μας και πρόσωπό μας εντός και εκτός συνόρων.
Σήμερα εύχομαι το ποδόσφαιρο να γίνει ξανά ένα άθλημα και όχι η γλώσσα μιας άναρθρης χώρας.
Σήμερα ξέρω πως χωρίς την ακούραστη συμμετοχή όλων μας, θα επιστρέψουμε σε κυβερνήσεις λοβοτομής. Πως δεν μας παίρνει πια να απέχουμε, να κριτικάρουμε από μακριά, να θέτουμε την διακυβέρνηση έξω από το όριο της φωνής, της γνώμης και της πράξης μας.
Σήμερα εύχομαι η Ευρώπη να γίνει Ευρωπαϊκή, κι εμείς κομμάτι της ουσίας της.
Σήμερα τα παιδιά μου, που πάλευα να φύγουν, να ζήσουν αλλού, μπορώ να τα ονειρεύομαι μεγάλα και δημιουργικά εδώ, στον τόπο τους.
Σήμερα επαναπατρίζω οριστικά τα όνειρα, τα σχέδια και τις προσδοκίες που τοποθέτησα αλλού, τότε που ετοιμαζόμουν να τα ακολουθήσω στα ξένα.
Σήμερα δέχομαι ευχαρίστως να πληρώσω όσα αναλογούν στην χρόνια ανοχή μου απέναντι σε διαφθορείς και διεφθαρμένους, καθώς και την όποια συμμετοχή μου, από άγνοια, αδυναμία, υποχρέωση ή συνήθεια, στο παιχνίδι τους. Φτάνει να πληρώσουν αναλογικά και αυτοί.
Σήμερα χαίρομαι που δεν ζήτησα και δεν πήρα τίποτα ιδιωτικά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, και χαίρομαι διπλά που δεν θα ζητήσω τίποτα ιδιωτικά από τις επόμενες.
Σήμερα μπορώ να ονειρεύομαι μια συλλογική διακυβέρνηση αντί για εξουσία. Θα πέσω έξω, το ξέρω, μου το φωνάζουν η πραγματικότητα και η ιστορία. Όμως, και μόνο που μπορώ να το ονειρεύομαι, είναι μεγάλο πράγμα.
Σήμερα μπορώ να ελπίζω πως σύντομα η σχέση Εκκλησίας-Κράτους θα τελειώσει. Γιατί δεν τιμά κανέναν από τους δύο και υποτιμά θρήσκους και άθρησκους πολίτες.
Σήμερα εύχομαι η Κύπρος να αντιμετωπιστεί επιτέλους με τη σοβαρότητα, τη γνώση, τη συνέπεια και την αγάπη που της αξίζει. Γιατί, αν χαθεί, θα χαθεί μαζί της και η Ελλάδα.
Σήμερα ελπίζω πως μπορεί να ανεβεί επιτέλους το επίπεδο του πολιτικού λόγου.
Σήμερα ελπίζω πως η πολιτική μπορεί κάποτε να πάψει να αποτελεί βρισιά.Σήμερα μαζεύω τα κομμάτια μου, τινάζω τη σκόνη δεκαετιών από τα όνειρά μου και ετοιμάζομαι για τα δύσκολα που ακολουθούν.
Σήμερα, επιτέλους, ελπίζω.
Και εύχομαι το σήμερα να κρατήσει στο αύριο.

koutipandoras

Πρώτη φορά… με τον Κυριάκο – η αποκαθήλωση του «Μεταρρυθμιστή»

Του Πέτρου Παπαβασιλείου

Προσερχόμενος χωρίς, ουσιαστικά, να διαθέτει ολοκληρωμένες και επεξεργασμένες προτάσεις για το Ασφαλιστικό, καθώς μόλις το προηγούμενο διάστημα συγκροτήθηκε επιτροπή εμπειρογνωμόνων στη Νέα Δημοκρατία για το θέμα, σύμφωνα και με τον τομεάρχη Κοινωνικών Υποθέσεων του κόμματος, Νίκο Παναγιωτόπουλο, σε πρόσφατη συνάντησή του με τους αγρότες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπέπεσε σε σειρά ατοπημάτων, επιβεβαιώνοντας ότι σε αυτή την πρώτη -τουλάχιστον- φάση της αρχηγίας του δεν μπορεί σε κανένα σχεδόν σημείο να σταθεί απέναντι στο Αλέξη Τσίπρα. Με βάση την εικόνα των δύο «μονομάχων», σε επίπεδο εθνικής αντιπροσωπείας, προκύπτουν τα εξής:

-Η στόχευση του πρωθυπουργού να αναγάγει σε αμιγώς πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο την κόντρα του με τον πρόεδρο της Ν.Δ., -κάτι που προανήγγειλε ο κ. Τσίπρας την Κυριακή από το κλειστό του ταε κβο ντό στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ-, μάλλον κρίνεται επιτυχής, εκ του αποτελέσματος.

Ο κ. Μητσοτάκης εξωθήθηκε στο να αποκαλύψει, από πολύ νωρίς, τις πραγματικές του διαθέσεις στο θέμα της διαχείρισης του Ασφαλιστικού: Πρότεινε, μεταξύ άλλων, τον συμψηφισμό των οφειλών με τις αγροτικές επιχορηγήσεις για το τελευταίο έτος, ενώ υπερασπίστηκε με πάθος την εφαρμογή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος -η οποία, αν ίσχυε σήμερα, θα «ψαλίδιζε» σε ποσοστό περίπου 70% τις προσφάτως «κουρεμένες» από τον ΣΥΡΙΖΑ, κατά 6%, επικουρικές συντάξεις. Ο πρόεδρος της Ν.Δ., πιστός στις «νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες», όπως τον κατηγόρησε ο κ. Τσίπρας, αποκάλυψε επίσης ότι θα επιθυμούσε να εκχωρηθεί ένα σημαντικό μέρος της διαχειριστικής ευθύνης του ασφαλιστικού συστήματος στον ιδιωτικό πυλώνα (ασφαλιστικές εταιρίες). Η ατάκα του πρωθυπουργού, «σας ευγνωμονώ ειλικρινά», προς τον κ. Μητσοτάκη τα λέει όλα…

-Ο κ. Τσίπρας, με σημείο αφετηρίας την εκδήλωση της Κυριακής, συμπληρώνει πλέον τις παρεμβάσεις του με συγκεκριμένα στοιχεία, γκρεμίζοντας επί της ουσίας το ομοίωμα του «μεταρρυθμιστή» που επιφυλάσσει για τον εαυτό του ο πρόεδρος της Ν.Δ.

Είναι ενδεικτικό ότι στη δευτερολογία του ο πρωθυπουργός «απάντησε» σε όλες σχεδόν τις αιτιάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με απλή, ανθρώπινη και κατανοητή ορολογία. Ο πρωθυπουργός, σε κάθε ευκαιρία, προβαίνει επίσης σε συγκριτικό τεστ προτάσεων, αντιστρέφοντας τα προτάγματα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ευθείες ερωτήσεις επί πολύ συγκεκριμένων θεμάτων. Ο κ. Μητσοτάκης, για παράδειγμα, έμεινε μετέωρος στο θέμα των εργοδοτικών εισφορών. Ενώ ο ίδιος εμφανίζεται υπέρμαχος της μη αύξησής τους, οι εργοδότες -η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων μάλιστα ανήκει οργανικά στο κόμμα του- τάσσονται υπέρ της κυβερνητικής πρότασης.

(*Αλέξης Τσίπρας: «Σας ρώτησα εάν συμφωνείτε με την πρόταση που καταθέσαμε και τη συμφωνία που είχαμε με τους εργοδοτικούς φορείς για μια μικρή αύξηση των εργοδοτικών εισφορών κατά 1%, ώστε να μην έχουμε περικοπές των συντάξεων για δέκατη, δωδέκατη φορά, που έχουν μειωθεί ήδη 35%. Και απαντήσατε καθαρά ότι δεν συμφωνείτε με την αύξηση των εργοδοτικών εισφορών, που οι ίδιοι οι εργοδότες συμφωνούν»).

