Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Οι παράλυτοι και το ευρώ

Του Θανάση Καρτερού


Είπε ο πρόεδρος της κυπριακής Βουλής Γιαννάκης Ομήρου: "Μεταξύ αποδοχής της ταπεινωτικής και εξουθενωτικής μεταχείρισης που θα οδηγεί σε συνεχή υποδούλωση τον λαό και τη χώρα μας και της εξέτασης μιας άλλης στάσης και θέσης της Κύπρου, δεν θα πρέπει να υπάρχει κανένας δισταγμός και καμιά αμφιταλάντευση".
Και το τι εννοεί μιλώντας για άλλη στάση και θέση είναι σαφές - με την έξοδο από το ευρώ έχει να κάνει. Ενδεχόμενο που δεν διστάζουν να συζητούν δημοσίως στην Κύπρο παράγοντες από όλο το πολιτικό φάσμα.

Το θέμα δεν είναι αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τον Ομήρου - πολλοί διαφωνούν και μάλιστα κάθετα. Το θέμα είναι ότι δεν εκτοξεύονται προπαγανδιστικές πέτρες ούτε ξηλώνονται τα καθεστωτικά κεραμίδια στην Κύπρο, επειδή ένας θεσμικός παράγοντας δεν αποκλείει την αποχώρηση από το ευρώ. Δεν γίνεται δηλαδή εκεί, αλλά και πουθενά αλλού, αυτό που γίνεται στην Ελλάδα. Να λέει κάποιος ναι στο ευρώ -αλλά όχι πάση θυσία, ή ναι στην Ευρώπη- αλλά όχι στο ευρώ, και να πέφτουν να τον φάνε ως αντιευρωπαϊστή, εξτρεμιστή, ή και σαμποτέρ.

Το ευρώ έχει καταντήσει σε μας ταμπού. Μια δύναμη σχεδόν θεϊκή, πάνω και από τις ανάγκες που (υποτίθεται ότι) εξυπηρετεί. Που δεν χρειάζεται επιχειρήματα - η πίστη αρκεί. Λέει ας πούμε η επίσημη προπαγάνδα: Χάσαμε μισθούς, δουλειές, συντάξεις, αλλά ευτυχώς είμαστε στο ευρώ. Ζούμε μια τραγωδία, αλλά ευτυχώς εντός του ευρώ. Κι αν κάποιος τολμήσει να ξεστομίσει τα μισά από αυτά που είπε ο Ομήρου, τον παίρνει και τον σηκώνει, διά χειρός Κεδίκογλου, Μουρούτη, και άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων.

Αυτή τη νομισματική θρησκεία την ασπάζονται όχι μόνο οι δυνάμεις που κυβερνούν, όχι μόνο τα καθεστωτικά media, αλλά και δυνάμεις που αντιστέκονται στα Μνημόνια. Οι άπιστοι και οι αμφιβάλλοντες αντιμετωπίζονται με όρους αίρεσης. Ενώ η πίεση και η κακοήθεια απέναντι στην Αριστερά είναι τέτοια, ώστε ούτε εκεί να μπορεί να γίνει μια συζήτηση της προκοπής, πιο απαραίτητη σήμερα που φουντώνει το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού. Με επιχειρήματα, όχι με μπαταριές και σπόντες.

Και ξέρετε κάτι; Μεγαλύτερη ανάγκη να πειστούν έχουν σήμερα οι πιστοί του ευρώ. Γιατί κανένα ευρω-παράλυτο δεν είδαν ακόμα να ακούει το συνεχώς επαγγελλόμενο και αναγγελλόμενο, η πίστις σου σέσωκέ σε -και να περπατάει...

Πηγή: Αυγή

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Παραλήρημα για την επόμενη μέρα !!!

φωτογραφία

Γράφει ο Χριστόφορος Κάσδαγλης

Παρατηρώ γύρω μου ανθρώπους που δεν είναι διατεθειμένοι να παραδεχτούν ότι αυτή η κρίση άλλαξε για πάντα το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζούμε και εργαζόμαστε (ή, εξίσου πιθανό πια- δεν εργαζόμαστε). Το βλέπουν, αλλά αρνούνται να το παραδεχτούν.
Έχουν την απαίτηση να γυρίσουμε πίσω στο 2009, να συνεχίσουμε να ζούμε με τις ίδιες συνήθειες, με τις ίδιες αξίες, με τα ίδια λεφτά.
Κι επειδή αυτό είναι φύσει αδύνατον, πολύ φοβάμαι ότι ο πληθυντικός αριθμός πάει περίπατο και η απαίτηση μετατρέπεται ως εξής:
Να συνεχίσει εκείνος να ζει με τις ίδιες…συνήθειες, με τις ίδιες αξίες, με τα ίδια λεφτά. Κι οι άλλοι, η χώρα, η κοινή μας συλλογική μοίρα, ας παν να κουρεύονται.
Παρατηρώ ότι αυτού του είδους η λογική δεν έχει χρώμα, κόμμα ή ενιαία χαρακτηριστικά. Είναι μια οριζόντια κάστα που μπορείς να τη συναντήσεις σε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, σε διαφορετικές ηλικίες και σε άτομα από όλο ανεξαιρέτως το πολιτικό φάσμα. Αυτό κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα, γιατί τέτοιες νοοτροπίες νοθεύουν τις πολιτικές, ανακατεύουν τα ξερά με τα χλωρά και θολώνουν την εικόνα, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που στα καταθετικά κεφάλαια των τραπεζών αναμειγνύονται το μαύρο χρήμα με τις υγιείς αποταμιεύσεις. Έχεις την εντύπωση ότι τα δικά σου λεφτά, που τα μάζεψες δεκάρικο-δεκάρικο, θα νοθεύσουν τα μεγάλα ποσά; Όχι, το αντίθετο θα συμβεί. Τα βρόμικα λεφτά θα νοθεύσουν τα δικά σου! Έχεις την εντύπωση ότι άμα μπουν μέσα στο πλυντήριο ρούχα καλά και ρούχα σκάρτα, αγορασμένα απ’ το καλάθι, υπάρχει περίπτωση τα καλά να είναι εκείνα που θα ξεβάψουν και θα δώσουν καλό χρώμα στα σκάρτα; Ε, κάπως έτσι γίνεται και στην ελληνική κοινωνία, ιδίως μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες της κρίσης και της σύγχυσης, που σου παίρνουν τα μυαλά και σε δυσκολεύουν να σκεφτείς με ψυχραιμία.
Ο ατομικισμός, φυσικά, δεν αποτελεί καινούριο φρούτο. Είναι η επιτομή της καπιταλιστικής κουλτούρας, που παρεισέφρησε ανεπαίσθητα από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέσω της τηλεόρασης και των lifestyle περιοδικών, αλλά κυρίως μέσα από τα καινούρια εργασιακά ήθη και τα πρότυπα που υιοθετήθηκαν και διαδόθηκαν με την ανοχή μας. Απλώς σε συνθήκες ευφορίας δεν φαινόταν και τόσο πολύ, δεν σε πολυπείραζε να σου πάρει ο άλλος με πονηριά τη σειρά στην ουρά, στο βαθμό που θα έφτανες κι εσύ κάποια στιγμή στο ταμείο να εισπράξεις. Υπήρχαν λεφτά για όλους, ή, τέλος πάντων για τους περισσότερους, κι αυτό δημιουργούσε μια επίπλαστη αίσθηση συλλογικότητας, που μπορεί να μην ήταν και τόσο συλλογικότητα αλλά δεν σε πείραζε, ή δεν αντιλαμβανόσουν καν το επίπλαστο του πράγματος, μια και υπήρχε μια μερίδα φαΐ για τον καθένα – έστω και ανισομερής.
Υφίσταται όμως και μια αισιόδοξη πλευρά σε όλη αυτή την εικόνα: Η μεγάλη πλειοψηφία όσων θέλουν την επιστροφή στο 2009 ανήκει στις κατηγορίες του πληθυσμού που έχουν πληγεί λιγότερο από την κρίση. Ακούγεται αντιφατικό αυτό – θα περίμενε κανείς να λιγουρεύονται το λαμπρό, αν και επίπλαστο, παρελθόν όσοι απ’ τα ψηλά έπεσαν στα χαμηλά, όσοι γκρεμίστηκαν μέσα σε μήνες ή μέσα σε λίγα χρόνια και βρέθηκαν ξαφνικά στην ανάγκη.
Καλώς ή κακώς, όμως, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ο άνεργος καταλαβαίνει πολύ καλύτερα τις αιτίες (γιατί τις ζει στο πετσί του), από εκείνον που υπέστη απλώς κάποιες περικοπές στο μισθό του ή από τον άλλον που ξενοικιάστηκε ένα από τα ακίνητά του, που του χρωστάνε μερικά νοίκια ή αναγκάστηκε να τα μειώσει.
Το σοκ έχει βοηθήσει τον άνεργο, τον επισφαλώς ή τον απλήρωτο εργαζόμενο, τον αγρότη που δεν έχει πού να πουλήσει τα προϊόντα του, τον μαγαζάτορα που η κρίση και οι μεγάλες αλυσίδες και τα Mall σάρωσαν την επιχείρησή του, να σκεφτεί τη ζωή του, τη ζωή μας, απ’ την αρχή. Κι όποτε καταφέρνει να παραμερίσει τις προσωπικές ενοχές για τις δικές του αποφάσεις που τάχα τον έφεραν στη σημερινή κατάντια, διακρίνει πολύ πιο καθαρά το αδιέξοδο των παλιών πολιτικών αλλά και τη ματαιότητα των σημερινών. Πάνω απ’ όλα καταλαβαίνει ότι αυτές οι σημερινές πολιτικές δεν είναι παρά συνέχεια των παλιών, ότι δεν είναι πολιτικές διάσωσης της οικονομίας και της χώρας, είναι πολιτικές επιβίωσης των δυνάμεων εξουσίας που έφεραν τα πράγματα ως εδώ.
Αυτή νομίζω πως είναι και η αφετηρία για τη δημιουργία του καινούριου μπλοκ που διεκδικεί την εξουσία στην ελληνική κοινωνία και θα ανατρέψει τις αδιέξοδες πολιτικές. Ένα μπλοκ που ξεκινάει από όσους δεν έχουν πια τίποτα να χάσουν, απ’ αυτούς που βλέπουν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται, εκείνους που θέλουν να προστατέψουν από τη λαίλαπα τα παιδιά τους, αλλά καταλαβαίνουν πως δεν το μπορούν. Δεν το μπορούν όσο οι δομές της εξουσίας παραμένουν οι ίδιες, όσο τα βάρη πέφτουν στο ίδιο πάντα κομμάτι της κοινωνίας και κάποιοι εξακολουθούν να ευημερούν -σχετικά έστω-, διατηρώντας ζηλότυπα το δικαίωμα (κληρονομικώ ή ταξικώ δικαίω) να διαφεντεύουν τις τύχες μιας χώρας που λεηλάτησαν, μιας κοινωνίας που εκείνοι ποτέ δεν πίστεψαν στις δημιουργικές της δυνάμεις και γι’ αυτό η μόνη τους έγνοια ήταν πώς να την υποθηκεύσουν για χάρη μιας πρόσκαιρης ρευστότητας.
Τώρα, η μόνη ρευστότητα που απέμεινε είναι η ρευστότητα των εξελίξεων. Αυτό το κλίμα της αβεβαιότητας για το αύριο, η ομίχλη που σκεπάζει τους ορίζοντες, ο καταιγισμός αρνητικών γεγονότων που στροβιλίζει την κοινωνία συνεχώς προς το χειρότερο. Χτες η Ελλάδα, σήμερα η Κύπρος, αύριο η Ιταλία, όλες αυτές οι «μεμονωμένες» περιπτώσεις αποτυχίας, που ενοχοποιούνται ως μεμονωμένες για να αποσιωπήσουν τη μεγάλη ιστορική αποτυχία της Ευρώπης και του καπιταλιστικού συστήματος. Προχτές η δημοσιονομική κρίση, χτες το σπιράλ της ύφεσης, σήμερα ο εξοντωτικός οικονομικός πόλεμος και αύριο… Αύριο, η πιθανότητα ενός αληθινού πολέμου.
Σ’ αυτή τη ρευστότητα καλούμαστε να βάλουμε τέλος. Όμως, αυτό δεν μπορούν να το πετύχουν οι παλιές ελίτ, αλλά ούτε και όσοι φαντασιώνονται επιστροφές στα παλιά μεγαλεία. Είναι αργά πια γι’ αυτούς. Η εξίσωσή τους δεν βγαίνει, τα νούμερά τους είναι απατηλά, τα σενάριά τους έχουν πάντα αρνητικό πρόσημο. Είναι απλό: Εκείνοι είναι που χρεοκόπησαν, ασχέτως αν έχουν ακόμα τη δύναμη (αλλά ως πότε θα τη διατηρούν;) να μετακυλίουν τη χασούρα σε μας. Να, όπως εμείς μετακυλίσαμε με το PSI ένα μέρος της δικής μας χασούρας στην Κύπρο και μετά κλαίγαμε για τη συμφορά που τους βρήκε – ένα τέτοιο πράμα.
Αυτό μπορεί να το πετύχει μονάχα ένα νέο μπλοκ εξουσίας στο οποίο θα ηγεμονεύσουν όσοι δεν έχουν να χάσουν πολλά και, κυρίως, εκείνοι που δεν έχουν να χάσουν πια τίποτα. Όσοι θέλουν να υπάρξουν στον τόπο δουλειές. Όσοι πραγματικά θέλουν μια Ελλάδα που θα αποφασίσει ν’ αρχίσει πάλι από την αρχή να παράγει πλούτο, βασισμένη στα συγκριτικά της πλεονεκτήματα και όχι σε ρόλους μεταπράτη ξένων προϊόντων, υπηρεσιών και αξιών. Μια Ελλάδα ευρωπαϊκή μεν αλλά όχι όμηρο των Ευρωπαίων, ανοιχτή στον κόσμο αλλά όχι ξέφραγο αμπέλι, κοσμοπολίτικη αλλά όχι μιμητική. Μια Ελλάδα φτωχή αλλά δημιουργική, που θα βάλει και πάλι πάνω- πάνω στις προτεραιότητές της το μέτρο, τη φύση, το κοινωνικό κράτος, την αγροτική παραγωγή, τον ήπιο τουρισμό, τη φιλοξενία. Μια Ελλάδα που θα υπερβεί τις δομικές υστερήσεις της και θα συναντηθεί με την καινοτομία, με τη συνεργατικότητα και την παιδεία. Μια Ελλάδα που θα αναγνωρίσει και θα εξοβελίσει τα ελαττώματά της, τις πελατειακές σχέσεις, τον μεταπρατισμό, τον εγωκεντρισμό, την εσωστρέφεια, την πατριδοκαπηλία και τον ατομικισμό.
Μια Ελλάδα, τέλος, που θα αποφασίσει συνειδητά ότι δεν θέλει πια να ζει με τα ψέματα και με ανεδαφικά οράματα. Ούτε με τη δόξα του παρελθόντος, ούτε με κοιτάσματα πετρελαίου που θα έλυναν τάχα, ως διά μαγείας, το πρόβλημα, ή με άλλες βολικές λύσεις του τύπου «Τράπεζα της Ανατολής». Ούτε πάντως με πολιτικές υποσχέσεις που δεν πατούν στα πραγματικά δεδομένα αλλά στο ευκταίο και το φαντασιακό, μονάχα προς άγραν πρόσκαιρων ψήφων και εντυπώσεων, για να κερδηθεί τάχα χρόνος ή απλώς επειδή ο λαός δεν αντέχει ν’ ακούσει την αλήθεια και προτιμάει να αποκοιμιέται μέσα σε ψεύτικα σενάρια ευφορίας.
Ξέρω ότι είναι δύσκολο. Ξέρω ότι θα περάσουμε δύσκολα. Ξέρω ότι στο δρόμο αυτόν θα χρειαστεί να αναμετρηθούμε με οργανωμένα συμφέροντα, με αυταπάτες, με λαϊκιστικές υποσχέσεις και ψευδοοράματα, με τον πτωχοπροδρομισμό και με θεωρίες συνωμοσίας – με όλ’ αυτά τα συμπτώματα της υπανάπτυξης που μας κρατούν καθηλωμένους δεκαετίες τώρα, που διαιρούσαν το λαό και επέτρεπαν σε μια μικρή αλλά ισχυρή ελίτ να καθορίζει τις τύχες της χώρας προσδεδεμένη σε ξένα άρματα, με το μυαλό πάντα στο κέρδος και σε μια ανάπτυξη στρεβλή, μυωπική και ανάπηρη.
Κι επειδή σ’ αυτή την πορεία το μεγαλύτερο μερίδιο θα πέσει στην Αριστερά, ξέρω ότι ενδέχεται επίσης να αναμετρηθούμε με ιδεολογήματα, με δογματισμούς και με συλλογικές εμμονές, με κολλήματα και προπατορικά τραύματα.
Αυτό που λέγεται συχνά εκ του πονηρού, ότι η κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία, ίσως και να ισχύει. Όχι όπως το εννοούν εκείνοι που συνήθως το λένε, κουνώντας επιτιμητικά το δάχτυλο, αλλά όπως θα το εννοήσουν -και θα το επιβάλουν-, εφόσον βγουν από τα λαγούμια όπου τους έχει κλείσει η κοινωνική απομόνωση και η ηττοπάθεια, εκείνοι που δεν είχαν ως τώρα μιλιά να μιλήσουν. Ή, ακόμα κι αν είχαν, απλώς συλλάβιζαν τους φθόγγους και τη γραμματική των άλλων.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ευχαριστώ το φίλο μου το Ναπολέοντα για τις ορθογραφικές διορθώσεις. Δεν μου συμβαίνει συχνά. Αλλά ο παραληρηματικός λόγος βλάπτει, φαίνεται, την ορθογραφία.