-Δεν είναι ίσως πολιτικά ορθό να παραβάλει κανείς την παράμετρο «Λεβέντη» στην κοινοβουλευτική κόντρα Τσίπρα – Μητσοτάκη, γιατί μετατοπίζεται η πολιτική ανάλυση στη σφαίρα του ανεκδότου, αλλά πραγματικά μόνο προβληματισμό θα πρέπει να προκαλέσει στο «γαλάζιο» στρατόπεδο ο ευτελισμός που υπέστη ο πρόεδρος της Ν.Δ. από τον… ηγέτη της Ένωσης Κεντρώων. Μπροστά στον κ. Μητσοτάκη, ο κ. Λεβέντης εξιστόρησε ότι συνάντησε έξω από ένα μουσείο πλήθος ανθρώπων, οι οποίοι απολάμβαναν αμέριμνοι τον καφέ τους. Τους πλησίασε, όπως αφηγήθηκε ο κ. Λεβέντης, και τους ρώτησε αν είναι επισκέπτες του μουσείου που κατέφθασαν ομαδικά για να… θαυμάσουν τα εκθέματα. Η απάντηση που έλαβε ήταν η εξής: «Είμαστε τεχνικοί του ΟΣΕ που τοποθετηθήκαμε στα μουσεία από την κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων επί Μητσοτάκη!». Ο κ. Τσίπρας, που ήταν εντός της αίθουσας εκείνη τη στιγμή, μόλις και μετά βίας έκρυψε με το χέρι του την αντίδρασή του, για να μην προσβάλει, προφανώς, τον κ. Μητσοτάκη, στην παρθενική του εμφάνιση…

Η αλήθεια είναι πως είναι νωρίς για να κριθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως αρχηγός. Αλλά αν ακολουθήσει το πρότυπο που όλοι παρακολουθήσαμε το βράδυ της Τρίτης, θα κάνει σύντομα τον Σαμαρά και τον Μεϊμαράκη να μοιάζουν με… Ουίνστον Τσόρτσιλ. Ας εύχονται οι φίλοι της Ν.Δ. η τραγική εμφάνιση του κ. Μητσοτάκη να οφείλεται μόνο στο τρακ της «πρώτη φορά με τον Κυριάκο…». 

Πηγή: altsantiri.gr

Ή είσαι υπέρ της ελευθερίας του λόγου ή δεν είσαι.

«Συγκρούστηκα με την άρχουσα τάξη και τους νόμους της (…) Γι’ αυτό με κλείσατε μέσα, αφεντικά του κράτους δικαίου. Φυσικά, όλοι είναι ίσοι απέναντι στους νόμους σας, εκτός από αυτούς που δεν συμφωνούν με τα ιερά σας και τα όσια».

Της Δέσποινας Παπαγεωργίου

Αυτά «ούρλιαζε» μέσα από τον θεατρικό μονόλογο του Ντάριο Φο και της Φράνκα Ραμέ, «Εγώ, η Ουλρίκε Μάινχοφ, καταγγέλλω», η καταδικασμένη σε απαγχονισμό τρομοκράτισσα της RAF, που τελικά αυτοκτόνησε στο κελί της. Σύμφωνα με τη «λογική» όσων εξανέστησαν με την ένταξη κειμένων του Σάββα Ξηρού στην παράσταση «Ισορροπία του Νας» του Εθνικού Θεάτρου, ο νομπελίστας Φο θα έπρεπε να έχει εξοστρακιστείαπό την παγκόσμια Τέχνη. Πόσω μάλλον, που, και με τον «Τυχαίο Θάνατο Ενός Αναρχικού» είχε ωθήσει την αστυνομία να «ανακαλύψει» ότι, τελικά, ο «αναρχικός» Πινέλι δεν αυτοκτόνησε…

Η σκηνοθέτιδα Πηγή Δημητρακοπούλου δήλωσε ότι στην παράσταση εντάχθηκε κείμενο του Ξηρού που εγείρει προβληματισμό για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα εξ ορισμού ή τηρούνται για όλους ή για κανέναν. Σε μια ελλειμματική, αν όχι ψευδεπίγραφη, βέβαια, δημοκρατία, είναι η εξουσία, τελικά, που διαρκώς ορίζει τι σημαίνει άνθρωπος, αφήνοντας, κατά τον φιλόσοφο Κώστα Δουζίνα, «έξω από την ανθρωπότητα» τους «απόβλητους» του συστήματος (φτωχούς, άνεργους, εμιγκρέδες…)

Όποιο στοιχείο, όμως, κι αν χρησιμοποιεί η Τέχνη, δεν είναι δικαίωμά της; Θέτει η δημοκρατία, όρια στην Τέχνη, αναιρώντας τη ή και ποινικοποιώντας τη; Ποινικοποιεί η δημοκρατία τις ιδέες που δεν της αρέσουν; Σε όσους εξανίστανται σήμερα εναντίον του έργου στο Εθνικό, δεν περιλαμβάνονται κάποιοι που καταδίκαζαν (ορθώς) ως φασιστικές τις διαμαρτυρίες έξω από το Θέατρο Χυτήριο εναντίον του «βλάσφημου» έργου«Corpus Christi»; Από τους φωνασκούντες, κάποιοι δεν διακήρυτταν (ορθώς) «Je Suis Charlie» μετά τη δολοφονία των Γάλλων σκιτσογράφων από εμμονικούς αλλόδοξους; Ή είσαι υπέρ της ελευθερίας του λόγου ή δεν είσαι. Το «αναλόγως» θα έκανε τον Βολταίρο να αναστηθεί, μόνο και μόνο για να αυτοπυρποληθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας!

Μήπως, κατά την ίδια «λογική», θα έπρεπε να ρίξουμε στην πυρά τα περισσότερα έργα της παγκόσμιας Τέχνης, από το «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογέφσκι μέχρι τις «Δούλες» του Ζενέ; Τον Μπρεχτ και τον Βάιλ για το «Mack the Knife» («Τραγουδά τον δολοφόνο!»), τον Σοφοκλή για τον «Οιδίποδα» («Αιμομειξία!») και τον Ευριπίδη για τη «Μήδεια» («Δικαιολογεί την παιδοκτόνο»!); 

Ο μεγάλος Χατζιδάκις αφηγούνταν μια ιστορία: στη μακρινή Ινδία, ένας νεαρός πρίγκιπας ερωτεύεται μια όμορφη πριγκίπισσα. Ζουν ευτυχισμένοι, μέχρι που η πριγκίπισσα πεθαίνει αιφνιδίως. Εκείνος θρηνεί και αποφασίζει να της φτιάξει ένα λαμπρό μνημείο. Όταν τον καλούν να δει το έργο ολοκληρωμένο, ο πρίγκιπας θαμπώνεται. Όμως, ένας οικίσκος, χαμηλός, πλάι στο μνημείο, τον ενοχλεί. «Τι είναι αυτό;» ρωτά. «Ο τάφος, μεγαλειότατε, της πριγκιπίσσης γυναικός σου», απαντούν. «Βγάλτε τον από κει. Ενοχλεί το μνημείο»… Και καταλήγει ο Χατζιδάκις: «Η Τέχνη μπορεί να ξεπηδά από ένα γεγονός θνητό. Αλλά με τον σχηματισμό της σε έργο αυθύπαρκτο και ολοκληρωμένο ξεπερνά το γεγονός, το αφανίζει, διαπερνά το χρόνο και μετατοπίζεται αέναα και αδιάκοπα σε μελλοντικούς καιρούς, αλλάζοντας κάθε φορά φυσιογνωμία και ενδύματα…».

Βέβαια, ίσως και ο τεράστιος αυτός δημιουργός να είχε δεχτεί πυρά σήμερα, κατηγορούμενος ότι «υποθάλπει την τρομοκρατία», αφού, με αφορμή τη δολοφονία Καλτεζά, καταγράφεται πως είχε πει: «Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότωφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού»…

 http://www.e-tetradio.gr

Κομισιόν: Κανονίστε μόνοι σας για τις τηλεοπτικές άδειες, είναι εσωτερικό θέμα

Κανονικά θα προχωρήσει η διαδικασία αδειοδότησης των τηλεοπτικών καναλιών και δεν πρόκειται να υπάρξει παρέμβαση από τις Βρυξέλλες, όπως ανέμεναν και επεδίωκαν οι καναλάρχες. Η Κομισιόν θεωρεί ότι πρόκειται για εθνικό θέμα αποκλειστικής αρμοδιότητας της κυβέρνησης,  στο οποίο δεν δικαιολογείται οποιαδήποτε παρέμβαση της ΕΕ.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει ασχοληθεί μόνον με το ζήτημα της διαχείρισης συχνοτήτων και τη δημιουργία θυγατρικής της ΕΡΤ, η οποία θα ανταγωνισθεί την Digea των εκδοτών-καναλαρχών. Για το θέμα αυτό υπάρχει συνεννόηση με τις ελληνικές αρχές και έχουν ανταλλαγεί επιστολές, προκειμένου οι τελικές ρυθμίσεις να μην αντιβαίνουν στους ευρωπαϊκούς κανόνες.

Για το θέμα των τηλεοπτικών συχνοτήτων ενδιαφέρον υπάρχει μόνον από πλευράς Θεσμών – και είναι δημοσιονομικού χαρακτήρα: Η εξασφάλιση δημοσίων εσόδων από τη δημοπράτηση τηλεοπτικών αδειώνπροβλέπεται στην τελευταία συμφωνία με τους δανειστές, αποτελώντας μνημονιακή δέσμευση.

Οι Θεσμοί έχουν λοιπόν λόγους να πιέζουν για να «τρέξει» ταχύτερα ο διαγωνισμός και δεν θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να τον μπλοκάρουν, όπως ελπίζουν οι ιδιοκτήτες των καναλιών.

Ολες οι πτυχές του ζητήματος τηλεοπτικών αδειών και συχνοτήτων συζητήθηκαν την περασμένη εβδομάδα εκτενώς στις Βρυξέλλες, σε συναντήσεις συνεργατών του αρμόδιου υπουργού Επικρατείας Νίκου Παππά με στελέχη της Κομισιόν και αρμόδιους παράγοντες της ΕΕ.

Την άποψη της Κομισιόν ότι πρόκειται για εσωτερικό θέμα κυβερνητικής αρμοδιότητας μετέφερε στους Ελληνες συνομιλητές του ο αρμόδιος Επίτροπος Ψηφιακής Οικονομίας Γκίντερ Ετινγκερ

Στις συναντήσεις τους με αξιωματούχους της ΕΕ και με ανταποκριτές διεθνών media, οι συνεργάτες του κ. Παππά ανέλυσαν το σχέδιο για την προκήρυξη του διαγωνισμού, τη σύνταξη των όρων του και την αξιολόγηση των προσφορών-υποψηφιοτήτων, τονίζοντας ότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι να δημιουργήσει συνθήκες υγιούς ανταγωνισμό στο χώρο των ραδιοτηλεοπτικών μέσων ενημέρωσης.

Επισήμαναν επίσης ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της ΕΕ όπου επί 25 χρόνια συντηρείται το καθεστώς των προσωρινών αδειών των τηλεοπτικών σταθμών

http://www.sofokleousin.gr

Καταλήψεις δημαρχείων και συγκεντρώσεις από την ΠΟΕ-ΟΤΑ

Σε τετράωρη κατάληψη όλων των δημαρχείων και άλλων υπηρεσιών των δήμων (γκαράζ, ΚΑΠΗ, παιδικοί σταθμοί κλπ) προχωρά η ΠΟΕ-ΟΤΑ σήμερα Πέμπτη 28 Ιανουαρίου από τις 10 το πρωί έως τις 2 το μεσημέρι.
Το διάστημα αυτό θα πραγματοποιηθούν στους ανωτέρω χώρους συγκεντρώσεις και γενικές συνελεύσεις για την ενημέρωση των εργαζομένων στην τοπική αυτοδιοίκηση για τις επερχόμενες αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα.

Η Ομοσπονδία θα συμμετάσχει στη 24ωρη γενική πανελλαδική απεργία την Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου που κήρυξαν η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ.