paganeli

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Το τρελό χωριό που αγωνίζεται ενάντια στο… άπληστον κέρδος !!!


«Εχουν μετατρέψει τη Χαλκιδική σε εμπόλεμη ζώνη» λέει ο Γ. Καρυπίδης που υπογράφει το ντοκιμαντέρ «Απληστον κέρδος» με θέμα την τριετή πάλη των κατοίκων. Οι ίδιοι μετατρέπουν σε συλλαλητήριο ακόμα και τις παρελάσεις

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ
Ρεπορτάζ Ντίνα Δασκαλοπούλου Φωτ.: Κατερίνα Σεϊτανίδη

«Εδώ στο χωριό μας θα τα δεις όλα: πρώτα γνώρισες τους τρομοκράτες, τώρα αποκτήσαμε και υπόπτους. Καθόλου δεν ντρέπονται που μάσανε τα παιδιά μας και τα πηγαίνουν στις Ασφάλειες. Αμ έχουν τσίπα αυτοί;» Είναι μια από τις…γιαγιάδες που χτες παρακολούθησαν την παρέλαση στην Ιερισσό και μια από τις πολλές γυναίκες που σχηματίζουν κύκλο γύρω μου για να πουν «αυτό που δεν δείχνουν τα κανάλια, αλλά τώρα πια τους μάθαμε κι αυτουνούς. Τόσες μέρες αγώνα τίποτα δεν δείχνουν». Από την Παρασκευή μέχρι και σήμερα η Χαλκιδική βρίσκεται συνεχώς στον δρόμο: συλλαλητήρια, ντοκιμαντέρ, εκδηλώσεις, μια εντυπωσιακή παρέλαση με υψωμένες γροθιές και μια πορεία στο βουνό μόνο τις τελευταίες τέσσερις μέρες.
«Είμαστε το τρελό χωριό που τραγουδάει ο Μαραβέγιας, με μια μικρή διαφορά στους στίχους» μού λέει ο Γιάννης κι αρχίζει να τραγουδάει. «Δεν έχουμε γιατρό, δεν είμαστε καλά, φωνάζει το χωριό τρελό απ’ τα χημικά». «Νόμιζαν πως θα μας τρομοκρατήσουν επειδή μας χαρακτήρισε ως υπόπτους η Ασφάλεια; Ε, λοιπόν, όχι μόνο δεν έχω τρομοκρατηθεί, αλλά συνεχίζω τον αγώνα», λέει ο Α. Γ., ένας από τους 20 υπόπτους. «Δεν έχουμε κάνει τίποτα κακό. Εναν αγώνα για τον τόπο μας κάνουμε. Ούτε στα σπίτια μας θα κλειστούμε ούτε σε πορείες θα σταματήσουμε να πηγαίνουμε. Και σήμερα θα ανεβούμε στον Κάκαβο ξανά». «Κανένας δεν φοβάται, αντιθέτως είναι όλοι εξοργισμένοι. Οταν χτυπάνε τα παιδιά σου στο σχολείο, τότε γίνεσαι θηρίο» λέει ο Γ. Κ., ενώ τα πρώτα πιτσιρίκια ξεκινούν να παρελαύνουν στην κεντρική πλατεία του χωριού.
«Δακρυγόνα στα σχολεία; 7/3/2012» γράφουν τα μπλουζάκια τους και γύρω από τις υψωμένες γροθιές τους φορούν μαύρες κορδέλες. Χαιρετούν τους επισήμους με υψωμένες γροθιές και φοράνε χειρουργικές μάσκες. «Βλέπω κάθε βράδυ εφιάλτες ότι με κλείνουν σε ένα κελί και δεν μπορώ να αποδράσω. Κανένας μας δεν το έχει ξεπεράσει ακόμα» μας λέει η 15χρονη Μαρία. «Την Παρασκευή, 500 μαθητές κάναμε πορεία στον Πολύγυρο, γιατί μέχρι τώρα κανένας αρμόδιος δεν έχει αναλάβει την ευθύνη για ό,τι έγινε στο σχολείο και κανένας δήμαρχος, νομάρχης, υπουργός δεν έχει κάνει για να μας προστατεύσει στο μέλλον. Ο μόνος τρόπος για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας είναι να αγωνιστούμε».
Πολλοί –ακόμα και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης- έχουν φτάσει στο σημείο να συγκρίνουν την Ιερισσό με τη λωρίδα της Γάζας. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Καρυπίδης ήταν ο λοστρόμος του καραβιού που έσπασε τον αποκλεισμό το 2008. Υπογράφει το «Απληστον κέρδος» που έκανε πρεμιέρα την Παρασκευή στη Θεσσαλονίκη. Ισχύει ο παραλληλισμός ή υπερβάλλει, τον ρωτήσαμε. «Στο ντοκιμαντέρ καταγράφω τον αγώνα των κατοίκων επί 3 χρόνια. Είναι απολύτως σωστή η σύγκριση. Εχουν μετατρέψει τη Χαλκιδική σε εμπόλεμη ζώνη. Μόνο που εμείς δεν παίζουμε για να καταγγείλουμε απλώς. Οπως έλεγε κι η γιαγιά από την Κερατέα, βγείτε στο δρόμο κι εσείς να βρείτε την υγειά σας. Είμαστε καταδικασμένοι να κερδίσουμε».
Οταν η παρέλαση τέλειωσε ένα ατελείωτο κομβόι ξεκίνησε για τον Κάκαβο. Με πούλμαν, φορτηγάκια και Ι.Χ., με κορναρίσματα και τραγούδια κάτοικοι από όλα τα χωριά άρχισαν να ανεβαίνουν προς το βουνό. «Φέτος είμαστε μαθημένοι όμως, δεν θα την πατήσουμε πάλι. Κοίτα τι έχω στην τσάντα», λέει η κυρία Γεωργία και βγάζει ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και κάμποσα Riopan. «Πέρσι τέτοια μέρα μάς χτύπησαν πρώτη φορά τα ΜΑΤ κι εμείς τρέχαμε μέσα στα ρουμάνια με τις γοβίτσες, άσε που δεν ξέραμε τι είναι τα δακρυγόνα. Τώρα μας έχουν χτυπήσει τόσες φορές, που είμαστε προετοιμασμένοι». Στον κόμβο της Μεγάλης Παναγιάς τα αυτοκίνητα σταματούν και 1.500 διαδηλωτές ξεκινούν να πορεύονται ανάμεσα σε δέντρα και ρυάκια, σ’ ένα τοπίο συννεφιασμένο, αλλά καθόλου μελαγχολικό: τραγουδούν, χτυπάνε παλαμάκια, φωνάζουν συνθήματα.
Ο Κάκαβος είναι αυτό που οι δασολόγοι αποκαλούν «αρχέγονο δάσος». Ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες έχουν τέτοια δάση πια: απείραχτα από το χέρι του ανθρώπου για χιλιετηρίδες. Για να βγει χρυσάφι από τα σπλάχνα του θα κοπούν δέντρα που καλύπτουν μια περιοχή μεγάλη όσο μια κωμόπολη 9.000 χιλιάδων κατοίκων. «Για να στηρίξουμε αυτόν τον αγώνα την Κυριακή κάναμε συλλαλητήριο στον Σταυρό, δίπλα στην Ολυμπιάδα που είχε κι αυτή ξεσηκωθεί πριν από 15 χρόνια. Προγραμματίζουμε εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα. Αυτό που ζούμε τώρα εδώ, το έζησαν οι συναγωνιστές στην Κερατέα. Αύριο θα το ζήσουν σε κάθε γωνιά, τώρα που η κυβέρνηση έχει βάλει πωλητήριο σε ολόκληρη τη χώρα» λέει ο Θανάσης από την Ιερισσό, ενώ πορεύεται δίπλα στους συντρόφους του που ταξίδεψαν εκατοντάδες χιλιόμετρα για να βρίσκονται αυτές τις μέρες στη δοκιμαζόμενη Ιερισσό.
Οταν το Σάββατο έφτασαν στο πολιτιστικό κέντρο όπου θα γινόταν η πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ για τον δικό τους αγώνα («128 ημέρες στα μπλόκα»), με δυσκολία διέσχισαν τον προαύλιο χώρο και την αίθουσα προβολής. «Από την Κερατέα ώς τη Χαλκιδική μ” αγώνες απαντάμε και πάλη λαϊκή» ήταν το σύνθημα που φώναξαν αντί χαιρετισμού. «Σήμερα γεφυρώνονται αγώνες. Ερχόσαστε από έναν τόπο που πονάει, σ” έναν άλλο τόπο που πονάει. Καλώς μας ήρθατε», τους υποδέχτηκαν οι Συντονιστικές Επιτροπές. Κι όταν τα φώτα έσβησαν, άρχισαν να ξεδιπλώνονται στο πανί εικόνες και ιστορίες από έναν τόπο τόσο μακρινό, αλλά και τόσο οικείο στα παθήματά του για τους Ιερισσιώτες. «Και για εμάς ήταν το ίδιο όταν ξεκίνησε η ιστορία της Χαλκιδικής: αν κλείναμε τη φωνή στην τηλεόραση, ήταν σαν να βλέπαμε τα δικά μας. Χορταράκια, πετρούλες, αρνάκια και τα ΜΑΤ στη μέση» μάς λέει ο Λούης.
«Υπάρχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά στις δύο ιστορίες. Και στις δύο περιπτώσεις ένας επιχειρηματίας έρχεται για να ξεζουμίσει έναν τόπο και ο πολιτικός κόσμος εκτελεί τις επιταγές τους. Η μεθόδευση είναι η ίδια: η προπαγάνδα, ο πακτωλός χρημάτων για διαφήμιση, η αντιστροφή της πραγματικότητας, τα ΜΑΤ ως ένοπλη προστασία του επιχειρηματία, οι διώξεις» μάς λέει ο Σωτήρης. «Ιδια είναι και η αντίδραση του κόσμου: παλεύει, αυτοοργανώνεται, φτιάχνει μέσα αντιπληροφόρησης και… γίνεται εξπέρ στον τομέα του. Εμείς μάθαμε τόσα πολλά για τα σκουπίδια, που προτείναμε εθνικό σχέδιο. Τώρα οι Χαλκιδικιώτες». «Ο αγώνας εδώ είναι πιο υπόκωφος και πιο σκληρός» λέει η κυρία Μ.Δ. «Αυτοί οι ελεεινοί που μας κυβερνούν ροκανίζουν σαν τρωκτικά το έδαφος και το υπέδαφος. Για τα συμφέροντα των λίγων πάνε να εξαφανίσουν τη χώρα και τους ανθρώπους. Μας έλεγαν στην Κερατέα “Βαστάτε, να βαστήξουμε κι εμείς”. Τώρα λένε στην Χαλκιδική τα ίδια. Το πότε θα κερδίσουμε εξαρτάται από τη συμπαράσταση. Αυτοί οι αρουραίοι δεν θα πέσουν μόνοι τους, εμείς θα τους ρίξουμε. Ξεσηκωθείτε ρε γαμώτο!»

Εφημερίδα των Συντακτών

alfavita

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΜΕΝΟΙ

alkinoos-bio

του Αλκίνοου Ιωαννίδη

Δεν θα πω για τους άλλους. Λίγο με ενδιαφέρει η ποιότητα και η στάση τους σε τέτοιες στιγμές. Ούτε και περίμενα καλύτερη αντιμετώπιση. Όσο και να τους βρίσω, χαϊδεύω τα αυτιά μας και τίποτα δεν αλλάζει. Θα πω για εμάς, και συγχωρήστε με:
Έρχεται η μέρα που η μάσκα τραβιέται βίαια. Η μέρα που το αληθινό μας πρόσωπο φανερώνεται, θέλουμε-δεν θέλουμε, αφτιασίδωτο και τρομακτικά αληθινό. Πρέπει να το κοιτάξουμε, είναι θέμα ζωής και θανάτου. Πρέπει να το ρωτήσουμε, να μας πει ποιοι είμαστε. Γιατί μόνο αυτό γνωρίζει.
Γυρνάμε απότομα, για να αντικρίσουμε μια τρύπα στον καθρέφτη. Πού απουσιάζει το πρόσωπό μας; Το ξεχάσαμε σε μικρά, ταπεινά, εγκαταλελειμμένα σπίτια, στη σκόνη χαμηλών, πλίνθινων ερειπίων, στους τάφους αγράμματων, ακατέργαστα σοφών παππούδων. Εκεί αφήσαμε θαμμένες τις αληθινές καλημέρες, τη συγκίνηση των στίχων, την αλληλεγγύη των ανθρώπων και ότι πολύτιμο δεν μετριέται σε χρήμα. Έκτοτε, προχωρήσαμε στον «σύγχρονο κόσμο» απρόσωποι, γυμνοί, παλεύοντας να κρατήσουμε το νήμα της ύπαρξής μας άκοπο, μέσα σε εποχές δύσκολες, μέσα σε ένα τοπίο που δεν μας μοιάζει.
Γίναμε αρχοντοχωριάτες, επενδύοντας στα χειρότερα χαρακτηριστικά των δύο συνθετικών της λέξης. «Έχω γάμο», λέγαμε και στεκόμασταν καλοντυμένοι σε γκαζόν ξενοδοχείων, με φακελάκια στα χέρια, χωρίς αληθινή, από καρδιάς ευχή. «Και οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα, γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας». Ούτε αινίγματα, ούτε τίποτε. Όλα απαντημένα, όλα πεζά. Μεγάλα και άδεια. Απομείναμε αναίσθητοι μπροστά στο ιερό, ζώντας ένα γυαλιστερό, αντιαισθητικό, άχαρο, ανέραστο, ανίερο, ξοδεμένο παρόν. Χωρίς μνήμη, χωρίς όνειρο, διαζευγμένοι από το είναι μας.
Τα καλύτερα παιδιά μας τα πουλήσαμε. Τα αφήσαμε να σπαταλούν τη ζωή τους σε λογιστικά βιβλία, σε γραφεία εταιρειών, σε άψυχους λογαριασμούς. Τα κάναμε σκλάβους με τίτλους διευθυντικού στελέχους. Τα ταΐσαμε χρήματα, τα σπουδάσαμε χρήματα, τα μάθαμε να σκέφτονται χρήματα, να υπηρετούν χρήματα, να ονειρεύονται χρήματα, να παντρεύονται χρήματα, να γεννάνε χρήματα, να είναι χρήματα. Μιλούν άπταιστα τα χειρότερα Αγγλικά (αυτά της δουλειάς) και άθλια τα καλύτερα Ελληνικά (τα Κυπριακά). Όταν τα χρήματα λείψουν, από πού θα κρατηθούν;
Αντικαταστήσαμε το γλέντι στην πλατεία του χωριού με το σκυλάδικο. Τον έρωτα με το στριπτιζάδικο. Τα αναγκαία για την επιβίωση, με ένα τζιπ γεμάτο άχρηστα ψώνια. Τον ελεύθερο χρόνο με την υπερωρία. Κάναμε το παιγνίδι των παιδιών υπερπαραγωγή, σε πάρτι γενεθλίων κατά παραγγελία. Ξεχάσαμε ποια είναι τα βασικά συστατικά της ύπαρξής μας, ως ατόμων και ως κοινωνίας, αντικαθιστώντας τα με ότι μάς γυάλισε στη βιτρίνα. Γίναμε ότι μας έπεισε ο διαφημιστής, η τηλεόραση ή το περιοδικό να γίνουμε. Καταντήσαμε οπαδοί ομάδων, φανατικοί, με μαχαίρια και μίσος. Έφηβος, προτού σιχαθώ όλες τις ομάδες εξίσου, ήμουν με την Ομόνοια. Μια μέρα που έπαιζε με το ΑΠΟΕΛ, αρρώστησε ο τυμπανιστής των αντιπάλων. Ήρθαν στην άλλη κερκίδα και μου ζήτησαν να πάω στη δική τους, για να παίξω το τύμπανο. Πήγα ευχαρίστως.
Πέρασε ο καιρός, αλλάξαμε. Ξεχάσαμε. Χωριστήκαμε σε κόμματα και τα ψηφίσαμε τυφλά, διχαστήκαμε με τρόπο αταίριαστο στην ιστορία και την παράδοσή μας. Σε μια σταλιά τόπο, λέγαμε «οι άλλοι». Πήραμε τα χειρότερα χαρακτηριστικά της Ελλάδας και τα κάναμε αξιώματα.
Να πάει στο καλό τέτοιος εαυτός, να μην ξανάρθει. Καθόλου μην τον κλάψουμε, καθόλου μη μας λείψει. Στον αγύριστο!
Πέρασαν χρόνια. Το κορίτσι από τις Φιλιππίνες έκλαιγε κρυφά στο κρεβάτι του για το παιδί και τη μάνα που άφησε για να σερβίρει καφέ τον κύριο Πάμπο, που έγινε σερ, για να σιδερώνει τα ακριβά βρακιά της κυρίας Αντρούλλας, που έγινε μάνταμ. Η κοπέλα θα γυρίσει φτωχή στο Μπάγκιο Σίτι ή στη Μανίλα. Θα αγκαλιάσει τη μάνα της, θα φιλήσει το παιδί της. Εμείς, πού επιστρέφουμε;
Τι μένει όταν ο σερ και η μάνταμ, έκπληκτοι, χάνουν το αυτοκίνητο, την υπηρέτρια, το λούσο και το σπίτι τους; Τι κρατιέται αναλλοίωτο μέσα στον χρόνο, κάτω από την επιφάνεια που βουλιάζει; Πού ακριβώς βρίσκεται ανεξίτηλα χαραγμένος ο βαθύς Χαρακτήρας που μας επιτρέπει, όταν όλα αλλάζουν, να λέμε ακόμη «Εμείς»;
Μπορούμε σήμερα να αποφασίσουμε ξανά, ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι μαζί, ποιοι είμαστε. Τι είναι σημαντικό και τι όχι. Τι αξίζει να προσπαθήσουμε μέχρι τέλους. Ποια λόγια αξίζει να πούμε προτού φύγουμε, πώς αξίζει να σταθούμε και απέναντι σε τι, προτού πεθάνουμε. Κι αυτό, μπορούμε να το κάνουμε, ακόμη και νηστικοί, άνεργοι και άστεγοι. Ήταν όμως αδύνατον να το κάνουμε χορτάτοι και υποταγμένοι, με έναν εαυτό-καταναλωτή, εξαρτημένο και ευχαριστημένο.
Μείναμε σε σκηνές, στο ύπαιθρο, για χρόνια. Χάσαμε για πάντα τα σπίτια, τα χωριά και τις ζωές μας. Περιμέναμε κάθε μέρα, για χρόνια, αγνοούμενους που δεν γύρισαν. Για δεκαετίες, ακούγαμε αεροπλάνο και στρέφαμε έντρομοι τα μάτια στον ουρανό. Χιαστί ταινίες στα παράθυρα, μη σπάσουν από τον βομβαρδισμό που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξαναρχίσει. Τα παιδιά που έβγαλαν το σχολείο διαβάζοντας με το κερί στα αντίσκηνα, χειμώνες στη σειρά, βρίζονταν στην Ελλάδα από τους Ελλαδίτες, γιατί τους έτρωγαν τις θέσεις στα πανεπιστήμια. Η Μεγάλη Μαμά τίποτα δεν κατάλαβε. Κι ακόμη δεν καταλαβαίνει. Γιατί, μπορεί η Κύπρος να είναι ελληνική, όμως, πόσο λίγο κυπριακή είναι η Ελλάδα! Πόσο λίγο ελληνική είναι η Ελλάδα!
Επιτρέψαμε στους μικρούς πολιτικούς ενός αδύναμου και απροστάτευτου τόπου, να συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αυτοκρατορίας. Να υπηρετούν κόμματα και τσέπες, σαν να μην υπάρχει απειλή, κίνδυνος και γκρεμός, σαν να είναι αδύνατον από τη μια μέρα στην άλλη να γίνουμε μπουκιά στο στόμα κροκοδείλων. Είδαμε τα τρυφερά, αγνά χαμόγελα των παιδιών του Απελευθερωτικού Αγώνα να χρησιμοποιούνται από βάρβαρους, απαίδευτους «πατριώτες» με ξυρισμένα κεφάλια, φαλακρούς «απ’ έξω κι από μέσα». Ζήσαμε την αδικία, την απώλεια, την εγκατάλειψη. Τα ξέρουμε όλα, τα είδαμε όλα, τα ζήσαμε όλα. Τώρα θα φοβηθούμε;
Όταν κλαίγαμε το ’74, κλαίγαμε για τα σπίτια μας. Σήμερα θα κλάψουμε για τις επαύλεις μας; Τότε, κλαίγαμε για το χωριό μας. Θα κλάψουμε σήμερα για την τράπεζα; Τότε, για τους τάφους των γονιών μας. Σήμερα για τα χρέη μας; Τότε, για τις ζωές μας. Σήμερα για τις δουλειές μας; Δεν νομίζω…
Η κοινωνία μας, αυτή η διαλυμένη, πιέζοντας ασταμάτητα την όποια επίσημη πολιτική ηγεσία, αλλά και πέρα απ’ αυτήν, θα αναπτύξει μηχανισμούς στήριξης των ανέργων, θα φροντίσει τα παιδιά της. Όχι από ελεημοσύνη. Από αλληλεγγύη. Και με τη γνώση πως, αν ο διπλανός δεν ζει καλά, κανείς δεν ζει καλά. Γιατί, ότι ποτέ μας κράτησε σ’ αυτόν τον τόπο, ήταν ένας ιδιόμορφος, ποιητικός, παράλογα ωραίος κοινωνικός ιστός, που αυτοπροστατεύεται και που μας προστατεύει. Αυτός είναι που ανάγκασε τους βουλευτές να πουν, για μια έστω στιγμή, «Όχι».
Το «Όχι» της Κυπριακής Βουλής, είναι σημαντικότερο απ’ ότι κάποιοι χαιρέκακοι μπορούν να υποψιαστούν. Κι ας επιστρέψει η Βουλή εκλιπαρώντας τους Τροϊκανούς, κι ας πέσει στα γόνατα, κι ας τους γλύψει τα πόδια, μετά. Κι ας χάσουμε περισσότερα. Γιατί, για μια στιγμή έστω, έμοιασε η Δημοκρατία να έχει νόημα, ένα νόημα ξεχασμένο εδώ και δεκαετίες. Έμοιασαν, έστω και για μια στιγμή, οι εκπρόσωποι να εκπροσωπούν πράγματι. Η στιγμή καταγράφεται και μένει, δημιουργώντας προηγούμενο, παρά την όποια κατάληξη. Και το γεγονός πως το προηγούμενο δημιουργήθηκε από μισή μερίδα τόπο, αγαπητοί λογικοί λογιστές, το κάνει ακόμη σημαντικότερο. Τίποτα «δικό σας» δεν θα μείνει ποτέ στην Ιστορία, να σηματοδοτεί, να καθορίζει, ή έστω να θυμίζει κάτι υπαρξιακά σημαντικό. Αφήστε μας να το χαρούμε. Δεν μας προσφέρονται συχνά τέτοιες χαρές.
Αυτό το «Όχι», φαίνεται να είχε και χειροπιαστά αποτελέσματα: Εκτός από τη δυνατότητα μη φορολόγησης των μικροκαταθετών, εκτός από το χρονικό περιθώριο που έδωσε για τη νομοθετική ρύθμιση του περιορισμού των συναλλαγών και τη δημιουργία Ταμείου Αλληλεγγύης, που μπορούν να παίξουν σημαντικά θετικό ρόλο στο μέλλον, έδωσε και τη δυνατότητα, έστω σπασμωδικά, έστω την τελευταία στιγμή, έστω με απογοητευτικό αποτέλεσμα, να μετρηθούν οι δυνάμεις και οι «φιλίες», τόσο της Κύπρου, όσο και της Ελλάδας. Βοήθησε να καθαρίσει το τοπίο, να τελειώσουμε με ψευδαισθήσεις, να καταλάβουμε ξανά το πόσο μόνοι είμαστε, το πόση ευθύνη έχουμε. Θα ήμασταν αφελείς αν πιστεύαμε πως με ένα «Ναι» θα σώζαμε κάτι, ας πούμε τη Λαϊκή Τράπεζα ή την Κύπρου (αλήθεια, πόσο «δική μας» μπορεί να είναι μια τράπεζα;) και μαζί τις δουλειές, ή τους κόπους μιας ζωής που τους εμπιστευτήκαμε. Ξέρουμε καλά πως ότι έμεινε εκτεθειμένο (το γιατί είναι μια άλλη κουβέντα, που ελπίζω πως θα γίνει), ούτως ή άλλως, και με τα «Ναι» και με τα «Όχι», θα κατασπαραχθεί.
Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει “plan B”. Θα ήταν αδύνατον να έχει εκπονηθεί από ανθρώπους της γενιάς μου και της προηγούμενης, από ανθρώπους βουτηγμένους στην κατανάλωση, στο εφήμερο, στο συμφέρον, στο νεοπλουτισμό και στο τίποτε, μια πολιτική που να έχει βάθος και σοβαρότητα. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς δικλίδες ασφαλείας, χωρίς λογική, είπαν ενστικτωδώς “Όχι”. Έστω και για μια στιγμή. Ένα “Όχι” καταστροφικό και λυτρωτικό μαζί, που εσείς, αγαπητοί Ελλαδίτες μνημονιακοί, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, με πρόσχημα το καλό μας, δεν θα πείτε ποτέ. Θα προτιμήσετε να καταστραφούμε εξίσου, λέγοντας “Ναι”.
Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα. Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει. Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε… Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.
Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, δεν φοβόμαστε τίποτε. Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει.
Πηγή: alkinoos.gr

Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

ΚΕΡΚΥΡΑ: Η εξέγερση των τεσσάρων ημερών !!!