tvxs

Λίστες, ληστές και δυνατοί λύτες…

Του Δημήτρη Τσαγκάρη
Από ετών είναι γνωστή η “λίστα Lagarde”  και από την δημοσιοποίηση της εμφανίζονται ή και “παράγονται” συνεχώς και νέες (καταθεσιολόγιο).
Όλες διαβιβάζονται προς έλεγχο και συγχρόνως προσβάλλονται (από τους καταχωρημένους) είτε ως προς την νομιμότητα χρήσης τους είτε ως έγκυρο στοιχείο για την αξιοποίηση του περιεχομένου των ανεξάρτητα από την κτήση τους. Το ζήτημα αυτό διχάζει περαιτέρω και τους αρμόδιους στα διάφορα στάδια των διαδικασιών.
Μετά από μια, 6ετη πια, “ελληνική” πρακτική στο θέμα, διαμορφώνεται μια κατάσταση πολυετούς ομηρίας των εμπλεκομένων, απολύτως αναποτελεσματικής και  αντιαναπτυξιακής.
Εμείς, συνεχίζουμε  να κοινοποιούμε φύλλα ελέγχου και  για υποθέσεις που έχουν ήδη παραγραφεί, παρότι αυτό “…αντίκειται στις αρχές την νομικής ασφάλειας, της εμπιστοσύνης αφού ρυθμίζει αναδρομικώς και κατά τρόπο επαχθή ήδη περατωθείσες βιοτικές σχέσεις..” (ΔεφΑθ 29/2015).
Υπάρχουν ήδη  συγκρούσεις με το “αυτονόητο”  όπως το εκλαμβάνει ο καθένας από την μεριά του, γι’ αυτό ίσως η λύση της εξίσωσης να είναι η απλή λογική,  τμήμα των “ελαχίστων”  μαθηματικών που διαθέτει ο καθένας μας.
Κτήση λίστας
Νόμιμη ή παράνομη,  έχει σημασία; Η απάντηση δεν είναι μονολεκτική. Εξαρτάται από το εάν είναι νόμιμο ή παράνομο το ποσό  ανά καταθέτη, έμβασμα- κατάθεση και κατά προέλευση δηλαδή από την αφετηρία και το πρόσωπο που εμβάζει (από πού) και πριν από αυτήν από την γένεση του (πόθεν) και γιατί.
Όλα τα σταθερά πραγματικά στοιχεία θα υπαχθούν και θα αξιολογηθούν σε συνάρτηση με τον χρόνο της κατάθεσης ώστε να μπορεί να γίνει εφαρμογή όλων των ευχερειών του ελεγχόμενου με προέχουσα την άσκηση των δικαιωμάτων του. Μεταξύ αυτών μπορεί να είναι και η παραγραφή ή ακόμη και η ανυπαρξία φορολογικής  υποχρέωσης ή αντίστοιχης διάταξης κατά τον χρόνο της κάθε κατάθεσης (ως πχ η νόμιμη απόκτηση κεφαλαίου ή εισοδημάτων στο εξωτερικό που δεν αποτελούσαν φορολογητέα υλη κατά την φορολογία εισοδήματος στην Ελλάδα κλπ).
Συνεπώς για όσους καλύπτονται από την νομιμότητα του “πόθεν” και έχουν νόμιμη βάση αφετηρίας καταθέσεων και καταθέτη, η χρήση της όποιας  λίστας είναι παράνομη και αθέμιτη.
Για τους λοιπούς,  θεμιτή  αυτονόητα.
Το όπλο ή το μαχαίρι του φονιά είναι “τεκμήριο”  και συνοδεύει όλες τις δικογραφίες και λαμβάνεται υπόψη από τις έρευνες, για τις έρευνες και στην τελική κρίση του γεγονότος.
Ασχολήθηκε ποτέ κανείς, εάν ο δράστης το απέκτησε νόμιμα ή παράνομα ώστε να είναι επιτρεπτή, ή μη, η χρήση του ως πειστηρίου εγκλήματος;
Περιεχόμενο λίστας
Η απλή αναφορά σε αυτή με τα προσωπικά στοιχεία εκάστου καταγεγραμμένου καθώς και το αντικείμενο των καταθέσεων από μόνη της δεν δημιουργεί διαφορά με το κράτος και τους μηχανισμούς του διότι η κατάθεση χρημάτων σε τράπεζα, εξ υπαρχής και προορισμό, είναι νόμιμη.
Έτσι, προγραμματικά και προκαταρκτικά, επικρατεί η άποψη της κατ’ αρχήν νομιμότητας των καταθέσεων και με αυτήν την αντίληψη επιβάλλεται ο ελεγκτικός μηχανισμός να προσδιορίσει αιτιολογημένα τυχόν παρεκκλίσεις, να εντοπίσει όλα τα προσδιοριστικά στοιχεία που συνηγορούν η αποδεικνύουν τις παρεκκλίσεις, να διατυπώσει συνοπτικά την σύγκρουση των ευρημάτων με την νομιμότητα και εν συνεχεία να πράξει ότι προβλέπεται για την αποκατάσταση της φορολογικής, και όχι μόνο,  “δημόσιας τάξης”.
Οι διαδικασίες
Αντί να αντιμαχόμαστε την εκάστοτε θεωρία σχετικά με τις λίστες και την νομιμότητά τους ίσως πρέπει να ασχοληθούμε με την ουσία της κάθε λίστας και την σκοπιμότητα των ελέγχων. Να χρησιμοποιούμε την κατάλληλη αναφορά διότι όποιος είναι στην λίστα δεν είναι υποχρεωτικά παράνομος  και αντιθέτως η διαπίστωση της παρανομίας δεν διαπιστώνεται δια παραλείψεως αιτιολογήσεως των ποσών που φέρονται να υπάρχουν ή να  έχουν μεταφερθεί σε ξένες τράπεζες αλλά από τον έλεγχο νομιμότητας της γενέσεως, της αφετηρίας / προέλευσης τους όπως και ο προορισμός τους, εφόσον τούτο είναι εφικτό.
Το αντίστροφο, που συμβαίνει σήμερα, ότι δηλαδή σταθερός παράγων στην εξίσωση είναι ότι όλοι οι καταθέτες και οι καταθέσεις είναι παράνομες, εκτός από αυτές που ο ελεγχόμενος αποδείξει ότι είναι νόμιμες, οδηγεί σε άτοπο συμπέρασμα που προκαλεί αδικίες και στρεβλώσεις.
Τα ζητήματα των λιστών απαιτούν δυνατούς και ειδικούς λύτες τόσον από την πλευρά των πληττομένων,  όσον και από την πλευρά των ελεγκτών και κρινόντων.
Ήδη επί των ζητημάτων αυτών τόσον η θεωρία όσον και η νομολογία των δικαστηρίων λαμβάνουν τα ως άνω -με κατάλληλη νομική, φορολογική και οικονομική επεξεργασία –  υπόψη τους, εφόσον βεβαίως νομίμως προταθούν και αποδειχτούν,  ώστε οι λίστες και μην εμφανίζονται ως “μέσα”  ληστείας.
Σε κάθε περίπτωση μας προσβάλει όλους, και  ιδιαίτερα τους ελέγχοντες, η Γερμανική πρόταση για “φροντιστήρια”  σε ελέγχους λιστών,  6 χρόνια μετά την τόση, πολιτική και διαδικαστική,  φλυαρία επί του θέματος !

* Ο Δημήτρης Τσαγκάρης είναι Οικονομολόγος ΜΑ- Λογιστής Α’
tsagaris@fao-economics.gr

Απλά μαθήματα ανωτερότητας

του Παντελή Μπουκάλα
Πολιτικοί και πολιτικάντες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, και όχι μόνο ακροδεξιοί, καταγγέλλουν την Ελλάδα ότι δεν φυλάσσει επαρκώς τις θάλασσές της. Και τους σιγοντάρουν από καιρό ημεδαποί ακροδεξιούληδες, μια και συνήθως η στενή ψυχή συνυπάρχει με τυφλό μυαλό. Καμιά διάθεση δεν έχουν όλοι τους να αποδεχτούν το οφθαλμοφανές: ότι και όλο το ναυτικό και το λιμενικό της αν χρησιμοποιούσε η νησοβριθής Ελλάδα, και τα ψαράδικά της αν επιστράτευε, θα αδυνατούσε να περιφρουρήσει τα θαλάσσια σύνορά της όσο αποτελεσματικά επιθυμούν οι τειχοκατασκευαστές Ευρωπαίοι.
Και νά που αυτό το ολοφάνερο το αποδέχεται επίσημα ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός για τη Διαχείριση της Επιχειρησιακής Συνεργασίας στα Εξωτερικά Σύνορα των Κρατών-Μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο Φρόντεξ δηλαδή. Ο εκπρόσωπός της, η κ. Εύα Μονκιούρ, πήγε στη Λέσβο, είδε, άκουσε, θ’ άνοιξε και κάναν χάρτη του Αιγαίου, απ’ τους τουριστικούς έστω, αρκούν κι αυτοί, και επιστρέφοντας στην έδρα του οργανισμού, στη Βαρσοβία, είπε το απλούστατο: «Είναι πολύ εύκολο να φτάσει κανείς στην Ελλάδα διά θαλάσσης. Δεν έχουμε να κάνουμε με αγρό, όπου μπορούμε να τοποθετήσουμε φράχτη. Είναι σχεδόν αδύνατο να ελεγχθούν τα θαλάσσια ελληνικά σύνορα, γιατί, επιπλέον, η Ελλάδα έχει εκατοντάδες νησιά, ορισμένα από τα οποία δεν κατοικούνται καν, και βρίσκονται πολύ κοντά στις τουρκικές ακτές».
Και ενώ η Τουρκία ενισχύεται συνεχώς οικονομικά, για να ελέγξει υποτίθεται την έξοδο των προσφύγων, η Ελλάδα αντί να ενισχύεται, όπως θα ήταν το φυσικό και το τίμιο, καταγγέλλεται από τους εταίρους της για ανεπαρκή έλεγχο της θάλασσας. Και, κατ’ αντιγραφήν του σκαιού εκβιασμού για Μεγάλο Γκρέξιτ, από την Ευρωζώνη, απειλείται με γκρέξιτ από τη Συνθήκη Σένγκεν, που κατάντησε μια βολική καρικατούρα στα χέρια των πιο ισχυρών της ευρωπαϊκής εταιρείας.
Απλά μαθήματα ευρωπαϊκής αλληλεγγύης... Τα παραδίδουν δωρεάν Ούγγροι, Αυστριακοί, Γερμανοί, Βέλγοι κ.ά. Την ίδια στιγμή, άλλοι μέτοχοι του δυτικού μας πολιτισμού, ανώτερου ως γνωστόν, Αγγλοι και Ουαλλοί, παραδίδουν απλά μαθήματα φιλοξενίας, βάφοντας κόκκινη την πόρτα των σπιτιών όπου ζουν πρόσφυγες ή υποχρεώνοντάς τους να φοράνε ειδικό βραχιολάκι στο χέρι. Οχι σαν τα βραχιολάκια που φοράνε οι ευτυχείς τουρίστες του Αιγαίου για να απολαμβάνουν φτηνά το πλήρες πακέτο, πισίνα, πρωινό, ποτό κ.τ.λ. Αλλά το βραχιολάκι του αποκλεισμού. Της γκετοποίησης. Της βαθιάς εχθρότητας.
Aφού λοιπόν οι φίλοι και σύμμαχοί μας καταγγέλλουν τον Θεό ή τη φύση και τον χρόνο που έφτιαξαν το Αιγαίο έτσι όπως το έφτιαξαν, ας επιμείνουν στην ορθή λογική τους. Κι ας καταγγείλουν και το ίδιο το Αιγαίο για την ολιγάρκειά του. Αν συνεχίσει να κρατάει στα νερά του μόνον έναν στους πενήντα πρόσφυγες που δοκιμάζουν να το περάσουν, σύμφωνα με τη θανάσιμη στατιστική των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, η «γηραιά» θα συνεχίσει να επιβαρύνεται. Κι αυτό είναι άπρεπο.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Στην 58η θέση η Ελλάδα στην κατάταξη 168 κρατών για τη διαφθορά

Στον φετινό κατάλογο της Διεθνούς Διαφάνειας η Ελλάδα βρίσκεται στην 58η θέση συγκεντρώνοντας 46 βαθμούς.