Αρχικός τίτλος…Ο Κουρέας της Σεβίλλης

Υπάρχει μια σύντομη , επίκαιρη, άκρως ενδιαφέρουσα και άγνωστη περιοχή της Ιστορίας μας .
Οι Ιστορικοί έχουν καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να μείνει για πάντα σκοτεινή.
Τα βιβλία της Ιστορίας της ξεπετάνε με μερικές λέξεις.
Η Περίοδος των δύο χρόνων …(1797 – 1799 ) για την Ιστορία της Κέρκυρας περιγράφεται ως «μια παρένθεση αναρχίας , αθεϊσμού και τρομοκρατίας των Γάλλων δημοκρατικών».
Έχει μεγαλύτερη σημασία όμως η περίοδος των πενήντα χρόνων πριν από αυτή τη διετία.
Πρόκειται για μια περίοδος κατά την οποία οι αρχόντοι δανειοδοτούν τους πάντες με υποθήκευση χωραφιών και σπιτιών.
Πίστευαν ότι στην ταραγμένη περίοδο της Ιστορίας που θα ακολουθούσε θα ήταν ισχυρότεροι αν είχαν μεγάλο μέρος της ακίνητης ιδιοκτησίας στα χέρια τους.
Έβαζαν λοιπόν τους έμπιστους τους και διάλεγαν δανειολήπτες.
Σε αντάλλαγμα τους έβαζαν να υπογράφουν την υποθήκευση του σπιτιού τους η του χωραφιού τους.
Αν το ακίνητο είχε μεγάλη σημασία για αυτούς και ο δανειζόμενος φαινόταν ότι υπήρχε περίπτωση να το ξεπληρώσει , έβαζαν τους ανθρώπους τους να τον σκοτώσουν.
Έτσι , τα πενήντα χρόνια πριν την Γαλλική Επανάσταση στην Κέρκυρα, το εβδομήντα τις εκατό της ακίνητης Ιδιοκτησίας είχε περάσει στα χέρια μια μικρής ομάδας «ευγενών οικογενειών».
Η Κοινωνία μπήκε σε μια περίοδο πρωτοφανούς παρακμής , βίας και υφαρπαγής των μικρών περιουσιών.
Ένα από τα φαινόμενα αυτής της περιόδου ήταν να πέσει το ποσοστό των γάμων στο απίστευτο δύο τις χιλίοις του πληθυσμού.
Τόσο είναι περίπου το ποσοστό και σήμερα στις αναπτυγμένες χώρες.
Κάποια στιγμή τελείωσε η περίοδος του «Κουρέματος» των περιουσιών των φτωχών και εμφανίζεται στο προσκήνιο της Ιστορίας ο Κουρέας της Σεβίλλης.
Έτσι σε μια εξέγερση των Κερκυραίων τεσσάρων ημερών (Χειμώνας του 1798), συγκεντρώνονται όλα τα χρεόγραφα και οι υποθήκες και καίγονται σε ένα τεράστιο σωρό στο Πεντοφάναρο.
Συλλαμβάνονται οι πιο μισητές και εγκληματικές οικογένειες ευγενών και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Τους κρέμασαν κάτω από τα βόλτα , στα οριζόντια σίδερα.
Πολλούς τους έστειλαν ως εργάτες σε οικογένειες χωρικών όπου και αυτοί οι περισσότεροι πέθαναν από κακουχίες η τους σκότωσαν οι χωριάτες μην μπορώντας να τους θρέψουν.
Ο ι παντοδύναμοι αήττητοι και γαλαζοαίματοι αρχόντοι έμειναν κρεμασμένοι κάτω από τα βόλτα σε κοινή θέα.
Γιαυτό σου λέω όταν αρχίζουν τα κουρέματα οι αρχόντοι δεν είναι μακριά η μέρα που θα εμφανισθεί και ο Κουρέας της Σεβίλλης τραγουδώντας «… sono il factotum della citta».
IL TROVATORE  - PAGANELI

Tο κατάλαβες επί τέλους η ακόμα ζεις το παραμύθι σου;


Λες ε.. κατέβηκε ο μισθός αλλά έχω ακόμα δουλίτσα
Μένεις άνεργος αλλά λες έχω ακόμα ένα σπιτάκι
Σου παίρνουν το σπιτάκι και λες ε δόξα το θεό έχω την υγειά μου
Αρρωσταίνεις και φάρμακα γιοκ αλλά έχεις μια κάρτα με κάτι τελευταία ψιλά
Τους κ@υλѠν€ι να παίξουν παιχνιδάκια με τις τράπεζες
Κι ανακαλύπτεις ότι ούτε εκείνα τα λεφτουδάκια είναι δικά σου
Εκτός του ότι αισθάνεσαι ο απόλυτος μ@λ@κ@ς γιατί τα μάζευες ρόγα ρόγα για τις δύσκολες μέρες, ακόμα και με στερήσεις από πράγματα που θα μπορούσες να έχεις απολαύσει από τους κόπους σου, έχοντας δημιουργήσει την εντύπωση πως είναι λεφτά σου (αυτό κι αν είναι άγνοια), έχεις και τους παπαγάλους στα χαζοκάναλα να σου λένε...
Ευτυχώς εμείς σωθήκαμε!!!
Για να στο πω ακόμα πιο απλά αγαπημένε μου φίλε,
Στο σύστημα που ζούμε όλοι, ασφαλές όριο επιβίωσης είναι μόνο η παρακάτω περίπτωση.
Άνθρωπος μόνος. Χωρίς οικογένεια χωρίς τίποτα.
Διαμένων όπου μπορεί κι όπου βρει.
Με εργασία ή χωρίς αλλά υπεύθυνος του σαρκίου του και μόνον.
Χωρίς δεσμούς με άλλους ανθρώπους για τους οποίους να είναι με οποιοδήποτε τρόπο υπεύθυνος.
Χωρίς κανένα περιουσιακού στοιχείο. Ακίνητα ή κινητά.
Χωρίς καμιά εξάρτηση που να απαιτεί χρηματικό ποσό για να ικανοποιηθεί.
Σ΄αυτό το σημείο ύπαρξης, ναι έχεις μια ελάχιστη ασφάλεια.
Διότι είναι δύσκολο να βρουν κάτι με το οποίο να σε «κρατάνε» Είτε έμψυχο είτε άψυχο.
Μπορεί κάποιος να σε εκβιάσει μόνο απειλώντας σε με άμεσο κίνδυνο.
Όπου βέβαια αν είσαι ένα άτομο όπως το παραπάνω ουδείς ενδιαφέρεται να σε απειλήσει, εκτός από τους τυχαίους κινδύνους που κάποιος μπορεί να αντιμετωπίσει (περνάει ένα αυτοκίνητο και σε χτυπάει, πέφτει ένας κλέφτης μπροστά σου και σε μαχαιρώνει, συναντάς έναν ανώμαλο και σε κάνει ψητό με πατάτες στο φούρνο, πέφτει μια επιδημία και τη πατάς... κλπ)
Οτιδήποτε άλλο πάνω από αυτό το επίπεδο κατέχεις, με μεγάλη μου λύπη... σου έχω νέα!
Δεν το κατέχεις. Ακόμα και τα παιδιά σου. Οι γονείς σου. Οι αγαπημένοι σου. (Καλά για σπίτι, καταθέσεις, και διάφορα μπιχλιμπίδια δεν το συζητάμε αυτά όχι μόνο δεν τα κατέχεις αλλά είναι και κίνδυνος θάνατος για να βρεθείς ακόμα και πίσω από τα κάγκελα)
Μένοντας όμως ήσυχος στο σπίτι, λουφάζοντας, και κάνοντας δέκα μετάνοιες την ημέρα ικετεύοντας για έλεος, ποιος ξέρει μπορεί ν΄αγιάσεις. Κάτι είναι κι αυτό.
Η Κύπρος μπορεί να σταθεί στα πόδια της ή μπορεί να καταστραφεί. Μπορεί να κρύβεται οτιδήποτε πίσω από όλα όσα συμβαίνουν, όμως ότι και να συμβεί, πρόλαβε να πει ένα ΟΧΙ.
Ένα τουλάχιστον ΟΧΙ.

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Το μικρόν αλλά έντιμον Λουξεμβούργον ...

Η δύναμη της προπαγάνδας από τα σύγχρονα ΜΜΕ είναι ως γνωστόν Σ Υ Γ Κ Λ Ο Ν Ι Σ Τ Ι Κ Η !!! Την εποχή μας αυτή την αλήθεια την βιώνουμε με ιδιαίτερη ένταση... Ετσι π.χ. τα Γερμανικά και άλλα ΜΜΕ κατάφεραν να πείσουν ακόμη και μας, ότι δεν υπάρχουν πιο διεφθαρμένοι από τους Ελληνες... Ούτε λόγος βέβαια για τους μεγάλους Γερμανικούς κολοσσούς, που έχουν αναλάβει ως Κίρκες το έργο της εξαγοράς ακόμη και κυβερνήσεων πολλών Ευρωπαϊκών κρατών... Βλέπετε, η εξαγορά και το λάδωμα υπέρ των Γερμανικών συμφερόντων είναι ...πράξις αγία και ευλογημένη... Πρόσφατη λοιπόν είναι η εκστρατεία "πληροφόρησης" για το διεφθαρμένο Κυπριακό Τραπεζικό Σύστημα, που κύριο αμάρτημά του είναι η φιλοξενία ανταγωνιστικών προς τους Γερμανούς καταθέσεων... Για όσους, λοιπόν είναι πρόθυμοι (από συνειδητό ή ασυνείδητο φραγκολεβαντιμισμό) να αποδεχτούν την θεωρία των οργανωμένων, έντιμων και αυστηρά νομιμόφρονων κρατών και κυβερνήσεων της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης παραθέτουμε το παρακάτω κείμενο, που αφορά το Λουξεμβούργο. Γράφτηκε στα ΝΕΑ από τον Ρούσσο Βρανά και έφτασε στην ΦΑΙΑΚΙΑ από τον φίλτατο Στέφανο Πάντο...Διαβάστε το... Αξίζει...

Λουξεμβουργο...

Στα σκοτεινά...... βάθη της Ευρώπης βρίσκεται μια χώρα διεφθαρμένη μέχρι το μεδούλι. Μαύρο χρήμα ξεπλένεται στις τράπεζές της, όπου ο βορειοκορεάτης ηγέτης Κιμ Γιονγκ Ιλ είναι γνωστό πως έχει κρύψει δισεκατομμύρια από τον μόχθο του λαού του. Το κατά κεφαλήν εξωτερικό χρέος της χώρας είναι τουλάχιστον εκατό φορές περισσότερο από το αντίστοιχο χρέος των προβληματικών χωρών της ευρωζώνης. Η δημοκρατία της είναι της πλάκας, με έναν κληρονομικό και μη αιρετό αρχηγό κράτους που μπορεί όχι μονάχα να διαλύει τη Βουλή αλλά και να διορίζει μέλη της. Πού βρίσκεται λοιπόν αυτό το καρκίνωμα; Στην Ιβηρική; Στα Απέννινα; Στα Βαλκάνια; Οχι. Στην καρδιά του ευρωπαϊκού χάρτη και ονομάζεται Μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου.
Ποδηλάτες  και πεζοπόροι απολαμβάνουν τα βουκολικά τοπία αυτής της χώρας και τραπεζίτες μετρούν με αγαλλίαση τα θεαματικά πλούτη της. Το Λουξεμβούργο περηφανεύεται για το υψηλότερο κατά κεφαλήν ακαθάριστο εγχώριο προϊόν στον κόσμο: 108.832 δολάρια το 2010. Ομως, το κατά κεφαλήν εξωτερικό χρέος ξεπερνά τα 3,7 εκατομμύρια δολάρια. Κάτι σαν να μην πηγαίνει καλά σε αυτήν τη χώρα. Οι πολίτες της νιώθουν το ίδιο «ευτυχισμένοι» όσο και οι κάτοικοι του σπαραγμένου από τον εμφύλιο πόλεμο Σουδάν (σύμφωνα με τον δείκτη Χάπι Πλάνετ). Το έχουν ρίξει στο τσιγάρο και στο πιοτό. Και ωστόσο δεν παύουν να επαναλαμβάνουν: «Θέλουμε να μείνουμε όπως είμαστε». Ομως, άλλα λέει στο αμερικανικό περιοδικό «Φόρεϊν Πόλισι» ο συγγραφέας Ζορζ Χαουζέμερ, το βιβλίο του οποίου «Πάνω από το νερό» μοιάζει με καθρέφτη του μυστικού κόσμου των τραπεζιτών και της κοινωνίας της χώρας του: «Είμαστε κάπως χαμένοι. Γίναμε μια χώρα εμπόρων και τραπεζιτών και έχουμε χάσει όλα τα άλλα».
Κάτι μεγάλο  πολύ μεγάλο, θα συμβεί σύντομα σε αυτήν τη χώρα. Μπορεί να μην κάνει τους πολίτες της πιο ευτυχισμένους, αλλά σίγουρα θα κάνει τους τραπεζίτες της πιο πλούσιους. Επειδή εκεί, στο Λουξεμβούργο, θα εγκατασταθεί ένας νέος ευρωπαϊκός οργανισμός που θα μοιάζει με εταιρεία και που θα συγκεντρώνει και θα εκποιεί τα περιουσιακά στοιχεία των υπερχρεωμένων χωρών της ευρωζώνης. Σύμφωνα με γερμανικό σχέδιο, μέρος του οποίου αποκάλυψε η γαλλική εφημερίδα «Λα Τριμπούν», αυτός ο οργανισμός - εταιρεία θα συσταθεί στο πρότυπο της Τρόιχαντ, που διαχειρίστηκε την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας της Ανατολικής Γερμανίας, ξεπουλώντας 8.500 δημόσιες επιχειρήσεις και απολύοντας 2,5 εκατομμύρια εργαζομένους. Πλάι στους τραπεζικούς κωδικούς που κρύβουν τα δισεκατομμύρια του Κιμ Γιονγκ Ιλ, θα προστεθεί και ο κωδικός αυτού του οργανισμού στον οποίο θα κατατίθενται τα έσοδα από την εκποίηση του πλούτου των χωρών.
Τι θα απογίνει...
... με το χρέος του Λουξεμβούργου; Τίποτα. «Μπορεί να μην παράγουμε τίποτα, αλλά διαχειριζόμαστε μια τεράστια ποσότητα χρημάτων που είναι για εμάς πακτωλός», λέει στο «Φόρεϊν Πόλισι» ο Λουσιάν Τιλ, πρώην πρόεδρος της Ενωσης Τραπεζιτών. «Οποιον και αν ρωτήσεις εδώ τι επιθυμεί στη ζωή του, αυτός θα σου πει: "Να παραμείνουμε πλούσιοι"». Με τα λεφτά των άλλων.
ΦΑΙΑΚΙΑ

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

"Καημένο παιδί"