Την 58η θέση καταλαμβάνει η Ελλάδα στη λίστα της Διεθνούς Διαφάνειας για τη διαφθορά, που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα.
Συγκεκριμένα, όπως προκύπτει από την «Έκθεση για την αντίληψη περί της διαφθοράς», μια αξιολόγηση που αφορά φέτος 168 χώρες σε μια κλίμακα από το 0 έως το 100 (στο πλαίσιο της οποίας οι χώρες κατατάσσονται από την πιο διεφθαρμένη μέχρι την πιο ενάρετη) η χώρα μας βρίσκεται στην 58η θέση συγκεντρώνοντας 46 βαθμούς.
Τις χειρότερες επιδόσεις σε θέματα διαφάνειας παρουσιάζουν η Βόρεια Κορέα και η Σομαλία (8 βαθμοί), στις οποίες η διαφθορά υπερβαίνει αυτή στο Σουδάν (165ο, 15 βαθμοί) και το Αφγανιστάν (166ο, 11 βαθμοί), ενώ το Ιράκ (161ο, 16) και η Συρία (154η, 18) δεν απέχουν πολύ.
Αντιθέτως η Σκανδιναβία μονοπωλεί τις πρώτες θέσεις του καταλόγου: η Δανία είναι επικεφαλής (91 μονάδες), μπροστά από τη Φινλανδία (90) και τη Σουηδία (89).
Σύμφωνα με την έκθεση, συνολικά τα δύο τρίτα των 168 χωρών που αξιολογήθηκαν το 2015 παίρνουν βαθμό κάτω του 50. Παρά τη διαπίστωση ότι η μεγάλη πλειονότητα των χωρών έχουν βαθμό κάτω από τη μέση, η Διεθνής Διαφάνεια αναφέρει με ικανοποίηση «ότι ο αριθμός των χωρών που κατάφεραν να βελτιώσουν τη βαθμολογία τους ήταν μεγαλύτερος απ' αυτόν των χωρών η βαθμολογία των οποίων σημείωσε πτώση» κατά το 2015. «Το 2015 ήταν επίσης μια χρονιά που οι πολίτες βγήκαν για άλλη μια φορά στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν κατά της διαφθοράς», υπογράμμισε σε ανακοινωσή του ο πρόεδρος της ΜΚΟ, Χοσέ Ουγκάς.
Με τη σειρά της η Ρόμπιν Χόντες, διευθύντρια έρευνας στη ΜΚΟ εξέφρασε την ανησυχία της για το γεγονός ότι «όλες οι BRICS (ακρωνύμιο των πέντε αναδυόμενων οικονομικών δυνάμεων Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική), οι πιο υποσχόμενες χώρες της παγκόσμιας οικονομίας, έχουν βαθμολογίες κάτω από το 50».
Φέτος η Βραζιλία «είναι η χώρα που κατέγραψε τη μεγαλύτερη πτώση στην κατάταξη: έπεσε κατά 5 βαθμούς και 7 θέσεις και καταλαμβάνει τώρα την 76η θέση», υπογραμμίζεται στην έκθεση. Το σκάνδαλο Petrobas και η πολιτική θύελλα που προκάλεσε είχαν «τεράστιες επιπτώσεις», σχολίασε η Ρόμπιν Χόντες. Η δημόσια πετρελαϊκή εταιρεία της Βραζιλίας φέρεται ότι δωροδοκούσε επί χρόνια τουλάχιστον 25 βουλευτές, έξι γερουσιαστές και τρεις κυβερνήτες, κυρίως της κυβερνητικής παράταξης.
Η Ρωσία είναι αυτή που βρίσκεται στη χαμηλότερη θέση μεταξύ των BRICS (119η). Κατατάσσεται στον κατάλογο μετά την Κίνα (83η), την Ινδία (76η) και τη Νότια Αφρική (61η).
Η λίστα της Διεθνούς Διαφάνειας καταρτίζεται βάσει δεδομένων που συγκεντρώνονται από 12 διεθνείς οργανισμούς, μεταξύ των οποίων η Παγκοσμια Τράπεζα, η Αφρικανική Τράπεζα Ανάπτυξης ή το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ.