Κατ’ αρχήν, θα πω κάτι που με εξόργισε στον παίκτη μιας μεγάλης ομάδας, εκτός φυσικά από το φασιστικό του χαιρετισμό. Η προσπάθεια που έκανε μετά, να δικαιολογηθεί. Τα έκανε τρις χειρότερα. Το ότι έγινε επίτηδες είναι σίγουρο. Το ότι έγινε με δόλο επίσης. Ο «νέος» αυτός, μια και χαρακτηρίζεται έτσι από μερικούς, δεν χαιρέτησε ναζιστικά, όταν άρχιζε ο αγώνας, ώστε να μας δείξει τι είναι. Ούτε σε κάποιο φάουλ του. Χαιρέτησε στην καλύτερη στιγμή γι αυτόν, ακριβώς για να συνδέσει το ναζισμό με την επιτυχία. Έκανε, για να μιλήσω ποδοσφαιρικά, εσκεμμένο φάουλ - αντικανονικό, που σηκώνει κατευθείαν κόκκινη.
«Μας ξενέρωσες» του είπαν οι συμπαίκτες του. Είμαι όμως σίγουρος, ότι «κάποιοι» θα βρεθούν να φροντίσουν για το μέλλον του, όπως φροντίζουν άλλωστε για τα μέλη τους σε όλες αυτές τις περιπτώσεις.
Δε θα είχα πρόβλημα να πανηγύριζε, όπως αυτός ήθελε, φανερώνοντας τις πολιτικές του πεποιθήσεις, έστω κι αν με έβρισκαν αντίθετο. Αλλά εδώ μιλάμε πράγματι για κάτι αποτρόπαιο. Ερωτώ λοιπόν εκείνους που κόπτονται για το μέλλον ενός νέου:
Πόσοι νέοι σφαγιάστηκαν εδώ στη χώρα μας από τους ναζί; Αυτοί τι μέλλον είχαν; Οι γυναίκες, τα παιδιά, που ψήθηκαν σε φούρνους, γιατί να μην αξίζουν το ίδιο με έναν αστέρα του ποδοσφαίρου; Δεν εξοντώθηκαν άνθρωποι;
Ποια ήταν η τύχη αντιφρονούντων αθλητών επί Χίτλερ; Βασανιστήρια κι εκτέλεση. Αν νικούσαν τα κτήνη του Χίτλερ κι έκανε μια άλλη χειρονομία, που δε θα άρεσε στους ναζί, ποια θα ήταν η τύχη του;
Δεν τους εκτέλεσε αυτός. Όταν χειροκροτείς ή χαιρετάς δολοφονικά κτήνη, που σκοτώνουν μόνο και μόνο επειδή ο άλλος δεν τους αρέσει, τι είσαι; Δεν γίνεσαι κατά κάποιο τρόπο συνεργός;
Μα η δημοκρατία θέλει ανοχή! Μα φυσικά! Σωστά! Την είδα την δημοκρατία. Μπήκε μέσα μας σε μορφή χημικών, τη νιώσαμε καλά στο πετσί μας, όταν χτυπούσαν τα ρόπαλα των ΜΑΤ, είδαμε και το δικαίωμα της έκφρασης στα κανάλια. Να πω κι άλλα;
Όταν οι οροθετικές περιφέρονταν σαν μέρος Ρωμαϊκού Θριάμβου, όταν σπιλώνονταν οι απεργοί, όταν εξευτελίζονταν οι συμβασιούχοι, όταν διαπομπεύονταν οι δημόσιοι υπάλληλοι, όταν χτυπούσαν και λοιδορούσαν κάθε τάξη, φυλάκιζαν μετανάστες, εκεί δεν τα έκαναν «δημοκράτες»;
Μακάρι να κόπτονταν τόσο οι λαλίστατοι εργολάβοι προπαγάνδας, για τους ασθενείς χωρίς φάρμακα, τους άστεγους, τα παιδιά που πεινάνε. Αλλά, μη χαλάσουμε το μέλλον ενός νέου. Βούρκωσα, θα μπορούσα να κλάψω, να πω δεν το κάναμε εμείς το έκανε η ΕΠΟ (το οποίο αληθεύει), αλλά... για στάσου, για το μέλλον των φοιτητών, που καταστρέφονται με το σχέδιο Αθηνά ποιος έκλαψε; Η ΔΑΠ;
Για τα πτώματα των μεταναστών που ξεβραστήκαν; Αλλά αυτοί είναι ανώνυμοι, είναι άγνωστοι, είναι φτωχοί. Μισό λεπτό όμως. Κι εγώ τέτοιος είμαι, άγνωστος, φτωχός. Κι εσύ...
Κατά τα άλλα, εμείς οι Αριστεροί είμαστε υποκριτές... Αλλά υπάρχουν υποκριτές. Βέβαια... είναι η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ, που μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα. Που ψηφίσαν τα αίσχη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, που έκαναν ολόκληρη γενιά άνεργη. Που ξεσπίτωσαν, λεηλάτησαν, δολοφόνησαν, γιατί δολοφόνος είσαι όταν κόβεις φάρμακα σε αρρώστους ή χτυπάς στο ψαχνό. Ναι είναι ναζί. Μάλιστα χειρότεροι από τα επίσημα φίδια. Είναι η Πέμπτη φάλαγγα, οι «μεταμφιεσμένοι κατάσκοποι» κι οι πιο επικίνδυνοι.
Τους ξέρουμε. Αυτοί είναι υποκριτές, συμφωνώ. Αλλά δεν τους χρεώνεται η Αριστερά. Κάποιους στηρίζουν, κάποια ολοκληρωτικά μέτρα παίρνουν, κάποια πολιτική εφαρμόζουν. Κάποιο Μνημόνιο, που είχε ως αποτέλεσμα την αρπαγή των καταθέσεων των μικρών, γιατί οι μεγάλοι θα τα πάρουν θα φύγουν. Αν χάσουν και λίγα έχουν άλλους τρόπους να πατσίσουν. Αλίμονο στους εργάτες...
Κι επιτέλους ο καθένας πρέπει να αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεων του. Θα μου πεις αυτός; Ναι κι αυτός κι όλοι. Κανένας ένοχος για κάτι, δεν πέτυχε απαλλαγή από κατηγορία επειδή είναι έξω άλλοι ένοχοι για ίδια, ή χειρότερα, ή και πολύ χειρότερα παραπτώματα...
Ακόμη κι έτσι, ΔΕΝ θέλω την τιμωρία του συγκεκριμένου. Παρόλο, που θα μπορούσα να πω, πως ο «Εθνάρχης» (ακούνε κάποιοι;) δεν ήταν και τόσο μεγαλόψυχος για τους κομμουνιστές που έστελνε στα ξερονήσια. Δημοκρατία δεν είχαμε και τότε;
Θέλω την έμπρακτη καταδίκη του ναζισμού. Δέχομαι, να είμαι από εκείνους, που θα πουν να μην τιμωρηθεί, υπό ένα όρο: Να παραγράψετε αμέσως τα χρέη όσων φτωχών δεν μπορούν να πληρώσουν και τους έκοψαν το ρεύμα, ή ακόμα χειρότερα, τους ξεσπιτώνουν.
Τι σχέση έχει; Μεγάλη! Γιατί, αν είμαστε επιεικείς ως δημοκρατία, σε κάποιον που έκανε λάθος, δεν πρέπει να είμαστε όχι το ίδιο, αλλά πολύ περισσότερο επιεικείς σε όσους θα πάνε φυλακή ή θα τιμωρηθούν, επειδή είναι άποροι και πληρώνουν τα λάθη άλλων ;
Πως είπατε;
ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ 

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο “για να σωθεί”, αλλά χωρίς τους “ενοίκους του!”



Του ανιχνευτή

…τα γεγονότα του παρελθόντος προετοιμάζουν (κι όχι τυχαία, αλλά βάσει σχεδίου που δουλευόταν από παλιά!) το δρόμο και τις επιλογές του παρόντος…
Ό,τι συμβαίνει σήμερα στο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σκηνικό της Ελλάδας, με το πλέον ασύμφορο (για τον λαό) ξεπούλημα του πλούτου και των υποδομών της χώρας και τη δολοφονία ενός ολόκληρου πληθυσμού, γίνεται για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων…κέντρων, ομίλων, καρτέλ.
Για τη Διεθνή των Τοκογλύφων! Στο όνομα της Νέας Παγκόσμιας Φεουδαρχίας!
Αξίζει να θυμηθούμε το παράδειγμα της πολύ κερδοφόρας ελληνικής τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ, από τις αρχές του’90, το πού κατέληξε, τη “λογική” του ξεπουλήματός της και το πόσο ωφελήθηκαν τελικά οι εργαζόμενοι και το Δημόσιο! Για να μη μας λένε οι ιθύνοντες νόες ότι οι ιδιωτικοποιήσεις εξασφαλίζουν θέσεις εργασίας ή με το (έναντι πινακίου φακής) αντίτιμο πώλησης θα πληρώνονται μισθοί και συντάξεις!!!!!!!!Αφού την επόμενη κιόλας στιγμή λένε πως θα καταλήγουν αυτά τα ποσά στο ειδικό ταμείο που έστησαν υπέρ της εξόφλησης (ΠΟΥ ΕΞΟΦΛΕΙΤΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΚΙ ΕΞΟΦΛΗΜΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ!) του απεχθούς χρέους με τα επαίσχυντα τοκοχρεολύσια! ΚΑΙ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΝΑ ΜΗ ΔΙΟΧΕΤΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ! αλλά αυτό πολλοί άνθρωποι να μη το ξέρουν ακόμη(!) ή να προσποιούνται ότι δεν το γνωρίζουν, εάν ανήκουν στη θαυμαστή συνομοταξία των κομματόσκυλων…Για δείτε, λοιπόν και αυτό: ” Σοκ από New York Times: οι δανειστές χρηματοδοτούν, στην ουσία, τους εαυτούς τους!” (ή νομίζανε πολλοί ότι έτσι σώζεται η Ελλάδα; Αλλά ή γεννιέσαι βλάκας ή διαμορφώνεσαι!)
Τελοσπάντων! Διαβάστε για τη χαρακτηριστική (με σχέση, όπως αποδείχτηκε τελικά, και της ίδιας της ιταλικής Μαφίας!) ιστορία του παρελθόντος για να πάρετε μια πολύ μικρή ιδέα για τα “φρούτα” που μας περιμένουν στο άμεσο μέλλον!
Τα παρακάτω στοιχεία προέρχονται από ΕΔΩ
Τον ακροδεξιό επιχειρηματία του κόμματος Δράση, Στέλιο Σταυρίδη, επέλεξαν να θέσουν επικεφαλής του ταμείου εκποίησης της δημόσιας περιουσίας ΤΑΙΠΕΔ. Ο Σταυρίδης που μέχρι σήμερα προσπαθούσε να ιδιωτικοποιήσει την ΕΥΔΑΠ (ήρθε στην εταιρεία μετά την τοποθέτηση από το ΠΑΣΟΚ ανθρώπων της γαλλικής πολυεθνικής Veolia) προβιβάζεται στην θέση του ανώτατου εκποιητή.
O Σταυρίδης είναι γνωστός για το ξεπούλημα της ελληνικής τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ – Ηρακλής από την κυβέρνηση Μητσοτάκη στον ιταλικό όμιλο Καλτσεστρούτσι. Αξίζει να θυμηθούμε τι έγραφε για το θέμα το περιβάλλον του Α.Σαμαρά μέσω του Antinews: «Στο μεταξύ αναμένονται εναγωνίως τα απομνημονεύματα κάποιου που θα λέει πολλά για μια συνάντηση στο Κόμο με την Καλτσεστρούτσι για την ΑΓΕΤ – ΗΡΑΚΛΗΣ, ποιοι παρευρέθηκαν και πως την αξιοποίησαν. Για όσους δεν θυμούνται επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη, η Καλτσεστρούτσι εξαγόρασε από το ελληνικό Δημόσιο την ΑΓΕΤ Ηρακλής. Ηταν η πρώτη μεγάλη ιδιωτικοποίηση στην Ελλάδα και είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων. Πέρασαν τα χρόνια, ο Αβραμόπουλος έγινε αρχηγός κόμματος, ο Μητσοτάκης φώναζε ότι τον έριξε η … διαπλοκή και η ιταλική αστυνομία συνέλαβε κάποια στιγμή τέσσερα διευθυντικά στελέχη της Καλτσεστρούτσι με την κατηγορία ότι ήταν στην υπηρεσία της Κόζα Νόστρα»
Ο έλεγχος που ασκούσε η μαφία στην Καλτσεστρούτσι ήρθε στο φως τα τελευταία χρόνια με σειρά δικαστικών ερευνών.


Σημασία για την Ελλάδα έχει ότι το ξεπούλημα της ΑΓΕΤ αποτέλεσε σημαντικό πλήγμα για την εθνική οικονομία όπως εξηγούσε παλαιότερα η εφημερίδα Το Ποντίκι:
«Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 η τότε κυβέρνηση (Μητσοτάκη) έδωσε σκληρό αγώνα για να ιδιωτικοποιήσει την ΑΓΕΤ Ηρακλής, μία από τις μεγαλύτερες ελληνικές βιομηχανίες και με ισχυρή θέση στην παγκόσμια αγορά τσιμέντου. Ως αγοραστής εμφανίστηκε ο ιταλικός όμιλος Caltsestruzzi, με επικεφαλής τον Λορέντζο Παντσαβόλτα, ο οποίος εκείνο τον καιρό έκανε πολλές και εντυπωσιακές εμφανίσεις στην Αθήνα. Η κυβέρνηση ισχυριζόταν τότε ότι η επιλογή των Ιταλών έγινε με στόχο η ελληνική τσιμεντοβιομηχανία να μην καταλήξει στους βασικούς ανταγωνιστές της, που τότε ήταν η γαλλική Lafarge και ισχυρές βιομηχανίες από τη Βόρεια Αμερική. Λίγα χρόνια αργότερα, ο ιταλικός όμιλος κατέρρεε οικονομικά και έβαλε πωλητήριο στην ΑΓΕΤ, η οποία εξαγοράστηκε από την κοινοπραξία Blue Circle, η οποία λίγο αργότερα πουλήθηκε στη γαλλική Lafarge. Έτσι, την ελληνική τσιμεντοβιομηχανία «ρούφηξε» ο βασικός ανταγωνιστής της και σήμερα αποτελεί μία μικρή θυγατρική του γαλλικού ομίλου, με συρρικνωμένη την παραγωγή και λειτουργώντας περισσότερο ως εμπορικό υποκατάστημα… Μάλιστα, ο όμιλος μετονομάζεται σταδιακά και παίρνει το όνομα της “μητρικής”, για να σβήσουν οριστικά οι μνήμες από την άλλοτε κραταιά τσιμεντοβιομηχανία».
Ο Στέφανος Μάνος πούλησε τότε την ΑΓΕΤ, γνωρίζοντας, ότι είναι κερδοφόρα με το επιχείρημα ότι αν παρέμενε στο δημόσιο θα έπαυε να έχει κερδοφορία!!!. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ που σήμερα στηρίζουν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας τότε έδιναν μάχες εναντίον του ξεπουλήματος της επιχείρησης αναφέροντας μάλιστα ότι η κυβέρνηση είχε δώσει 1 δισ δραχμές στην Morgan Stanley για να τρέξει ένα “στημένο” διαγωνισμό.
Να σημειωθεί ότι η Καλτσεστρούτσι τελικά πέταξε στο καλάθι των αχρήστων τον κ. Σταυρίδη, ο οποίος μετά το ξεπούλημα θεωρούσε σίγουρη τη θέση του διευθύνοντος σύμβουλού
Η κυβέρνηση Σαμαρά λοιπόν αφού τοποθέτησε υπουργό οικονομικών τον Στουρνάρα, συνιδρυτή μαζί με τον Στέφανο Μάνο της ΜΚΟ
«Πρωτοβουλία ΚΑΠΠΑ» για το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, συνεχίζει να φέρνει ανθρώπους της Δράσης σε θέσεις κλειδιά. Ένα κόμμα που εξαφανίστηκε από το πολιτικό σκηνικό με την ψήφο του ελληνικού λαού επιστρέφει στην εξουσία από την πίσω πόρτα.