: https://left.gr

Ο ηλίθιος και οι πανηλίθιοι

Του Κώστα Βαξεβάνη
Το τελευταίο διάστημα μάθαμε δύο πράγματα. Το πρώτο είναι πως οι κινητοποιήσεις, οι κοινωνικές αντιδράσεις ή όπως αλλιώς λέγονται, είναι δικαίωμα των κατοίκων αυτής της χώρας, αφού πλέον την παραδοχή έχουν κάνει ο Μπάμπης, ο Πορτοσάλτε και η πλειοψηφία των πελατών του “Οίκου Γραβατών Παγώνη”.
Ως σήμερα ήταν τηλεοπτική πεποίθηση πως το Συνταγματικό δικαίωμα της διαμαρτυρίας ήταν ποινικό αδίκημα, απειλή για τον τουρισμό, βολή κατά της σταθερότητας της χώρας. Κάθε διαμαρτυρία μάλιστα χαρακτηριζόταν μεθόδευση των αριστερών που θέλουν να χτυπήσουν την επιχειρηματικότητα, την εύρυθμη λειτουργία του κράτους και την ανάπτυξη. Μέχρι που ξαφνικά είδαμε γραβάτες να ανεμίζουν στον ίδιο ρυθμό με πανό διαμαρτυρίας και τους παρατρεχάμενους βουλευτών της ΝΔ, να ανεβαίνουν στα τρακτέρ για τα δίκαια των αγροτών.
Το δεύτερο που μάθαμε είναι πως είχε απόλυτο δίκιο ο Μπαλζάκ όταν έλεγε πως δίπλα στον βλάκα τριγυρνάει πάντα ο απατεώνας. Αμφότερους τους έχουν καταγράψει οι τηλεοπτικές κάμερες και επιτρέψετε μου να εξηγήσω τι εννοώ. Στο δημοψήφισμα στο οποίο κλήθηκαν οι πολίτες να ψηφίσουν ΝΑΙ ή ΟΧΙ, αξίζει να θυμηθούμε ποιό ήταν το ερώτημα. Αντιγράφω λοιπόν από το ψηφοδέλτιο:
“Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25/06/2015 και αποτελείται από δύο μέρη τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους;»
Ρωτήθηκε λοιπόν ο λαός αν συμφωνεί στα μέτρα της Ευρωπαικής Τράπεζας και των εταίρων. Μέτρα τα οποία ήταν σκληρά και πολλά από αυτά αφορούσαν το ασφαλιστικό.
Αν θυμάμαι καλά πρωτοστάτες της υποστήριξης του ΝΑΙ, ήταν τα κανάλια, οι Μπάμπηδες, οι δημοσιογράφοι που έχουν μετατραπεί σε ανιματέρ των αγροτικών κιντοποιήσεων, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και οι παραπόταμοι του συστήματος. Δηλαδή όλοι αυτοί ήταν υπέρ των σκληρών μέτρων και ενός πολύ σκληρού ασφαλιστικού γιατί διαφορετικά (πάλι αν θυμάμαι καλά) θα βγαίναμε από την Ευρώπη, θα πηγαίναμε στη δραχμή, θα καταστρεφόταν η χώρα και θα απιελούνταν η ικανότητα γονιμοποίησης των μελισσών.
Άρα όλοι αυτοί οι Ναιναίκοι, επειδή ακριβώς είχαν δίκιο όπως λένε και επέμεναν απειλητικά σε σχέση με αυτό, ήταν έτοιμοι να δεχθούν σκληρά μέτρα και σκληρό ασφαλιστικό. Η κυβέρνηση Τσίπρα, όπως υποστηρίζει από τη μεριά της, αναγκάστηκε να εφαρμόσει κάποια από αυτά τα μέτρα (λιγότερο σκληρά απ ό,τι προέβλεπε το πρόγραμμα Γιούνγκερ και λοιπών) και ένα ασφαλιστικό το οποίο αν και έχει σκληρές απαιτήσεις, δεν γίνεται αποδεκτό από του εταίρους οι οποίοι επιμένουν στο πολύ σκληρό που είχαν απαιτήσει με τα μέτρα που μπήκαν σε δημοψήφισμα.
Και ναι μεν το πολιτικό ερώτημα είναι ποιό ασφαλιστικό προτείνει ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της ΝΔ , το ΠΑΣΟΚ ή ο ξεροπόταμος πλέον του Σταύρου Θεοδωράκη, αλλά το λογικό είναι άλλο: πώς είναι δυνατόν αυτοί που ψηφίζαν ΝΑΙ (ανάμεσά τους και η ΓΣΕΕ) επέλεγαν σκληρά μέτρα, πιστεύοντας έστω πως είναι ο μοναδικός δρόμος για να μην καταστραφεί η χώρα, τώρα να είναι καβάλα σε τρακτέρ και πεζοδρόμια, να καίνε σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ και να πετούν τις ακριβές τους γραβάτες στον αέρα, διαμαρτυρόμενοι για το ασφαλιστικό;
Αναρωτιέμαι μήπως η ρήση τελικώς του Σόιμπλε “είναι η εφαρμογή του προγράμματος ηλίθιε” αφορούσε αυτούς και όχι τον Τσίπρα. Τώρα για να βρείτε τον απατεώνα του Μπαλζάκ δίπλα στον ηλίθιο, ανοίξτε τις τηλεοράσεις στα δελτία ειδήσεων και τα talk show.

koutipandoras

Αλήθεια,έτσι κάνουν τα αφεντικά στους υπηρέτες;

Του Θανάση Καρτερού 

Του την έπεσαν, κατά το κοινώς λεγόμενο, του Τσίπρα, απ' όλες τις μεριές, για τη φράση του Σόιμπλε «είναι η εφαρμογή, ανόητε». Μια φράση που έκανε το γύρο του κόσμου σε ογδόντα δευτερόλεπτα, και ερμηνεύτηκε, στη Γερμανία ιδιαίτερα, αλλά πολύ πιο φιλόξενα και από τη Γερμανία στην Ελλάδα, ως επίθεση, προσβολή, ανάθεμα, στον Έλληνα πρωθυπουργό. Τον έκανε του αλατιού τον Τσίπρα ο Σόιμπλε! 

Και καλά στη Γερμανία, εκεί έχουν το σκοπό τους, αλλά γιατί έγινε για χιλιοστή φορά στόχος ο Τσίπρας εδώ στην Ελλάδα; Γιατί έκατσε και «τον έσκισε σαν κότα ο Γερμαναράς», λέει ο αριστερός Δελαστίκ. Γιατί αποδείχτηκε «παιδί της καρπαζιάς», λέει η Χρυσή Αυγή. Ενδιαμέσως –μεταξύ κότας, καρπαζιάς, ξεφτίλα, πουλημένου, γονατισμένου και άλλων πολιτικά ορθών χαρακτηρισμών- κινήθηκε όλο το σινάφι των καναλιών, των βαρόνων, της κατσαρόλας, των  υπερήφανων Ελλήνων γενικώς. Μαζί με τη συνεπή, συνεπέστερη, και συνεπέστατη αριστερά.

Τον έβρισε λοιπόν ο «Γερμαναράς». Κι αυτός τόλμησε να απαντήσει ψύχραιμα και πολιτικά. Και κατηγορείται γιατί δεν τράβηξε το σκοινί, δεν έφυγε, δεν απάντησε με προσβολή στην προσβολή. Προτίμησε να αγνοήσει τον εκτροχιασμένο Γερμανό και να πει τα δικά του για την Ελλάδα, την Ευρώπη, τη λιτότητα, τα ελληνικά κεριά και τους γερμανικούς δυναμίτες. Έτσι έκρινε εκείνη τη στιγμή ότι έπρεπε να υπερασπιστεί τη χώρα που εκπροσωπούσε, κι όχι  σηκώνοντας το γάντι που του πέταξε ο εσκεμμένα καβγατζής. Παρενθετικά, ας πούμε, ότι μετά το σάλο ο Σόιμπλε τα μάζεψε και προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις –αφού πρώτα διασκέδασε τους Γερμανούς συντηρητικούς και τους ανά την Ευρώπη εχθρούς του Τσίπρα- λέγοντας ότι δεν ήθελε να θίξει κανέναν κι απλώς διασκεύασε για την περίσταση τον Κλίντον. 

Γερμανικές μπούρδες. Τον Τσίπρα ήθελε να προσβάλει δημόσια. Στημένα μάλιστα –σχεδόν προβοκάτσια διέπραξε. Ας πούμε όμως ότι κακώς ο Τσίπρας δεν τον σιχτίρισε κι αυτός, με κάποια ατάκα από κείνες που δεν του λείπουν. Ας πούμε ότι αιφνιδιάστηκε από το θράσος, την αγένεια, και την ιταμότητα αποικιοκράτη, που επέδειξε ο Σόιμπλε. Ας πούμε ότι έκανε εκείνη τη στιγμή λάθος επιλογή, κι έβαλε την αίσθηση της ευθύνης πάνω από το σεβασμό που δικαιούται ως πρωθυπουργός. Ας πούμε ότι θεώρησε την αγένεια του Σόιμπλε μια πεπονόφλουδα που αν την πατούσε θα κόστιζε στη χώρα. Ας πούμε ό, τι άλλο σκεφτείτε. Ακόμα κι αυτό που «παίζει» πολύ, ότι φοβήθηκε τον Γερμανό –μην τον δείρει; Ας πούμε, τελικά, ότι έχουν δίκιο όσοι τον κατηγορούν ότι έπρεπε να απαντήσει στην προσβολή με προσβολή. Στη βρισιά με βρισιά. Ή να γυρίσει την πλάτη του στον Σόιμπλε και να φύγει.

Ας πούμε. Πάμε όμως κα λίγο παρακάτω. Δεν πρέπει να μας απασχολήσει και η στάση του Σόιμπλε απέναντι στον Τσίπρα; Η απροκάλυπτη εμπάθεια και επιθετικότητά του; Ξύπνησε στραβά ένα πρωί και στα καλά καθούμενα τα έβαλε με τον Έλληνα ο Γερμανός; Ή τον μισεί, δεν θέλει να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό, του γυρίζουν τα τευτονικά του άντερα όταν τον ακούει, δεν κρατιέται να τον στείλει αδιάβαστο, να τον σβήσει από το χάρτη; Ποιος έχει αμφιβολία γι' αυτό; Δεν έχει προϊστορία το μένος της φυλής του Σόιμπλε για τη φυλή του Τσίπρα; Είναι πρώτη φορά που ο Σόιμπλε και τα τεκνά του μιλούν άσχημα, περιφρονητικά, προσβλητικά, για τον Έλληνα πρωθυπουργό; Όχι βέβαια.

Κι αν όπως φωνάζουν οι κριτές, οι ανακριτές, και οι υποκριτές, ο Τσίπρας είναι υποτακτικός του Σόιμπλε. Αν, όπως λέγεται και από αριστερά και από δεξιά, και από ακροδεξιά, και από πάσης πολιτικής φύσεως και αποφύσεως χείλη «κάνει τη βρώμικη δουλειά» για λογαριασμό του. Τότε γιατί να του επιτεθεί δημοσίως και με τόση προσχεδιασμένη εμπάθεια ο εκπρόσωπος της μεγάλης Γερμανίας; Τον άνθρωπό του; Τον εκτελεστή των εντολών του, που στη Δεξιά τον γύρευε, και στην Αριστερά τον βρήκε; Να προσπαθεί να του μειώσει το κύρος, να τον κατεβάσει, να τον εκθέσει; 

Σαν να ακούω την πληρωμένη, χρυσαυγίτικη το γένος, απάντηση: Γιατί έτσι κάνουν στους υπηρέτες τα αφεντικά. Α, έτσι κάνουν; Τότε γιατί στον Παπανδρέου έδιναν τέθριππα βραβεία, για τον Παπαδήμο έγραφαν ωδές, στον Σαμαρά αφιέρωναν ύμνους, και τον Στουρνάρα τον αποκαλούσαν αγαπησιάρικα Giannis, όταν τον διέταζαν Giannis forget it; Γιατί, αντίθετα με όλους αυτούς, τον Τσίπρα τον πολέμησαν με όλα τα μέσα –από τα οποία το πιο αθώο οι προσβολές και οι χαρακτηρισμοί; Γιατί προειδοποιούσαν τους Έλληνες να μην τον ψηφίσουν, γιατί τον έστησαν στον πάσσαλο της ατίμωσης όταν πήρε την πρωτοβουλία για δημοψήφισμα, γιατί τον κοπανάνε όπου τον πετύχουν; Γιατί και τώρα, σε μια τέτοια συζήτηση, δεν έχασαν  την ευκαιρία να του επιτεθούν με τέτοιο τρόπο; Μήπως γιατί βλέπουν και ξέρουν,  αυτό που δεν θέλουν να δουν και να μάθουν κάποιοι δικοί μας; Ότι ο Τσίπρας είναι απέναντι στον Σόιμπλε και στο σόι του;
 
Όποιος αφαιρεί από τη νέα επίθεση αυτό το σχεδόν αυταπόδεικτο, ότι δηλαδή στο πρόσωπο του Τσίπρα ο Σόιμπλε και οι ακόλουθοί του βλέπουν έναν επικίνδυνο αντίπαλο της πολιτικής τους, ένα μισητό πολιτικό, έναν εχθρό, ένα δημαγωγό, κομμουνιστή, λαϊκιστή (οι χαρακτηρισμοί δικοί τους) που πρέπει να τον διασύρουν με κάθε τρόπο, να τον εκμηδενίσουν, να τον στείλουν στα αζήτητα, τότε βάζει στο μπαούλο τη λογική και βγάζει από το μπαούλο τα απωθημένα του. Διότι, αν έτσι έχουν τα πράγματα –και όλα δείχνουν ότι έτσι ακριβώς έχουν- τότε οι επιθέσεις του Σόιμπλε είναι τιμή για τον Τσίπρα. Τα έχει με τον Τσίπρα ο άνθρωπος και δεν το κρύβει, πώς να το κάνουμε; Δεν του κάνει για την «εφαρμογή» ο ανόητος. Κι έτσι, αν ψάχνεις ψύχραιμα, χωρίς παληκαριές της φακής και μπουμπουνητά του διαδικτύου, προς τι το μίσος –γερμανικό, αλλά και ελληνικό- για τον Τσίπρα, η απάντηση είναι απλή: Είναι ο Τσίπρας, μπουμπούνα…

avgi

Ντοκουμέντο: Το κράτος ως λάφυρο

Συντάκτης: Στέργιος Ζιαμπάκας

Από την πρώτη ημέρα σχηματισμού της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη τον Ιούνιο του 2012 ξεκίνησε το πάρτι με το βόλεμα των «δικών τους παιδιών», όχι πλέον ως προσωπική «εξυπηρέτηση», αλλά στο πλαίσιο ενός τεράστιου μηχανισμού εντός του πελατειακού κράτους με επιστημονικές μεθόδους κατανομής των θέσεων. 

Ιούνιος 2012: η οικονομική κρίση βαθαίνει. Η ανεργία καταρρίπτει πολλαπλά ρεκόρ. Λαϊκά στρώματα φτωχοποιούνται. Η κοινωνική συνοχή απειλείται.

Τέσσερις ημέρες μετά τις εκλογές της 17ης του ίδιου μήνα, τις κρισιμότερες από τη Μεταπολίτευση έως τότε, ορκίζεται η κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.

Στελέχη της τρικομματικής σηκώνουν τα μανίκια.

Και σπεύδουν να μοιράσουν το κράτος σε κομμάτια: 4 στον νικητή των εκλογών, 2 και 1 αντίστοιχα στους κυβερνητικούς εταίρους είναι η αναλογία κατανομής των διοικήσεων δημοσίων οργανισμών και φορέων.

ΕΦ.ΣΥΝ.

ΕΦ.ΣΥΝ.

Η κρατική μηχανή ευτελίζεται σε... βασιλόπιτα και διανέμεται με έναν ανεπανάληπτο πελατειακό μηχανισμό, που φτάνει στα όρια του καρτέλ.

Σε ένα ογκώδες σύνολο στοιχείων (εμπιστευτικά έγγραφα, σημειώματα, επιστολές, σχεδιαγράμματα), τα οποία, έχοντας επιβεβαιώσει τη γνησιότητά τους, αποκαλύπτει σήμερα η «Εφ.Συν.» (σεβόμενη πλήρως το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων), αποτυπώνεται η «αρχιτεκτονική» με την οποία λαφυραγωγήθηκε η δημόσια διοίκηση: Κόμβος και ταυτόχρονα σημείο επίλυσης διαφορών, αλλά και επίβλεψης της μοιρασιάς της «πίτας», ήταν κάποιο γραφείο στο υπουργείο Επικρατείας.

Στη συνέχεια, το κομβικού ρόλου γραφείο μεταφέρθηκε στη Γενική Γραμματεία Συντονισμού του κυβερνητικού έργου - όργανο που υπαγόταν απευθείας στον τότε πρωθυπουργό.

«Τοποτηρητές»

Κάθε εταίρος της τρικομματικής είχε έναν «τοποτηρητή», με αρμοδιότητα να εξασφαλίζει τα κομματικά δίκτυα και να προτείνει πρόσωπα για την κατάληψη θέσεων σε διοικήσεις, πάντα τηρώντας την αναλογία «4-2-1».

Στην κορυφή της ιεραρχίας αυτής της «δομής» παραδιοίκησης βρίσκονταν στενοί συνεργάτες του Αντ. Σαμαρά από την περίοδο της Πολιτικής Ανοιξης.

Στα υπόλοιπα στρώματα της πυραμίδας σχηματίζεται ένα δίκτυο που διασφάλιζε την αμφίδρομη μετάδοση πληροφοριών για τη μοιρασιά και την εξέλιξή της, σε δημόσιους φορείς και οργανισμούς σχεδόν σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής επικράτειας: ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία, γεωργικούς οργανισμούς, συγκοινωνίες, οργανισμούς λιμένων, εταιρείες ύδρευσης, αθλητικές εγκαταστάσεις κ.α.

ΕΦ.ΣΥΝ.