PAGANELI

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

Ο Γκιούλιβερ του Μαξίμου

Μια χαρά τα είπε, ως συνήθως, ο πρωθυπουργός, μιλώντας την Τετάρτη στα δεξιόπουλα της Ευρώπης, τα οποία επισκέφτηκαν την Ελλάδα. Προφανώς για να δουν από πρώτο χέρι, ως νέοι της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, πώς τα αδελφά κόμματα της Ν.Δ. και οι κυβερνήσεις τους βοηθούν τη χειμαζόμενη Ελλάδα.
Και πώς η αδελφή κυβέρνηση της τελευταίας όχι μόνο αξιοποιεί αυτή τη βοήθεια, η οποία έχει μορφή Μνημονίων, αλλά και δίνει μάχη για να περάσει μέχρι κεραίας τις πρόνοιες αλληλεγγύης στην ελληνική κοινωνία.
Είπε λοιπόν ο Αντώνης Σαμαράς ότι η Ελλάδα θα ζήσει σε πείσμα όσων πιστεύουν το αντίθετο - πράγμα στο οποίο έχει φυσικά απόλυτο δίκιο, αφού ως γνωστόν η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Περιέγραψε το έπος της κυβέρνησης, τις μάχες για τη σωτηρία μας και όλα τα λοιπά τα οποία έχει και έχουμε μάθει απ' έξω κι ανακατωτά. Από την άποψη αυτή μάλιστα θα μπορούσε να απαλλάξει τους λογογράφους του από τον κόπο και να χρησιμοποιήσει μια παλιότερη ομιλία του, γιατί όλα αυτά τα έχει πει, τα έχει ξαναπεί και τα έχουμε εμπεδώσει. Αρκεί βέβαια η ομιλία που θα επέλεγε να ήταν της εποχής κατά την οποία ανέβλεψε και ανέκραξε ζήτω-το-Μνημόνιο και όχι της προηγούμενης κάτω-το-Μνημόνιο που όλοι στην Κεντροδεξιά, αλλά και στην Κεντροαριστερά, προσπαθούν να ξεχάσουν.
Τέλος πάντων, είπε όσα είπε και μια χαρά τα είπε, μόνο η περικεφαλαία του έλειπε - και απορούμε πώς δεν το σκέφτηκαν εκεί στου Μαξίμου να του φορέσουν μια, μέρες που είναι, και να καταγραφεί πια ως Σαμαράς με περικεφαλαία. Μέχρι που αποφάσισε να κάνει μια βουτιά και στα βαθιά νερά. Να δώσει στους νεαρούς θαυμαστές της Μέρκελ και των ομοϊδεατών της το στίγμα της σύγχρονης Κεντροδεξιάς - με έμφαση στο Κέντρο για την περίσταση. Και τι έκανε, αν έχετε τον Θεό σας; Μήπως τους έδειξε κανένα βίντεο από την Ιερισσό, για να κατανοήσουν καλύτερα το θέμα; Όχι. Μήπως τους έδειξε κανένα βίντεο από τις επελάσεις των ΜΑΤ εναντίον των ταραξιών; Πάλι όχι. Μήπως, βρε αδελφέ, τους έδειξε έστω τα στοιχεία της ανεργίας των συνομηλίκων τους στη χώρα που οι χώρες τους βοηθούν; Δυστυχώς και πάλι όχι.
Απέφυγε γενικώς τα οπτικοακουστικά μέσα, τα οποία θα προσέδιναν μια ούτως ειπείν τρισδιάστατη εικόνα της Κεντροδεξιάς πολιτικής που εφαρμόζει μαζί με τον Βορίδη, τον Άδωνι και φυσικά τους Βενιζέλο και Κουβέλη. Και αποφάσισε να δώσει έμφαση στους κινδύνους για την πατρίδα από τα άκρα και τη δράση τους. Και δώστε βάση τι είπε επ' αυτού: Δεν φοβούμαστε να αντιπαρατεθούμε σε όσους προτάσσουν τη βία γιατί αν εμείς κάνουμε καλά τη δουλειά μας, οι ακραίοι δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης... η Αριστερά συναντά την αναρχία, με τον λαϊκισμό να αποτελεί τον συνδετικό κρίκο, και η Άκρα Δεξιά δηλητηριάζει τον κόσμο και τα δύο άκρα τροφοδοτούν το ένα το άλλο και δηλητηριάζουν την κοινωνία.
Αυτά περίπου και δεν επανέλαβε αυτή τη φορά το ζόρικο "δεν μασάμε", εκτός πια κι αν το είπε εκτός κειμένου και διέφυγε από τους χρονογράφους του. Και είναι να απορεί κανείς: Γιατί δεν μένεις, άνθρωπέ μου, στα άλλα, τα αμιγώς πατριωτικά, τα της σωτηρίας της πατρίδας, στα οποία τόσο χρόνια εκπαιδεύεσαι; Τι τις θέλεις τις πτήσεις στα ιδεολογικά νέφη; Αφού δεν το έχεις, γιατί επιμένεις; Λες, ας πούμε, ότι αν εσείς κάνετε καλά τη δουλειά σας, τα άκρα θα εξαφανιστούν, εντάξει; Άρε η δική σας κακή δουλειά τα γεννάει και τα συντηρεί, εντάξει πάλι; Πώς δυο γραμμές παρακάτω μας λες ότι το ένα άκρο τροφοδοτεί το άλλο; Πόσα στόματα έχουν για να τρέφονται από δυο μεριές;
Ε, καλά, για τις σοφές κουβέντες περί αναρχίας, λαϊκισμού, δηλητηρίων και ταύτισης της Αριστεράς με τους ναζί, τα σχόλια περιττεύουν. Στις περιπτώσεις αυτές, το θέμα δεν είναι τι λέγεται, αλλά ποιος το λέει. Ούτε καν το μέγεθος του ψέματος δεν έχει σημασία πια, όταν προέρχεται από τον Γκιούλιβερ του Μαξίμου...

Μεταλλεία χρυσού: Η κοινωνική πλέμπα στην υπηρεσία των χρυσοθήρων.

«Μαραγιασμένες ψυχές, από τις δημόσιες αμαρτίες. Κάθε ένας κι ένας ρόλος. Σαν κλουβί…»

Γιώργος Σεφέρης, Κάιρο 1942.
__________

«Όλα αυτά που λένε για τα παιδιά του σχολείου και τα ΜΑΤ είναι ψέμματα… Τους είχαν ειδοποιήσει πριν 3 ώρες να μαζέψουν τα παιδιά τους απ’το σχολείο γιατί θα’ρθει η Αστυνομία κι αυτοί δεν το καναν… Γιατί διαμαρτύρονται τώρα;». Τάδε έφη σήμερα το πρωί…σε απ’ευθείας σύνδεση από τα μαντεμοχώρια της Χαλκιδικής στην εκπομπή του Αυτιά, μια εκ των εργαζομένων στα μεταλλείο της EL DORANTO, παρουσία μάλιστα και δύο ρεμαλιών, τα οποία αυτοαποκαλούνται μέλη του Εργατικού Κέντρου Χαλκιδικής!
Να ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα: Άλλο πράγμα η ενότητα του λαού πέρα από πολιτικές, θρησκευτικές, ή ιδεολογικές διαφορές κι άλλο πράγμα η κοινωνική πλέμπα, η οποία προσπαθεί να επιβιώσει με ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ, ενδιαφερόμενη μόνο για το ΤΟΜΑΡΙ της κι η οποία πρέπει να τσακιστεί πολιτικά, ιδεολογικά, ή όπως αλλιώς, αφού αποτελεί εχθρό, εξίσου μισητό με τους κατακτητές και τους δωσίλογους. Σε κομβικές ιστορικά περιόδους, όπως η σημερινή, ΕΠΑΝΑΚΑΘΟΡΙΖΟΝΤΑΙ τα πάντα, ακόμα κι οι σχέσεις των ανθρώπων. Είναι αδύνατον να εξακολουθείς να εκτιμάς και να κάνεις παρέα ανθρώπους (συγγενείς, γείτονες, φίλους, συναδέλφους, συγχωριανούς κλπ) οι οποίοι μετεξελίχθησαν-λόγω κρίσης-σε αναίσθητους φιλοτομαριστές.
Ανέκαθεν υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία τμήματα του πληθυσμού τα οποία κολλούσαν σαν στρείδι στους κατακτητές και τα εκάστοτε αφεντικά, προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους, χωρίς να νοιάζονται για τους υπόλοιπους. Από τους μπιστικούς του Αγά και τους «σέμπρους»του τσιφλικά το 19ο αιώνα, έως και τις «κυρίες» της κατοχής, που έπιαναν γκόμενους τους Ναζί, τουςκουκουλοφόρους των μπλόκων και τους νεόπλουτους μαυραγορίτες. Ας θυμηθούμε μόνο, πόσοι επάνδρωσαν τα Τάγματα Ασφαλείας στην κατοχή, με τη δικαιολογία «για να’χουμε ένα κομμάτι ψωμί». Η φασιστική και αντικοινωνική αντίληψη της κοινωνικής πλέμπας είναι ξανά εδώ: «Εγώ να’μαι καλά κι όλοι οι άλλοι να πα να γαμηθούν», κατά το «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδίζουν…». Ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας.
Στα πλαίσια της αγωνιώδους αυτής προσπάθειας του κατοχικού καθεστώτος να συσπειρωθούν όλα τα αντικοινωνικά στοιχεία της περιοχής- ως αντίβαρο στο λαϊκό κίνημα αντίστασης στη Χαλκιδική-βγήκε στον Αυτιά αυτή η δράκα των απελπισμένων και προσκυνημένων, αυτά τα αναίσθητα και χοντρόπετσα «βίσματα» του Πάχτα για να υπερασπίσουν την πέτσα τους και μόνο!
Δε βρήκαν να πουν τίποτα, ούτε για τους συντοπίτες τους, που κακοποιούνται από τα ελληνόφωνα τομάρια των ΜΑΤ, ούτε για τα 15χρονα παιδιά, που προσάγονται μέσα από τις σχολικές αίθουσες, ούτε για το ποσό του 1 ευρώ, με το οποίο εκχωρήθηκαν 327.000 στρέμματα δάσους στους πειρατές του χρυσού, ούτε για το κοπρόσκυλο τον Πάχτα, που έχει πρωταγωνιστήσει σε κάθε βρωμοδουλειά, ούτε για την κατοχή της γης τους από μαυροντυμένους βαρέως οπλισμένους της BLACK WATER, ούτε τίποτα! Το μεροκάματό τους να’ναι καλά! Όσο για την πατρίδα τους και το λαό, στάχτη και μπούρπερι! Λες κι οι άλλοι δεν έχουν στόματα να θρέψουν, αλλά προβοσκίδες. Λες και δεν έχουν οι άλλοι παιδιά, ούτε ανάγκες, ούτε υποχρεώσεις.
Αυτή είναι η μαγιά κι η κοινωνική βάση του φασισμού. Ήταν αυτοί που επί τόσα χρόνια έγλυφαντους πολιτικούς (και μη) παράγοντες κάθε απόχρωσης κι αποτελούσαν τον προσωπικό τους στρατό. Γι αυτό άλλωστε και προσελήφθησαν άμεσα –μέσω Πάχτα-στα μεταλλεία του Μπόμπολα (θυμηθείτε το πρόσφατο ντοκυμανταίρ γαλλικού καναλιού). Είναι οι ίδιοι που προχτές καταδέχτηκαν ναχειροκροτούν τον Άδωνι, κατά την ομιλία στήριξης των τυχοδιωκτών του χρυσού! Είναι αυτοί, που θα προσκολληθούν πρόθυμα -χωρίς αρχές και αξιοπρέπεια-σε κάθε άρμα, σε κάθε πολιτικό, σε κάθε αφεντικό, προκειμένου να τη βγάλουν καθαρή! Είναι αυτοί, που για να γλυτώσουν την πάρτη τους και θα καταδόσουν και θα «εξυπηρετήσουν» και θα γονατίσουν.
Σε κρίσιμες περιόδους όπως η σημερινή, στις κοινωνίες συγκρούονται δύο κόσμοι: Απ’ τη μια, ο κόσμος της ατιμίας, του φιλοτομαρισμού και της υποταγής στον ισχυρό. Απ’ την άλλη, ο κόσμος της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας και της αντίστασης.
Ο τρόπος, με τον οποίο σήμερα αντιδρά η κοινωνική πλέμπα της Χαλικιδικής αποδεικνύει ότι η ενότητα και η αποφασιστικότητα του λαού της περιοχής, αρχίζει πλεόν να ανησυχήσει έντονα το κατοχικό καθεστώς και τα στηρίγματά του. Κι όπως φάνηκε σήμερα στην εκπομπή του Αυτιά, οι ανησυχίες τους, μετεξελίσονται σταδιακά σε εφιάλτες!
ΥΓ. Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!

askordoulakos

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Η αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση Σαμαρά

“ Αδειάζει η κλεψύδρα για μια κυβέρνηση που φτωχοποιεί τον ελληνικό λαό και επιβάλλει τη μη λαϊκά και κοινωνικά νομιμοποιημένη θέλησή της με τη βία και τον αυταρχισμό ” Η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, μία ακροδεξιά κυβέρνηση, πίσω από την οποία σύρονται για την πολιτική τους επιβίωση ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος και ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ Φώτης Κουβέλης, έχει υπερβεί τα όρια αντοχής του ελληνικού λαού. Έχει αποκαλύψει πλήρως...
τον αντιδημοκρατικό της χαρακτήρα.


Πρωθυπουργός ... υπό προθεσμία
Φτωχοποιεί συνειδητά και κατόπιν εντολών των δανειστών, τον ελληνικό λαό με εργαλείο και όχημα τον πιο βάρβαρο αυταρχισμό. Εκχωρεί την εθνική κυριαρχία. Εξαπολύει πρωτοφανή καταστολή σε βάρος του ελληνικού λαού. Λογοκρίνει και επιδιώκει να καταργήσει στην πράξη την ελευθερία του Τύπου. Ενεργοποιώντας έναν πρωτοφανή για τα δεδομένα της Ελλάδας μηχανισμό προπαγάνδας κατασυκοφαντεί ολόκληρους πολιτικούς χώρους και κοινωνικά κινήματα. Περιφρονεί τους δημοκρατικούς θεσμούς και τη δικαιοσύνη. Όπως θα έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, είναι μια Δεξιά «όπως την γνωρίσαμε από τα παλιά τα χρόνια». Η ιστορία έχει διδάξει ότι αυτές οι κυβερνήσεις, οι οποίες τελικά επιβάλλουν τη θέλησή τους με τη βία - και στην περίπτωση της Ελλάδας με τα ΜΑΤ και τον ψυχολογικό πόλεμο σε βάρος του λαού, αλλά κυρίως με ένα οικονομικό πρόγραμμα φτώχειας και εξαθλίωσης - όχι μόνο δεν μακροημερεύουν, αλλά έχουν άδοξο πολιτικό τέλος και η ιστορία επιφυλάσσει μία θέση για αυτές στους υπονόμους της.
Η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά, είναι μια αποικιακή κυβέρνηση, η οποία μαζί με την ντόπια λούμπεν μεγαλοαστική τάξη, το παρασιτικό Κεφάλαιο και τα ξένα συμφέροντα αποτελούν τους δυνάστες του λαού μας. Όμως, η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει. Το λένε τα σημάδια.
Σαθρά θεμέλια

Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, η πιο λαομίσητη κυβέρνηση που έχει γνωρίσει αυτός ο τόπος στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια, όχι μόνο διότι συνιστά ένα κυβερνητικό σχήμα «τραβεστί», έναν ερμαφρόδιτο εξουσιαστικό μηχανισμό, τον οποίο απαρτίζουν περιθωριακοί ακροδεξιοί, σκληροί νεοφιλελεύθεροι, ξοφλημένοι σοσιαλδημοκράτες και ψευτοαριστεροί, αλλά διότι δεν έχει κανένα πολιτικό πρόγραμμα, κανένα όραμα για τον τόπο και καμία δυνατότητα να οδηγήσει τη χώρα σε έξοδο από την κρίση. Επιβλήθηκε, τον περασμένο Ιούνιο, κατόπιν ενός ολοκληρωμένου σχεδίου κατατρομοκράτησης και εκβιασμού του ελληνικού λαού, από τα υπερεθνικά κέντρα πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, από το Βερολίνο, από την ντόπια τραπεζοκρατία και από τα επιχειρηματικά λόμπι, που επί δεκαετίες λυμαίνονται τον τόπο και εκμεταλλεύονται τον λαό μας με έναν και μόνο σκοπό: Να αποτελέσει τον ντόπιο πολιτικό βραχίονα των ξενικών κέντρων οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που εποφθαλμιούν τον δημόσιο και εθνικό πλούτο της χώρας μας και θέλουν σκλάβους τους Έλληνες, φθηνή εργατική δύναμη για τους πολυεθνικούς κολοσσούς.
Στόχος της κυβέρνησης Σαμαρά, είναι να υλοποιήσει το καταστροφικό σχέδιο της μετατροπής της Ελλάδας σε εργασιακό κάτεργο, στην πρώτη Ειδική Οικονομική Ζώνη εντός των ορίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε μία σύγχρονη αποικία. Όμως, κάπου εδώ από τον Μάρτιο του 2013, στην παρούσα συγκυρία, ο χρόνος αρχίζει να μετράει αντίστροφα. Εδώ και μήνες λεγόταν ότι ο Μάρτιος του 2013 θα είναι ο πιο δύσκολος για την κυβέρνηση και οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν αυτή την πρόβλεψη, είτε αφορούν στις δήθεν διαπραγματεύσεις της τρικομματικής κυβέρνησης με την τρόικα, είτε στις κλιμακούμενες αντιδράσεις του ελληνικού λαού στην βάρβαρη πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης των "Μερκελιστών". Η λαομίσητη αποικιακή κυβέρνηση Σαμαρά, έχει απέναντί της ολόκληρη την κοινωνία, ολόκληρο τον ελληνικό λαό, ο οποίος ξεσηκώνεται στη Χαλκιδική, στην Θεσσαλονικη, στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις και περιοχές της Ελλάδας και το σύνθημα το οποίο πλέον δονεί την ατμόσφαιρα είναι "Χούντα, ΕΛ.ΑΣ., Αντώνης Σαμαράς".
Και όταν μια κυβέρνηση ο ελληνικός λαός την αποκαλεί Χούντα, σημαίνει ότι η κλεψύδρα του χρόνου της αδειάζει, αλλά και ότι θα καταφύγει στον αυταρχισμό για να γαντζωθεί στην εξουσία.
Πρωτοφανές κύμα βίας
Μπορεί οι παπαγάλοι των καθεστωτικών και μνημονιακών ΜΜΕ, τα δημοσιογραφικά απολιθώματα μιας εποχής που ολοκληρώνει τον κύκλο της, συχνά – πυκνά, να εκφράζουν την ανησυχία τους, δήθεν, για την κοινωνική έκρηξη, η οποία διαφαίνεται στον ορίζοντα, αλλά στην πραγματικότητα είναι οι μεγαλύτεροι θιασώτες της βίας. Διότι προμοτάρουν και αναδεικνύουν με θετικό τρόπο το δόγμα της επιβολής "του νόμου και της τάξης", το οποίο δεν αντιστοιχεί παρά στο πρωτοφανές κύμα βίας, το οποίο έχει εξαπολύσει η λαομίσητη κυβέρνηση Σαμαρά, σε ρόλο θύτη, εναντίον του ελληνικού λαού, που είναι θύμα της πολιτικής της. Όμως, κανένας κυρίαρχος και υπερήφανος λαός δεν δέχεται, από ένα σημείο και μετά, να είναι "και κερατάς και δαρμένος".
Και δεν χρειάζεται κανείς να προχωρήσει σε ιδιαίτερες αναλύσεις ή σε διαπιστωτικού χαρακήτρα παρεμβάσεις πια. Οι εικόνες της Ιερισσού με την αστυνομία, σε ρόλο κατοχικής δύναμης, να εισβάλει σε μία πόλη και με τρόπο βίαιο να επιβάλλει την μη λαϊκά νομιμοποιημένη θέληση της κυβέρνησης Σαμαρά και των επιχειρηματικών συμφερόντων που καταστρέφουν το περιβάλλον και θέλουν την τοπική κοινωνία υποταγμένη, μίλησαν από μόνες τους. Η κυβέρνηση διάλεξε στρατόπεδο, στο πλευρό του μεγάλου Κεφαλαίου και απέναντι σε μια τοπική κοινωνία που δεν είναι διατεθειμένη να υποστεί ούτε τις συνέπειες της δήθεν ανάπτυξης που επαναλαμβάνει καθημερινά ο πρωθυπουργός, ούτε τις συνέπειες για την υγεία των μελλοντικών γενεών, ούτε τις συνέπειες της περιβαλλοντικής καταστροφής, ούτε βέβαια τον αυταρχισμό μιας κυβέρνησης που βρίσκεται καθημερινά στην υπηρεσία των συμφερόντων που θέλουν την Ελλάδα αποικία.
Των γεγονότων της Χαλκιδικής είχε προηγηθεί το περασμένο καλοκαίρι η πρωτοφανής βία που ασκήθηκε στους εργαζόμενος στη Χαλυβουργία. Και ακολούθησε το ανελέητο ξύλο στις διαδηλώσεις, στους απλήρωτους εργαζόμενους των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, στους αγρότες και γενικά σε οποιονδήποτε δεν ακολουθεί την εξουσιαστική διαστροφή της σημερινής κυβέρνησης, τα βασανιστήρια συλληφθέντων διαδηλωτών ή φερόμενων ως μελών ένοπλων ομάδων και η καταστολή απέναντι σε κάθε κοινωνική και λαϊκή κινητοποίηση αντίστασης στην γερμανόφιλη κυβέρνηση των Αθηνών και στις επιταγές της γραφειοκρατικής νομεκλατούρας των Βρυξελλών ή του πολιτικού -οικονομικού -επιχειρηματικού - βιομηχανικού συμπλέγματος της Γερμανίας.
Μία δήλωση του Γιάννη Στουρνάρα, του υπουργού Οικονομικών, δηλαδή του επικεφαλής του οικονομικού, δηλαδή του βασικού, επιτελείου αυτής της κυβέρνησης στην αρχή της θητείας του, είναι ενδεικτική της επίγνωσης της καταστροφικής και αντιλαϊκής πολιτικής που επιβάλλει αυτή η αποικιακή κυβέρνηση: «Δεν θέλω εγώ να είμαι αυτός που θα κρεμάσουν στο Σύνταγμα», είχε δηλώσει ο "Τσάρος" της ελληνικής οικονομίας. Ο κ. Στουρνάρας επανήλθε πρόσφατα μιλώντας στην γερμανική κιτρινοφυλλάδα Bild, μέσω της οποίας, δυσφημίζοντας την χώρα μας στο εξωτερικό, κοινοποίησε τους φόβους του για τη ζωή του, επηρεάζοντας έτσι αρνητικά και το επενδυτικό κλίμα.
Όμως, στην κυβέρνηση δεν έχουν καταλάβει ακόμη, ότι η βία φέρνει βία, ή ακόμη και ότι η επίκληση της βίας ή η απόδοση της ευθύνης στην κοινωνία μπορεί να φέρει τη βία ως αποτέλεσμα. Επίσης η κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται ότι η βραδυφλεγής βόμβα, η οποία ονομάζεται ανεργία, όταν υπερβεί το ποσοστό της τάξης του 35% οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια και είναι ιστορικά και κοινωνιολογικά καταγεγραμμένο σε κοινωνική έκρηξη, ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ. Και επειδή, η αποικιακού Τύπου κυβέρνηση, έχει ήδη αντιληφθεί ότι έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση και οι έμπειροι, από τέτοιες καταστάσεις και ιδιαίτερα από τα ιστορικά παραδείγματα της Λατινικής Αμερικής, δανειστές έχουν τη δυνατότητα – λόγω της εμπειρίας και όχι κάποιου χαρίσματος – προβλέπουν την κοινωνική έκρηξη, αλλά και την πιθανότητα τα εξουθενωμένα και οικονομικά εξαθλιωμένα Σώματα Ασφαλείας να εγκαταλείψουν τις ασπίδες, υθπέδειξαν στα δουλικά των Αθηνών να προσλάβουν την γνωστή εταιρεία μισθοφόρων Blackwater, η οποία σήμερα ονομάζεται Academi.
Δεν πρέπει εξάλλου κανείς να ξεχνά, ότι όταν χρεοκόπησε η Αργεντινή, εναντίον του λαού έδρασαν, προκαλώντας θανάτους διαδηλωτών μισθοφόροι από όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, οι λεγόμενοι «Κόνδορες».
Όμως, το χειρότερο όλων είναι, ότι το επικοινωνιακό "τσίρκο" του Μεγάρου Μαξίμου, επιχειρεί να καλλιεργήσει εμφυλιοπολεμικού τύπου διχασμό στην ελληνική κοινωνία, ανασύροντας από τα αραχνιασμένα χρονοντούλαπα της ιστορίας τη ρητορική του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς. Πρόσωπα τα οποία έχουν τοποθετηθεί σε δημόσιες θέσεις ευθύνης χρησιμοποιούν χαρακτηρισμούς για τους Αριστερούς, όπως "Ερυθροναζιστές", αποδεικνύοντας ότι έχουν μηδενική αίσθηση της ευθύνης που φέρουν του ρόλου τους, αλλά και των ειδικών συνθηκών της περιόδου που διανύουμε. Σύμβουλοι του πρωθυπουργού επίσης παραλληλίζουν την ελληνική Αριστερά, με τα"καθεστώτα" της Βορείου Κορέας και φυλοκυβερνητικοί κύκλοι υποστηρίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετατρέψει την Ελλάδα σε "Αλβανία του Χότζα". Μετά, όμως, διαμαρτύρονται γιατί ο ελληνικός λαός τους αντιμετωπίζει ως "γερμανοτσολιάδες" ή ως "δοσίλογους" ή ως "προδότες".
Κυρίως, όμως, η ακροδεξιά κλίκα που κυβερνά την Ελλάδα δείχνει να χάνει την ψυχραιμία της, όταν ζητά εισαγγελικές παρεμβάσεις για έντυπα και περιοδικά, όπως το περιοδικό Unfollow. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η κορυφή της κυβερνητικής - εξουσιαστικής πυραμίδας παραπέμπει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα ή τουλάχιστον σε παραδείγματα και καταστάσεις αντιδημοκρατικής εκτροπής. Όμως, και η απώλεια της ψυχραιμίας είναι ενδεικτική, ότι και στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν αντιληφθεί πως ο χρόνος αυτής της κυβέρνησης έχει αρχίσει να τελειώνει. Και όταν, πολιτικά αναπαρκείς, ιδεολογικά γυμνοί και κοινωνικά αποκομμένοι εξουσιαστές νιώθουν ότι το πολιτικό τέλος πλησιάζει, γίνονται επικίνδυνοι για την κοινωνία.
Κυβερνητικοί αξιωματούχοι σε γυάλα
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός και όλοι θυμούνται πότε ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση Παπανδρέου. Πότε; Μα όταν η λαϊκή οργή είχε αρχίσει να ξεσπά σε βάρος κυβερνητικών στελεχών. Ήδη και ενώ έχουν περάσει μόλις οχτώ μήνες από την ημέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας η κυβέρνηση Σαμαρά, η οργή του ελληνικού λαού εκδηλώνεται όλο και πιο έντονα το τελευταίο χρονικό διάστημα, σε ένα χρονοδιάγραμμα, το οποίο έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ.
Το αρχικό μούδιασμα της ελληνικής κοινωνίας εξαιτίας της αθέτησης των προεκλογικών εξαγγελιών του ίδιου του Αντώνη Σαμαρά και της επιβολής των πρωτοφανών , για τα δεδομένα χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, λαοκτόνων μέτρων, ακολούθησε η οργή.
Πριν από λίγες ημέρες κάποιες οργισμένες γυναίκες έφτασαν σε απόσταση αναπνοής από τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια και τους αποκάλεσαν προδότες. Λίγο πριν, εξαγριωμένοι εργαζόμενοι της Kavala Oil, εισέβαλαν στο ξενοδοχείο, όπου επρόκειτο να μιλήσει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Μάκης Βορίδης σε εκδήλωση της Νέας Δημοκρατίας. Η εκδήλωση ματαιώθηκε – και αυτό είναι δείγμα της λαϊκής οργής που υπάρχει για το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας – και ο Μάκης Βορίδης εγκλωβίστηκε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του. Πιο σπασμωδικά έδρασε χθες στο Μεσολόγγι ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας κ. Σαλμάς, ο οποίος έφυγε από την πίσω πόρτα για να γλιτώσει από τη μήνη των εξαγριωμένων διαδηλωτών, οι οποίοι αντιτίθενται στο σχέδιο «Αθηνά».
Στα ανησυχητικά του γενικότερου κλίματος αναβρασμού που επικρατεί για την κυβέρνηση Σαμαρά πρέπει να συμπεριλάβει κανείς: Την επίθεση με καλάσνικοφ στο γραφείο του πρωθυπουργού στα κεντρικά της Νέας Δημοκρατίας στη λεωφόρο Συγγρού (ενέργεια για την οποία δεν έχει υπάρξει ακόμη ανάληψη της ευθύνης από κάποια ένοπλη οργάνωση), αλλά και τους φακέλους με σφαίρες και σαφή μηνύματα (να μην πειραχτεί η ιδιωτική περιουσία κανενός Έλληνα), που έφτασαν στα γραφεία του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα και του παραιτηθέντος γενικού γραμματέα του ίδιου υπουργείου Γιώργου Μέργου.
Ο ελληνικός λαός επίσης παρακολουθεί την εμπλοκή του ονόματος του στενού συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά Σταύρου Παπασταύρου στην υπόθεση με τη λίστα Λαγκάρντ, αλλά και τις προκλητικές δηλώσεις στελεχών, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος υποβάθμισε τις ευθύνες της κυβερνητικής πολιτικής στο θέμα των νεκρών φοιτητών της Λάρισας, υιοθέτησε τις απαξιωτικές δηλώσεις Τζήμερου για το ίδιο θέμα, έδωσε το παρόν στη "στημένη" διαδήλωση υπέρ των μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική, και υποστήριξε ότι αριθμός των αυτοκτονιών στην Ελλάδα είναι μικρός. Και βέβαια, ο ελληνικός λαός έβγαλε ασφαλή συμπεράσματα μετά την καταδίκη του δημάρχου Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλου σε ισόβια, ενθυμούμενος τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να τον χαρακτηρίζει έντιμο και να αμφισβητεί την ενοχή του πάλαι ποτέ ισχυρού δημάρχου της συμπρωτεύουσας.