Με το κομματικό ρεσάλτο στο Δημόσιο να θεωρείται δεδομένο από στελέχη των τριών εταίρων, αιτήματα ή προτάσεις, μερικές φορές σε μακροσκελείς λίστες, στέλνονταν από βουλευτές, κομματικά στελέχη, αιρετούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με συστάσεις ή συνημμένα βιογραφικά -όπου προτάσσονταν τα κομματικά «ένσημα»- και τη θέση ενδιαφέροντος.

Η διαδικασία αυτή ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2012, σύμφωνα πάντα με τα προαναφερθέντα... πρακτικά που διατηρήθηκαν.

Παζάρια

ΕΦ.ΣΥΝ.

Με το κομματικό ρεσάλτο στο Δημόσιο να θεωρείται δεδομένο από στελέχη των τριών εταίρων, αιτήματα ή προτάσεις, μερικές φορές σε μακροσκελείς λίστες, στέλνονταν από βουλευτές, κομματικά στελέχη, αιρετούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με συστάσεις ή συνημμένα βιογραφικά -όπου προτάσσονταν τα κομματικά «ένσημα»- και τη θέση ενδιαφέροντος.

Ανάμεσα σε άλλα, αρχεία excel με ταξινομημένα ονόματα υποψηφίων ή διαθέσιμων για τη στελέχωση διοικήσεων, τον φορέα ενδιαφέροντος, την επαγγελματική ιδιότητα και λοιπά σχόλια.

Διορθώσεις, αλλαγές και προσθήκες ακολούθησαν τους επόμενους μήνες. Με «διαπραγματεύσεις» τύπου «βγάλε αυτόν, βάλε εκείνον», αλλά και τις απαραίτητες... συστάσεις:

➥ «Είναι πολύ ικανός, ανανεώθηκε η σύμβασή του από τον Υπ.ΠΟ. Α. Σαμαρά...»

➥ «Προσοχή! Ο [...] διορίστηκε [...] όταν Υπ.ΠΟ. ήταν ο Α. Σαμαράς. Λέγεται ότι έχει προσωπικές σχέσεις μαζί του»

➥ «...είναι κόρη του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας...»

➥ «Ο [...] είναι διορισμένος από το 2005 με προσωπική παρέμβαση του τότε πρωθυπουργικού γραφείου Κ. Καραμανλή...»

➥ «...ανήκει στο ΠΑΣΟΚ, είναι αντιδήμαρχος [...] και φημολογείται ότι θα γίνει Υπεραντιδήμαρχος», -«Προφανώς το ΠΑΣΟΚ θα τοποθετήσει τον καθηγητή [...], προσωπικό φίλο του Βενιζέλου...»,

➥ «Πάρα πολύ καλός, κατάλληλος για διευθύνων σύμβουλος του Οργ. Λιμένος...»,

➥ «Το βιογραφικό αυτό το έστειλε το γραφείο του [...]. Ο κ. [...] ενδιαφέρεται για διοικητής σε κάποιο νοσοκομείο. Ηδη από χθες έχει προωθήσει το βιογραφικό αυτό και στο γραφείου του Ανδρέα Λυκουρέντζου» (σ.σ. τότε υπουργός Υγείας), διαβάζουμε ανάμεσα στα έγγραφα.

«Συστατικές»

ΕΦ.ΣΥΝ.

Σε κάποιες περιπτώσεις, στο πίσω μέρος της τελευταίας σελίδας του βιογραφικού, υπέγραφε το ενδιαφερόμενο κομματικό στέλεχος.

«Με συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές [...] δημοτικός σύμβουλος του Δήμου [...] και με τη βοήθεια του ΚΥΡΙΟΥ», λέει ένας «υποψήφιος», με πιθανό στόχο να εμφανίσει δεσμούς με την Εκκλησία, στέλνοντας ο ίδιος το βιογραφικό του «για τη συμμετοχή μου στη διοίκηση οργανισμών του Δημοσίου, με διάθεση προσφοράς».

Αλλος κύριος δεν παρέλειπε, κατά την αποστολή του βιογραφικού του, να ενημερώσει ότι ήταν ιδρυτικό στέλεχος της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Παλέρμου Ιταλίας...

Φαίνεται ότι η ασυδοσία γύρω από το μοντέλο «4-2-1» ήταν τέτοια που οδήγησε σε προειδοποιήσεις και... διευκρινιστικές οδηγίες ανάμεσα στους εταίρους.

Αντιγράφουμε τμήματα από non paper που τέθηκε υπ’ όψιν του Δ. Βαρτζόπουλου, στενού συνεργάτη του Αντ. Σαμαρά και μετέπειτα γενικού γραμματέα συντονισμού:

Non paper Δ. Βαρτζόπουλου, στενού συνεργάτη του Αντ. Σαμαρά | ΕΦ.ΣΥΝ.

«Η δημοσιοποίηση ονομάτων για τη στελέχωση των Οργανισμών είχε σαν αποτέλεσμα τη σκληρή κριτική στα Κόμματα της Συγκυβέρνησης και ιδιαίτερα στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. [...] Θεωρούμε ότι η συνέχιση αυτής της πρακτικής θα επιτείνει και θα δημιουργήσει στην Κυβέρνηση, στην παρούσα δυσχερή συγκυρία προβλήματα, όταν μάλιστα δεν αντανακλά τις προθέσεις της αλλά ούτε και την προγραμματική συμφωνία των τριών κομμάτων. [...] Με τα παραπάνω δεδομένα, προτείνεται η αντιμετώπιση των τοποθετήσεων στις θέσεις του Δημοσίου Τομέα να αντιμετωπισθεί με τη διαδικασία είτε της υπάρχουσας νομοθεσίας είτε, εάν υπάρχουν κενά, μετά από συνεννόηση των ΚΤΕ των τριών κομμάτων να αναληφθεί νομοθετική πρωτοβουλία».

Το know-how

ΕΦ.ΣΥΝ.

Η άλωση του κράτους με «επιστημονική μέθοδο» προδίδει μια πρωτοφανή τεχνογνωσία κομματικής διαπλοκής, καθιστώντας άνευ σημασίας την αναζήτηση του αριθμού των αναξιοκρατικών τοποθετήσεων, που εν τέλει υλοποιήθηκαν.

Το μοντέλο «4-2-1» -η αποθέωση του εξουσιαστικού κυνισμού- φαίνεται ότι ήταν και ο μοναδικός δεσμός συνοχής της κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ.

Δεν ήταν λίγες οι φορές της περιόδου εκείνης που καταγγέλθηκε από το εργατοϋπαλληλικό κίνημα.

ΕΦ.ΣΥΝ.

Το πιο θλιβερό στην όλη υπόθεση είναι ότι παραλλήλως, με αίτημα τον διορισμό, στέλνονταν αξιοζήλευτα βιογραφικά νέων, που με κανόνες αξιοκρατίας θα είχαν αναμφισβήτητο προβάδισμα έναντι ενός κομματικού στρατιώτη.

Βρέθηκαν, όμως, να απευθύνονται για το αυτονόητο δικαίωμά τους σε μια αξιοπρεπή εργασία σε ένα κυβερνητικό κόμμα.

Το ρουσφέτι συνιστά ένα βαθύ πρόβλημα. Ακόμα και εάν ωφεληθεί ένας πολίτης που επιλέγει αυτήν τη δίοδο, ενισχύει παράλληλα την εξάρτησή του από την (εκάστοτε) εξουσία.

ΕΦ.ΣΥΝ.

Σε κάθε εκδοχή, επομένως, καθίσταται θύμα του... πελατειακού μηχανισμού. Πρακτική που επαναλαμβάνεται όσο η «λογική» Πολύδωρα («ώρα να βολευτούν και τα δικά μας παιδιά») προωθείται από κομματικά δίκτυα.

Η πραγματικότητα αυτή ας προβληματίσει πρώιμους και όψιμους οπαδούς των μεταρρυθμίσεων.

Είναι σαφές ότι δεν νοείται μεταρρύθμιση που δεν θίγει τον πυρήνα του πελατειακού κράτους.

EFSYN