Εσωκομματικά προβλήματα
Η αλήθεια είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς και το ερασιτεχνικό επικοινωνιακό επιτελείο από το οποίο περιστοιχίζεται, καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες για να πείσουν ότι η κυβέρνηση και ειδικά η Νέα Δημοκρατία αποτελούν συμπαγή «σώματα» εντός του κοινοβουλίου. Είναι, όμως, έτσι; Μάλλον όχι.
Η ένταση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία και η συσσωρευμένη οργή του ελληνικού λαού, αργά ή γρήγορα, θα έχουν ως αποδέκτες τους βουλευτές των τριών κομμάτων της συγκυβέρνησης και κυρίως της Νέας Δημοκρατίας, υπό την έννοια ότι οι διαμαρτυρίες θα τους δημιουργήσουν, τουλάχιστον συνειδησιακά προβλήματα για όσα συντεταγμένα ψηφίζουν στο ελληνικό κοινοβούλιο και κάτω από άγρυπνο βλέμμα της ηγεσίας, η οποία επιβάλλει σιδηρά πειθαρχία.
Ήδη στο παρασκήνιο, σε πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους, λέγεται έντονα, πως αν επιχειρήσει η κυβέρνηση να περάσει νέα μέτρα λιτότητας, τότε θα καταρρεύσει εν μία νυκτί, διότι κανένας βουλευτής, της Νέας Δημοκρατίας, δεν θα τολμήσει να τα ψηφίσει. "Πως θα γυρίσουν στις πόλεις τους", έλεγε τις προάλλες κυβερνητικός αξιωματούχος, ο οποίος βλέπει την καταιγίδα να έρχεται και φυσικά τα όσα υποστηρίζει σε ιδιωτικές συζητήσεις δεν θα μπορούσε ποτέ να τα πει δημόσια ή μπροστά σε κάποιον συνεργάτη του πρωθυπουργού. Σε πανικό βρίσκονται και οι διευθυντές γραφείων υπουργών. Ένας σε ιδιωτική συζήτηση έλεγε "Κάνω τον σταυρό μου κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, που είμαστε καλά με τα μέτρα που περνουμε" και ένας άλλος έλεγε "Δεν νιώθω ασφαλής μέσα στο γραφείο μου".
Σε αυτό το κλίμα πρέπει να συμπεριλάβει κανείς και μία ιδιομορφία: Ο πρωθυπουργός, δηλαδή ο Αντώνης Σαμαράς, είναι ο πρώτος της μεταπολιτευτικής ιστορίας ο οποίος δεν ελέγχει επί της ουσίας το ίδιο του το κόμμα, το οποίο παραμένει "Καραμανλικό", με τους λεγόμενους Σαμαρικούς να είναι μειοψηφία. Μάλιστα κάποιοι, ακόμη και νεοδημοκράτες, σε ιδιωτικές συζητήσεις κάνουν ήδη λόγο για "συνιστώσα Πολιτικής Άνοιξης", η οποία διοικεί τη Νέα Δημοκρατία και κυβερνά τον τόπο. Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί το γεγονός ότι οι Καραμανλικοί δεν δείχνουν διατεθειμένοι να ανεχθούν για πολύ ακόμη τον Γιάννη Στουρνάρα στην θέση του υπουργού Οικονομικών, αλλά οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ακόμη και αν γίνει ανασχηματισμός, ο «Τσάρος» της ελληνικής οικονομίας δεν πρόκειται να αλλάξει με ότι συνεπάγεται αυτό για την εσωτερική κατάσταση στη Νέα Δημοκρατία και ειδικά σε περιόδους, που το πολιτικό σκηνικό, αλλά και η κοινωνική πραγματικότητα θυμίζουν κινούμενη άμμο. Κάτω από ειδικές συνθήκες στο μέλλον, θα μπορούσε η Νέα Δημοκρατία να "διασπαστεί".
Ωστόσο, η συμμετοχή εκσυγχρονιστή ή σημιτικής επιρροής υπουργού Οικονομικών ήταν προϋπόθεση για να γίνει ο Σαμαράς πρωθυπουργός και επομένως καθίσταται αντιληπτό, ότι δεν αποφασίζει ο Αντώνης Σαμαράς για την τοποθέτηση υπουργού Οικονομικών, αλλά οι δανειστές και το σύστημα Σημίτη, με κάποιους να κάνουν λόγο για "πρωθυπουργό βιτρίνα". Εκτός αυτών στη Νέα Δημοκρατία και στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν στα χέρια τους έρευνες και δημοσκοπήσεις, οι οποίες όχι μόνο δείχνουν την κατάρρευση του κόμματος, αλλά και τις μεγάλες διαρροές προς κάθε κατεύθυνση. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πανικόβλητοι και στο πλαίσιο των εσωκομματικών διαδικασιών δέχθηκαν πίσω και μάλιστα με πρωθυπουργική εντολή, στη Νέα Δημοκρατίας τους διαγραφέντες συνδικαλιστές Λυμπερόπουλο και Κιουτσούκη. Όμως, οι εφεδρείες στην πραγματικότητα τελείωσαν το καλοκαίρι. Η Νέα Δημοκρατία, με τον Αντώνη Σαμαρά στο τιμόνι της ηγεσίας κατέγραψε ιστορικό χαμηλό, περίπου στο 18% τον περασμένο Μάιο, το οποίο για να αυξηθεί στην αμέσως επόμενη, νέα και διαδοχική εκλογική μάχη, χρειάστηκε να επιστρατευθούν πρόσωπα από ολόκληρο το συντηρητικό τόξο, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Μάκης Βορίδης και ο Θανάσης Πλεύρης. Αλλά και πάλι η Νέα Δημοκρατία το 30% δεν το έπιασε.
Η χώρα θα «σκάσει» στα χέρια του Σαμαρά;
Αυτές της μέρες διαδραματίζεται για άλλη μια φορά το ίδιο έργο, το οποίο παρακολουθεί τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός. Η τρόικα πιέζει για νέα μέτρα, η ελληνική κυβέρνηση δήθεν αντιστέκεται, αλλά στο τέλος ενδίδει και σε κάποιες περιπτώσεις βοηθά με τον τρόπο της στον να επιβάλλονται ακόμη πιο σκληρά μέτρα λιτότητας. Οι δεσμεύσεις του Αντώνη Σαμαρά, ότι δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα λιτότητας, έχουν μηδαμινή αξία. Εξάλλου ο ίδιος δεν φημίζεται για την αξιοπιστία του, αφού σε όλη του την πολιτική καριέρα δεν έμεινε σταθερός, ούτε στις απόψεις του, ούτε στις εξαγγελίες του, ούτε στις πολιτικές του θέσεις. Δύο ενδεικτικά παραδείγματα: Είχε δηλώσει ότι δεν θα επέστρεφε ποτέ στη Νέα Δημοκρατία και έγινε αρχηγός της, είχε πει ότι θα διαπραγματευόταν με τους δανειστές και τους παραχωρεί χαμογελαστός τη χώρα, θυσιάζοντας ταυτόχρονα το λαό της. Και δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι αν και είχε υψώσει την αντιμνημονιακή σημαία, στη συνέχεια με κατεβασμένο το κεφάλι και τρόπο απολογητικό, την υπέστειλε, για να γίνει άξιος διάδοχος του ευπατρίδη των τραπεζών πρώην δοτού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου.
Όπως σχολίαζουν, ωστόσο, καλά πληροφορημένοι κύκλοι «Οι δανειστές δείχνουν σαν να θέλουν να ξεφορτωθούν αυτή την κυβέρνηση». Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν γίνεται επειδή η κυβέρνηση Σαμαρά δεν είναι αρκετά υποτελής, αλλά επειδή στο τέλος «Ο Σουλτάνος σκοτώνει τους υποτακτικούς του». Και το πολιτικό τέλος αυτής της κυβέρνησης δεν προδιαγράφεται καλό, τόσο επειδή ο λαός μισεί την κυβέρνηση Σαμαρά που τον εξαθλιώνει, όσο και επειδή πρόκειται για ένα σχήμα «μίας χρήσης» ή πιο κομψά «ειδικού σκοπού» με έναν πρωθυπουργό, τον Αντώνη Σαμαρά, αναλώσιμο, να εκτελεί πιστά τις εντολές των δανειστών. Οπότε το τέλος των εντολών, ισοδυναμεί πρακτικά και με το τέλος της διακυβέρνησης Σαμαρά. Όταν οι δανειστές δεν θα έχουν πια ανάγκη την χρεοκοπημένη Ελλάδα, δεν θα έχουν ανάγκη και τον Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο τόσο βοήθησαν να γίνει πρωθυπουργός το καλοκαίρι του 2012. Ομοίως, και με πραξικοπηματικό τρόπο, ο γερμανικός πολιτικός παράγοντας, είτε μέσω της ηγεσίας του υπουργείου Εξωτερικών, είτε μέσω της ηγεσίας του υπουργείου Οικονομικών, άσκησε πιέσεις στον ιταλικό λαό, εκβιάζοντάς τον ουσιαστικά να στηρίξει τις γερμανόφιλες δυνάμεις, με διλήμματα περί της σταθερότητας και της βιωσιμότητας της ευρωζώνης ή της ευρωπαϊκής προοπτικής της Ιταλίας. Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι πλέον ο Αντώνης Σαμαράς, λόγω των στενών περιθωρίων που έχει, δεν μπορεί να ανταποδώσει επαρκώς τη βοήθεια σε όσους συνέδραμαν ώστε να γίνει πρωθυπουργός, είτε αφορά στους εκδότες που έχουν στήσει εδώ και μήνες ... αντίσκηνα έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, είτε στους εργολάβους, είτε στους τραπεζίτες, είτε ακόμη και στους ξένους επενδυτές ή στα ξένα συμφέροντα που ενδιαφέρονται για τις αποκρατικοποιήσεις. Έτσι, η συντριβή της τρικομματικής κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού στο πλαίσιο των ενδοσυστημικών, ντόπιων ή διεθνών, ανταγωνισμών που αναπτύσσονται προσλαμβάνει χαρακτηριστικά νομοτελειακής διαδικασίας.
Αν αυτή η κυβέρνηση καταφέρει επιβάλλοντας το πρόγραμμα των δανειστών, να επιβιώσει μέχρι τις γερμανικές εκλογές, τότε θα πρόκειται για ένα μικρό θαύμα. Εξάλλου, μέσα στο Μέγαρο Μαξίμου οι συμβουλάτορες του Αντώνη Σαμαρά λένε μεταξύ τους ότι πρέπει η κυβέρνηση να αντέξει μέχρι το 2014, έχοντας πλήρη επίγνωση του χρόνου που τελειώνει, αλλά και του γεγονότος ότι την ελληνική κυβέρνηση από εδώ και πέρα δεν θα την υπολογίζει κανείς στο εξωτερικό. Οι γερμανικές εκλογές διεξάγονται τον ερχόμενο Οκτώβριο και κάποιοι καλά απαισιόδοξοι, αλλά και πολύ καλά πληροφορημένοι κύκλοι του εξωτερικού με τους οποίους το Periodista.gr ήρθε σε επικοινωνία, υποστηρίζουν ότι μετά αρχίζει η αντιστροφη μέτρηση για την λεηλατημένη Ελλάδα ώστε να βρεθεί υπό προϋποθέσεις, οι οποίες έχουν να κάνουμε με τις γερμανικές εκλογές, έξω από την ζώνη του ευρώ. Κάπως έτσι εξηγούν και το γεγονός ότι καθυστερούν και οι επενδύσεις, αφού ναι μεν η Ελλάδα ακόμη δεν θεωρείται απόλυτα σταθεροποιημένη πολιτικά και οικονομικά, αλλά και διότι οι επενδυτές θεωρούν ότι το 2014 θα αγοράσουν φθηνότερα. Οι ίδιοι κύκλοι θεωρούν ότι η χώρα θα χρεοκοπήσει επί Σαμαρά και θα βγει από την ευρωζώνη επί Σαμαρά.
Εξάλλου τις προάλλες ο Alexander Dobrindt, γενικός γραμματέας της Χριστιανικής Κοινωνικής Ένωσης (CSU), του αδελφού χριστιανοδημοκρατικού κόμματος (CDU) της Μέρκελ με έδρα τη Βαυαρία, δήλωσε στο Reuters ότι «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη ζώνη του ευρώ εξακολουθεί να είναι Ελλάδα ... Εξακολουθώ να πιστεύω ότι η έξοδος της Ελλάδας θα είναι μια πιθανή μακροπρόθεσμη εναλλακτική λύση για την Ευρώπη και για την ίδια την Ελλάδα». Μάλιστα δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας δήλωσε ότι το 2013 θα είναι η τελευταία χρονιά ύφεσης, με τους αριθμούς, αλλά και τις αναλύσεις από το εξωτερικό να τον διαψεύδουν και να προδιαγράφουν ακόμη πιο ζοφερό το μέλλον της ελληνικής οικονομίας.
Αν πάντως η Ελλάδα «σκάσει» στα χέρια του Αντώνη Σαμαρά, δηλαδή αν η έξοδος από το ευρώ αποφασιστεί και δρομολογηθεί επί των ημερών του, τότε … μάλλον θα φύγει από τη χώρα με ελικόπτερο, δεδομένου ότι ολόκληρη η προεκλογική καμπάνια στηρίχθηκε στο εκβιαστικό δίλημμα προς τον ελληνικό λαό "Παραμονή ή έξοδος από το ευρώ" .
Οι κρυφές δημοσκοπήσεις
Λαμβάνοντας η Ελλάδα την τελευταία δόση το προηγούμενο χρονικό διάστημα, το κλίμα κάπως άλλαξε, σε ότι είχε να κάνει με τις δημοσκοπήσεις και η Νέα Δημοκρατία κατάφερε να εμφανίζεται ισόπαλη με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο, όμως, η ύφεση βαθαίνει και η χώρα βυθίζεται ακόμη πιο βαθιά στην κρίση, η ψαλίδα θα αρχίζει να ανοίγει υπέρ του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ήδη οι δημοσκόποι στις έρευνες που διενεργούν και τα αποτελέσματα των οποίων δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας διαπιστώνουν ένα «άνοιγμα» της ψαλίδας της τάξης του 4 με 6% και τη Νέα Δημοκρατία μετά βίας να αγγίζει το 20%, αλλά και τους αναποφάσιστους να κλίνουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες θα δοθούν στη δημοσιότητα το διάστημα των επόμενων μηνών θα επιβεβαιώσουν σταδιακά το ρεπορτάζ του Periodista.gr. Εκτιμάται ότι η Νέα Δημοκρατία θα έχει την εκλογική τύχη του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή θα συρρικνωθεί, ενώ και η λεγόμενη ή η αυτοαποκαλούμενη "Κεντροαριστερά", δηλαδή το πρώην ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, θα εισπράξουν τα αρνητικά αποτελέσματα της συμμετοχής τους σε μια κυβέρνηση η ατζέντα της οποίας είναι ακροδεξιά και περίπου δανεική από τη "Χρυσή Αυγή". Μάλιστα ήδη λέγεται ότι αν η Νέα Δημοκρατία "τα βρει σκούρα" δεν αποκλείεται να συμπράξει με τη Χρυσή Αυγή, την οποία εξάλλου ο ορισμένος υπεύθυνος εκλογικού αγώνα της ΝΔ από τον Αντώνη Σαμαρά και καταδικασμένος Πάνος Ψωμιάδης είχε χαρακτηρίσει "συγγενή πολιτική δύναμη".
Η κλεψύδρα της κυβέρνησης Σαμαρά αδειάζει. Με τις παραπάνω συνθήκες είναι νομοτελειακά αδύνατο να "κρατηθεί". Ευτυχώς για τον τόπο. .

 Periodista, Γρέκι